Lewis & Short

mīrācŭlum, i, n. [miror],

  1. I. a wonderful, strange, or marvellous thing, a wonder, marvel, miracle; wonderfulness, marvellousness (class.; syn.: prodigium, portentum): miracula, quae nunc digna admiratione dicimus, antiqui in rebus turpibus utebantur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: portenta et miracula philosophorum somniantium, strange and wonderful imaginations, Cic. N. D. 1, 8, 18: adiciunt miracula huic pugnae, relate wonderful things, Liv. 2, 7: esse miraculo, to be wonderful, to excite wonder, id. 25, 8: arbor digna miraculo, singular, curious, Plin. 12, 1, 5, § 9: in quae miracula, dixit, Verteris? Ov. M. 3, 673: omnia transformat sese in miracula rerum, Verg. G. 4, 441: miraculum magnitudinis, extraordinary size, Liv. 25, 9, 14: Euandervenerabilis vir miraculo litterarum, rei novae inter rudes artium homines, id. 1, 7, 8: ut mors ejus majori miraculo fuerit, Suet. Oth. 12: miracula septem, the seven wonders of the world, Amm. 22, 15, 28.
  2. II. Esp., in eccl. Lat., a miracle: facientes pene incredibilia miracula, Lact. 4, 21: Dei, id. 7, 9: quibus miraculis plurimi allicientur, id. 7, 17: accidit quasi miraculum Deo, Vulg. 1 Reg. 14, 15: nihil posse confingi miraculorum atque vitiorum, quod non ibi (in deorum genere) reperiatur, Aug. Civ. Dei, 4, 27.
    Hence, adv.: mīrācŭlō = θαυμαστῶς, wonderfully: pictus, Plin. 34, 8, 19, § 83.