Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. āversor, ātus, 1, v. dep. freq. [id.], to turn one’s self from, to turn away (from displeasure, contempt, loathing, shame, etc.).

  1. I. In gen.: nulla vis tormentorum acerrimorum praetermittitur; aversari advocati et jam vix ferre posse, Cic. Clu. 63, 177: haerere homo, aversari, rubere, id. Verr. 2, 2, 76 fin.
  2. II. Esp.: aliquem or aliquid, to turn away a person or thing from one’s self, to send away, repulse, reject, refuse, decline, shun, avoid: filium (consul) aversatus, i. e. not permitting his presence, Liv. 8, 7, 14 Drak.: afflictum non aversatus amicum, Ov. P. 2, 3, 5: principes Syracusanorum, Liv. 26, 31, 4: aversatur [dicentem], Tac. Or. 20 Halm: petentes, Ov. M. 14, 672; 1, 478; 10, 394 al.: preces, Liv. 3, 12, 9: effeminatas artes, Plin. Pan. 46, 4 Schwarz; so, crimina, Ov. Am. 3, 11, 38: honorem, id. F. 1, 5: sermonem, Tac. A. 6, 26: adulationes, Suet. Tib. 27 Oud.: latum clavum, id. Vesp. 2: imperium, Curt. 3, 10: scelus, id. 6, 7.
    With inf.: aversati sunt proelium facere, declined, Auct. B. Hisp. 14.
    Note: Pass.: vultu notare aversato, Aur. Vict. Epit. 28.

* 2. āversor, ōris, m. [averto], a thief, pilferer, embezzler (cf. averto, I. B.): pecuniae publicae, Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152.