Lewis & Short

concentus, ūs, m. [concino], sounds blending harmoniously together, symphony, harmony, harmonious music (class.).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: ille sonus … qui acuta cum gravibus temperans varios aequabiliter concentus efficit, Cic. Rep. 6, 18, 18: concentum servare, id. Fin. 4, 27, 75: vocis lyraeque, Ov. M. 11, 11: avium, Cic. Leg. 1, 7, 21; Verg. G. 1, 422 (quoted in Quint. 5, 9, 16); cf.: et tepidum volucres concentibus aëra mulcent, Ov. F. 1, 155: tubarum ac cornuum, Liv. 9, 41, 17; Quint. 1, 10, 14; cf. signorum, id. 9, 4, 11 (al. congestu, id. 10, 7, 16; v. Spald., Wolf, and Zumpt, dub.): rauci, Stat. Th. 6, 227.
      1. 2. Meton., of a choir singing in harmony, Cic. de Or. 3, 80, 196.
    2. B. In partic., a concordant acclamation of people in a theatre, Plin. Pan. 2, 6; 46, 2.
  2. II. Trop., concord, agreement, harmony, unanimity (also class.): quā ex conjunctione naturae et quasi concentu atque consensu, quam συμπάθειαν Graeci vocant, etc., Cic. Div. 2, 14, 34; cf. actionum, id. Off. 1, 40, 145; and: omnium doctrinarum, id. de Or. 3, 6, 21: virtutis, Tac. G. 3: omnium laudum, Plin. Pan. 4, 6: nunc age, quid nostrum concentnm dividat audi, * Hor. Ep. 1, 14, 31.
    Of the harmony of colors, Plin. 37, 6, 24, § 91; and of the blending of sweet odors, Plin. 12, 19, 42, § 86 (Sillig, conceptum).