Lewis & Short

lāmentātĭo, ōnis, f. [lamentor],

  1. I. a wailing, moaning, weeping, lamenting, lamentation (class.; cf.: querela, questus, lamentum, plangor, planctus): lamentatio (est) aegritudo, cum ejulatu, Cic. Tusc. 4, 8, 18: aegritudo, lacrumae, lamentatio, Plaut. Merc. 5, 2, 29: lugubris fletusque maerens, Cic. Tusc. 1, 13, 30: plangore et lamentatione complerimus forum, id. Or. 38, 131; id. Verr. 2, 4, 21, § 47: cottidianae virginis, id. Font. 17, 47: (funeris), id. Leg. 2, 23, 59; Plin. 8, 7, 7, § 21: nox lamentationis, Vulg. Jer. 9, 19.
  2. II. Transf., plur. (in eccl. Lat.): Lamentationes, title of the book of afflictions, written by the prophet Jeremiah, Vulg. 2 Paral. 35, 25 al.