Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

2. assensus (ads-), ūs, m. [assentior], an agreement, assent, approval, approbation.

  1. I. In gen.: adsensu omnium dicere, Cic. N. D. 2, 2, 4: volgi adsensu et populari approbatione, id. Brut. 49, 185: omnium adsensu, Liv. 5, 9; 8, 5; 8, 4 fin.; cf. id. 3, 72: adsensu senatūs, Plin. Pan. 71: adsensum consequi agendo, id. Ep. 7, 6, 13; so Tac. A. 14, 12; 15, 22; Suet. Aug. 68; id. Tib. 45 et saep.
    In the plur.: dicta Jovis pars voce probant; alii partes assensibus implent, Ov. M. 1, 245; 8, 604: hinc ingentes exciri adsensus, Tac. Or. 10 fin.
    Also joyful, loud assent: exposuit cum ingenti adsensu, Liv. 27, 51.
  2. II. Esp.
    1. A. In philos. lang., like assensio, an assent to the reality of sensible appearances: concedam illum ipsum sapientemretenturum adsensum, nec umquam ulli viso adsensurum, nisi, etc., Cic. Ac. 2, 18, 57: tollendus adsensus est, id. ib. 2, 18, 59; 2, 18, 33 fin.; id. Fin. 3, 9, 31 al.
    2. B. Poet., an echo: Et vox adsensu nemorum ingeminata remugit, Verg. G. 3, 45: Aereaque adsensu conspirant cornua rauco, id. A. 7, 615; Claud. VI. Cons. Hon. 615.