Lewis & Short

sup-pĕtĭae (subp-), ārum, f. [suppeto], that which comes to aid one, aid, assistance, succor (ante-class. and post-Aug.; used only in nom. and acc.; syn.: auxilium, subsidium): auxilia mihi et suppetiae sunt domi, Plaut. Ep. 5, 2, 12: non metuo meae quin uxori latae suppetiae sient, id. Am. 5, 1, 54; id. Ep. 5, 1, 52; id. Mil. 4, 2, 62; id. Rud. 3, 2, 10; 4, 4, 39; id. Men. 5, 7, 14; Suet. Vesp. 4: piscibus ad suppetias uti, App. Mag. p. 299, 33: suppetias ferre, Amm. 16, 4, 3; App. M. 6, p. 184, 39.
The acc. suppetias sometimes occurs with verbs of motion for ad suppetias (to go, come, send, etc.), to any one’s assistance: nae tibi, suppetias tempore adveni modo, Plaut. Men 5, 7, 31: venire, Auct. B. Afr. 5: proficisci, id. ib. 25: ire, id. ib. 39: occurrere, id. ib. 66; 68: accurrere, App. M. 9, p. 234.