Lewis & Short

imprōvĭdus (inpr-), a, um, adj. [2. in-providus], not foreseeing, not anticipating, improvident (class.; syn.: incautus, imprudens, inconsultus).

        1. (α) Absol.: duces, Cic. Att. 7, 20, 2: senes, id. Lael. 26, 100: improvidos incautosque hostes opprimere, Liv. 22, 19, 6; Cic. Fam. 2, 16, 1: hominum mentes occupare, id. Lig. 6, 17: pectora, Verg. A. 2, 200: adulescens improvida aetate, Cic. Tusc. 5, 21, 62 fin.: aetas puerorum, Lucr. 1, 939; 4, 14: tela, quae et ipsa caeca et improvida feruntur, aimless, Plin. Ep. 4, 22, 5: festinatio inprovida est et caeca, Liv. 22, 39, 22.
        2. (β) With gen.: futuri certaminis Romanus veniebat, Liv. 26, 39, 7: rudis et improvida hujus mali civitas, Plin. 36, 3, 3, § 7: (Vitellius) ignarus militiae, improvidus consilii, Tac. H. 3, 56.
        3. * (γ) With inf.: hasta improvida servasse spatium campi distantis, Sil. 4, 286.
          Adv.: imprōvĭdē, improvidently: se in praeceps dare, Liv. 27, 27, 11; Col. 6, 17, 35.