Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

assumptĭo (ads-; v. adsumo init.), ōnis, f. [assumo].

  1. I. In gen., a taking, receiving, assumption (post-Aug. and very rare): adsumptio culturae, Pall. 1, 6, 12: quae adsumptio (eorum erit), nisi vita ex mortuis? Vulg. Rom. 11, 15: dies adsumptionis ejus (of the assumption of our Lord), ib. Luc. 9, 51.
  2. II. Esp.,
    1. A. An eager reception, adoption: artes propter se adsumendas putamus, quia sit in his aliquid dignum adsumptione, Cic. Fin. 3, 5, 18.
    2. B. Meton. (abstr. for concr.), one that takes up (eccl. Lat.): Dominus est adsumptio nostra, Vulg. Psa. 88, 19.
      Also (after the Hebrew), that which is taken up, lifted up (with the voice), a prophecy: (prophetae) viderunt tibi adsumptiones falsas, Vulg. Thren. 2, 14.
    3. C. In logic, t. t., the minor proposition of a syllogism (v. assumo, II. C.), Cic. Inv. 1, 37, 64: adsumptio, quam πρόσληψιν īdem (dialectici) vocant, id. Div. 2, 53, 108; Quint. 5, 14, 5 sq.; Isid. Orig. 2, 9, 2.
    4. D. In jurid. Lat., an addition, circumstance, = circumstantia, Dig. 28, 5, 46 fin.