Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

crīmĭno, āre, 1, v. a.; collat. form of criminor, to accuse, make an accusation: aliquem apud aliquem, Plaut. Ps. 1, 5, 78.
Absol.: apud aliquem, Enn. ap. Non. p. 470, 16 (Sat. v. 9 Vahl.).

  1. B. Pass.: Sullanas res defendere criminor, Cic. Agr. 3, 4, 13 dub. Orell. N. cr.: criminatum esse ab aliquo, Hyg. Astr. 2, 18.

crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. [crimen, I.].

          1. (α) With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.): hanc metui ne me criminaretur tibi, Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.
          2. (β) With things as objects, to complain of, to charge with: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: nescio quid de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli, Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: senatusconsultum absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α supra.
            With acc. and inf.: de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.
            With de, Auct. Her. 2, 30, 48.
          3. (γ) Absol., to accuse, criminate: neque ego vos ultum injurias hortorneque discordias, ut illi criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.