Lewis & Short

dĕ-artŭo, āvi, ātum, l, v. a. [artus; cf. artuatus and artuatim]. Lit., to dismember, to rend limb by limb; hence, trop., to ruin: "quasi per artus concidere," Non. 95, 17 (only in the foll. passages): fallaciis opes, Plaut. Capt. 3, 5, 14: deartuatus sum hujus technis, id. ib. 3, 4, 108; cf. Non. l. l.