Lewis & Short

dīvĭtĭae, ārum (sing. acc. divitiam, Att. ap. Non. 475, 24), f. [dives], riches, wealth (cf.: opes, facultates, bona, fortunae, copiae, vis).

  1. I. Lit., Plaut. Bacch. 2, 3, 99; id. Capt. 2, 2, 31; Cic. Lael. 6 (twice); id. Rep. 1, 34; 3, 14; Hor. C. 2, 3, 20; id. S. 2, 2, 101; id. Ep. 1, 4, 7 et saep.
    Prov.: superare Crassum divitiis, to be richer than Crassus, i. e. to be very rich, very fortunate, Cic. Att. 1, 4 fin.
    1. B. Transf.: templum inclutum divitiis, i. e. for its rich and costly presents, Liv. 26, 11; cf.: demite divitias, i. e. rich, costly ornaments, Ov. F. 4, 136: Palmyra urbs nobilis situ, divitiis soli, etc., richness, fertility, Plin. 5, 25, 21, § 88; cf. Ov. F. 1, 690.
  2. II. Trop., richness, copiousness, affluence (very rarely): in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii perspexi (perhaps alluding to the wealth of Crassus), Cic. de Or. 1, 35, 161: quem tu per jocum divitias orationis habere dicis, id. Fam. 4, 4, 1; cf. verborum (with ubertas), Quint. 10, 1, 13.