Lewis & Short

ignōmĭnĭōsus, a, um, adj. [ignominia], disgraceful, shameful, ignominious (not freq. till after the Aug. per.).

  1. I. Of persons: exsul eras, ignominiosus, branded with public ignominy, Quint. 7, 1, 8: filia, Dig. 48, 5, 24; cf.: quid eos qui huic ignominioso agmini fuere obvii, existimasse putatis, Liv. 2, 38, 4: quibusdam judiciis damnati ignominiosi fiunt, velut furti, vi bonorum raptorum, etc., Gai. Inst. 4, 182.
    Hence, subst.: ignōmĭnĭōsus, i, m., a person branded with ignominy, one publicly disgraced: nec concilium inire ignominioso fas, Tac. G. 6; Quint. 3, 6, 75; 77; 7, 5, 3.
    In plur.: ignominiosis notas dempsit, Suet. Vit. 8.
  2. II. Of inanim. and abstr. things: ignominiosissimum caput, Tert. Apol. 15: ignominiosa et flagitiosa dominatio, * Cic. Phil. 3, 14, 34: fuga, Liv. 3, 23, 5: dicta (with immunda), Hor. A. P. 247: missio, disgraceful dismissal (of a soldier), Dig. 49, 16, 3.
    Adv.: ignōmĭnĭōsē, ignominiously, disgracefully: pugnare, Eutr. 4, 24; 26.
    Comp.: ab hominibus magis nullis ignominiosius eos tractari, quam a vobis, Arn. 4, 147.
    Sup.: ignominiosissime fugere, Oros. 7, 7 fin.