Lewis & Short

con-crēdo, dĭdi, dĭtum, 3, v. a. (anteclass. form, pres. concrēdŭo, Plaut. Aul. 3, 6, 49; hence perf. concredui, id. Cas. 2, 8, 43; cf. credo), to intrust, consign, commit to, = commendo (class.; very freq. in Plaut.; in Cic. perh. only twice; never in Quint.).

        1. (α) With acc. and dat.: mihi avus hujus concredidit Thesaurum auri, Plaut. Aul. prol. 6; cf.: aurum tuae fidei, id. ib. 4, 2, 8: aurum alicui, id. ib. 3, 6, 45; id. Bacch. 4, 9, 141; id. Men. 5, 1, 2: rem et famam suam alicui commendare et concredere, Cic. Quint. 20, 62: famam mortui, fortunas vivi alicui commendare atque concredere, id. Rosc. Am. 39, 113: gnatum ventis, * Cat. 64, 213: vites teneriores calido caelo, Col. 3, 1, 7: aliquid meae taciturnitati, Plaut. Trin. 1, 2, 105: nugas alicui, * Hor. S. 2, 6, 43.
        2. (β) With in and acc.: capram in custodelam simiae, Plaut. Merc. 2, 1, 9; cf. the foll.
        3. (γ) Without dat.: hoc, quod modo concreditumst, Plaut. Poen. 4, 2, 104.
        4. (δ) Without acc.: concredam tibi, Plaut. Rud. 4, 4, 83: in manum concredere, id. Pers. 3, 3, 36: alicui (sc.: munera laetitiae), Prop. 1, 10, 11.