Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to conjungo (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. Esp., to unyoke draught cattle: asinum, bovem ab opere, Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251: bovem opere, Col. 6, 15, 2; and simply bovem, id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.
    2. B. To wean sucklings: agnos a mamma, Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.
    3. C. In gen., to divide, separate, part, remove.
          1. (α) With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18: intervallo locorum et temporum dijuncti sumus, Cic. Fam. 1, 7: quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat, Sall. J. 92, 5 et saep.
          2. (β) With ab: nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari, Cic. Verr. 2, 4, 53: qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur, Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.
          3. (γ) With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.
          4. * (δ) With inter se, Lucr. 3, 803.
  2. II. Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
          1. (α) With acc. only (very rarely): sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc., Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.
          2. (β) With ab: ea res disiunxit illum ab illa, Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.: eos a colonis, Cic. Sull. 21: populum a senatu, id. Lael. 12, 41: Pompeium a Caesaris amicitia, id. Phil. 2, 9 fin.: me ab orationibus, id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.: nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore), id. Tusc. 1, 31: pastionem a cultura, Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3: honesta a commodis (opp. commiscere), Cic. N. D. 1, 7, 16: artem a scientia, Quint. 2, 15, 2: veterem amicitiam sibi ab Romanis, Liv. 42, 46, 6 et saep.
            Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.
            With ab or absol.
    1. A. Lit.: Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus, Cic. Pis. 37, 91; cf.: in locis disjunctissimis maximeque diversis, id. de Imp. Pomp. 4.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., apart, different, remote.
          1. (α) With ab: vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta, Cic. Rosc. Am. 14, 39: homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos, id. Sest. 67, 141: mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti, id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.: nihil est ab ea cogitatione dijunctius, id. Ac. 2, 20 fin. et saep.
          2. (β) Absol.: neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi, id. de Or. 3, 15, 57: ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat, id. Fin. 2, 14, 45.
      2. 2. Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed: conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes, Cic. Part. Or. 6, 21; cf. of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum, Tac. Or. 18.
      3. 3. In dialectics, opposed: disjuncta conjungere, Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.
        As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci διεζευγμένον ἀξίωμα, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.
        Adv.
        1. a. disjunctē (dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.
          Comp.: non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis, Cic. Phil. 2, 13, 32.
          Sup., Amm. 20, 3, 11.
        2. b. disjunctim (dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.