Lewis & Short

1. prō̆pŭdĭum, ĭi, n. [pro-pudet].

  1. I. A shameful or infamous action (ante-class. and post-Aug.): propudium dicebant, cum maledicto nudare turpitudinem volebant, quasi porro pudendum. Quidam propudium putant dici, a quo pudor et pudicitia procul sint, Fest. p. 227 Müll.: propudii aliquem insimulare, Plaut. Mil. 2, 4, 11.
    In plur.: hoc cinere poto propudia virorum inhiberi, Plin. 28, 8, 32, § 122.
  2. II. Transf., concr., a shameful person, vile wretch, a rascal, villain, a term of abuse (class.): quid ais, propudium? Plaut. Curc. 1, 3, 34; id. Bacch. 4, 1, 7; cf. id. Poen. 1, 2, 60: propudium illud et portentum L. Antonius, Cic. Phil. 14, 3, 8; App M. 8, p. 215, 15.