Lewis & Short

aegrōtātĭo, ōnis, f. [aegroto], illness, sickness, disease, infirmity (prop. only of the body, while aegritudo also desig. that of the mind; much used in the philos. writings of Cic.): ut aegrotatio in corpore, sic aegritudo in animo, Cic. Tusc. 3, 10: cum sanguis corruptus est, morbi aegrotationesque nascuntur, id. ib. 4, 10: aegrotationes nostras portavit, Vulg. Matt. 8, 17; ib. Jer. 16, 4.
The distinction between aegrotatio and morbus Cicero gives as follows: Morbum appellant totius corporis corruptionem, aegrotationem morbum cum imbecillitate, Cic. Tusc. 4, 13, 29.
Only by catachresis, of the mind, morbid state or condition, disease, but never strictly for aegritudo.
Thus Cicero says, after giving, in the passage above quoted, the distinction between morbus and aegrotatio, in reference to the body: sed in animo tantum modo cogitatione possumus morbum ab aegrotatione sejungere.
So also: nomen insaniae significat mentis aegrotationem et morbum, id est insanitatem et aegrotum animum, quam appellārunt insaniam, Cic. Tusc. 3, 4; and: aegrotationes animi, qualis est avaritia, gloriae cupiditas, etc., id. ib. 4, 37, 79.
In Pliny, of plants, 17, 24, 37, § 231.