Lewis & Short

immŏdestus (inm-), a, um, adj. [inmodestus], unrestrained, excessive, extravagant, immoderate (rare but class.; syn. immoderatus): in vino. Ter. Heaut. 3, 3, 7: mores, Plaut. Curc. 1, 3, 44: largitione effundere, Sen. Contr. 1, 1: fautores histrionum, Tac. A. 13, 28: genus jocandi non profusum nec immodestum, * Cic. Off. 1, 29, 103.
Advv.: immŏdestē.

  1. A. Immoderately, extravagantly, impudently: amare, Plaut. Poen. 1, 1, 25: gloriari (with immodice), Liv. 22, 27, 2: immodeste atque intemperanter facere multa, Quint. 5, 7, 32: postulare missionem, Suet. Aug. 24.
    Comp.: procedere, Sen. Q. N. 1, 17.
  2. B. Unjustly: tum me hoc indecore, inmodeste datis di, Plaut. Rud. 1, 3, 9.