Lewis & Short

pandus, a, um, adj. [2. pando],

  1. I. bent, crooked, curved (mostly poet.; syn.: curvus, uncus): carina, Enn. ap. Vet. Schol. in Stat. Achill. 1, 558 (Ann. v. 560 Vahl.); Verg. G 2, 445: rami, Ov M. 14, 660: juga, id. Am 1, 13, 16: juvencae pandis cornibus, id. M. 10, 271: delphines, id. Tr. 3, 10, 43: rostrum, id. M. 10, 713: asellus, crook-backed, id. A. A. 1, 543: pandā urceus ansā, Mart. 14, 106, 1; Sil. 3, 277.
    In prose: hominem nigrum et macrum et pandum, Quint. 6, 3, 58: cupressus et pinus habentes umoris abundantiam in operibus solent esse pandae, to warp, Vitr. 2, 9.
  2. II. Pandus, i, m., a Roman surname: Latinius Pandus, Tac. A. 2, 66.