Lewis & Short

2. mandātus, ūs (only in abl. sing.), m. [1. mando], a command, mandate (class.): mandatu Caesenniae, Cic. Caecin. 7, 19: Sullae, id. Sull. 23, 65: praetoris, Suet. Caes. 7: creditorum, Dig. 17, 1, 32: agitur mandatu meo, Cic. Fam. 2, 11, 2.