Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word destiteritis could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

dēstĭtor, ōris, m. [desisto], he who desists, withdraws from a thing, Julian. Epit. nov. c. 51, § 192.

dē-stĭtŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [statuo].

  1. I. To set down; to set, place anywhere (ante-class. and freq. in Liv.; elsewh. rare): destituit omnes servos ad mensam ante se, Caecil. ap. Non. 280, 3: navem in alto ancoris, Naev. ib.: palum in foro, C. Gracchus ap. Gell. 10, 3, 3: aliquem in convivio (sc. ludendi causa), Cic. Verr. 2, 3, 26 fin.: armatos in medio, Liv. 7, 10: aliquem ante tribunal, id. 2, 12; cf. id. 23, 10: cohortes extra vallum, id. 10, 4: duo signa hic, Plaut. Rud. 3, 5, 43 et saep.
    Far more freq. and class.,
  2. II. (Lit., to put away from one’s self; hence) To leave alone, to forsake, abandon, desert (derelinquo, desero, q. v.): T. Roscius novem homines honestissimos induxit, decepit, destituit, adversariis tradidit, Cic. Rosc. Am. 40, 117: destitutus ab aliquo, id. Clu. 30 fin.; id. Off. 1, 10, 32; cf. id. Quint. 16: funditores inermes, Caes. B. C. 3, 93, 5: aliquem in septemviratu, Cic. Phil. 2, 38, 99; cf.: defensores in ipso discrimine periculi, Liv. 6, 17 et saep.: inceptam fugam, to desist from, Ov. Am. 3, 13, 20: morando spem, Liv. 1, 51: spem vindemiae, Col. 4, 24, 12: consilium, Suet. Caes. 9: honorem, id. Claud. 45: conata ejus, Vell. 2, 42: partem verborum, to pronounce indistinctly (with devorare), Quint. 11, 3, 33 Spald. et saep.
    Poet., with acc. and abl.: ex quo destituit deos Mercede pactā Laomedon, i. e. defrauded of their stipulated reward, * Hor. Od. 3, 3, 21.
          1. (β) Of inanimate and abstract subjects: neque reperias, quos aut pronior fortuna comitata sit, aut, veluti fatigata, maturius destituerit, quam, etc., Vell. 2, 69 fin.: cum primas spes fortuna destituit, Curt. 4, 1, 5, § 29; cf. Suet. Aug. 65: ventus aliquem, Liv. 30, 24: aliquem vadum, id. 21, 28: aliquem poplites, Suet. Claud. 30; cf.: aliquem memoria, mens, Curt. 7, 1: alveum fluitantem aqua, Liv. 1, 4; cf.: freta destituent nudos in litore pisces, * Verg. E. 1, 61.
          2. (γ) Part. perf. destitutus, constr. usu. ab aliquo, aliquā re, rarely ab aliquā re, freq. with ab, abandoned, forsaken by; robbed of, destitute of: in divite ac paupere: propinquis, amicis, clientibus abundante, et his omnibus destituto, Quint. 5, 10, 26: alicujus consiliis, promissis, praeceptis destitutus, Cic. Q. Fr. 1, 3, 8: scientiā juris, Quint. 12, 3, 10: lenociniis, id. 12, 1, 30 et saep.; but with spe, a is more freq.: destituti ab unica spe auxilii, Liv. 40, 47: a spe, id. 31, 24; 36, 33, 3; Curt. 4, 3 (with spe, Curt. 8, 6): a re familiari, Suet. Ner. 10.
          3. (δ) Absol.: si is destituat, nihil satis tutum habebis, Liv. 37, 7: simul, si destituat spes, alia praesidia molitur, Liv. 1, 41; so, spes, id. Tib. 1, 1, 9; Luc. 2, 728: pietasque fidesque, id. 5, 298: ego, Vulg. Isai. 49, 21.

dēstĭtūtĭo, ōnis, f. [destituo],

  1. I. a forsaking, deserting; deceiving, a failure, disappointment (very rare), Cin. Clu. 26, 71; id. Quint. 5, 20; Suet. Dom. 14.
  2. II. A putting away, abandoning: peccati, Vulg. Heb. 9, 26.

dēstĭtūtor, ōris, m. [destituo], one who forsakes, disappoints, or deceives, Tert. ad Nat. 2, 18; Auct. Priap. 83, 14.

dēstĭtūtus, a, um, Part., from destituo.