Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

assŭē-făcĭo (ads-, B. and K., Halm., Weissenb., Dinter), fēci, factum, 3, v. a. [assuetus], to use or accustom to something, to habituate, inure; constr., in Cicero’s time, with abl.; later, with dat. or ad, with in with abl., and with inf. (cf. assuesco).

      1. a. With abl.: aliquem puro sermone adsuefacere, Cic. Brut. 59, 213; so id. de Or. 3, 10, 39: alicujus rei exercitatione adsuefactus, id. Cat. 2, 5: armis, id. Brut. 2, 7; id. Fam. 4, 13, 3: nullo officio aut disciplinā adsuefactus, Caes. B. G. 4, 1: quodam genere pugnae adsuefacti, id. B. C. 1, 44: eruditus et adsuefactus alienis experimentis, Tac. Or. 34.
      2. b. With dat.: operi, Liv. 24, 48: corvus adsuefactus sermoni, Plin. 10, 43, 60, § 121; so Val. Max. 8, 7, ext. 15: parvulos probitati, modestiae, Tac. Or. 29: non luxui aut voluptatibus, id. A. 12, 5: quorum moribus, id. ib. 12, 10: aliquem lanificio, Suet. Aug. 64.
      3. c. With ad: ad supplicia patrum plebem adsuefacere, Liv. 3, 52 fin.
      4. d. With in with abl. (eccl. Lat.): homo adsuetus in verbis, Vulg. Eccli. 23, 20; ib. Jer. 2, 24.
      5. e. With inf.: Caesar (ceteras nationes) domuit, imperio populi Romani parere adsuefecit, Cic. Prov. Cons. 13 fin.: equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt, Caes. B. G. 4, 2: parva momenta levium certaminum adsuefaciebant militem paenitere, etc., Liv. 22, 12.