Lewis & Short

mansŭēs, ŭis, and ētis, adj. [manussuesco],

  1. I. tamed, tame (ante- and post-class. for mansuetus, v. mansuesco fin.): mansues pro mansueto, dixit Cato in epistola ad filium, Cato ap. Fest. p. 154 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 152, 125 Müll.: leonem facere mansuem, Varr. ap. Non. 483, 9 sq.: mitis et mansues, Gell. 5, 14, 21: scio ferocissimos equos atque truces mansuetos et mansues factos, App. M. 7, 23, p. 198, 8: ursa mansues, id. ib. 11, 7, p. 261, 1.
  2. II. Trop., mild, soft, gentle: nunc si me matrem mansues misericordia capsit, Att. ap. Non. 483, 11 (Trag. Rel. v. 453 Rib.): reddam ego te ex fera fame mansuetem, Plaut. As. 1, 2, 19; cf. Plin. 8, 9, 9, § 27: nequeone ego ted interdictis facere mansuetem meis? Plaut. As. 3, 1, 1 Ussing.