Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ex-sē̆cror (execr-), ātus, 1, v. dep. a. and n. [sacer], to curse, execrate.

  1. I. Prop. (class.; syn.: abominor, detestor, abhorreo, horreo, aversor, devoveo): te oderunt, tibi pestem exoptant, te exsecrantur, Cic. Pis. 40, 96; (with male precari), id. ib. 14, 33: aliquem, id. Leg. 1, 12, 33; id. Off. 3, 3, 11: consilia Catilinae, Sall. C. 48, 1: severitatem nimiam et assidua belli pericula, Just. 13, 1: superbiam regis, id. 39, 1: litem, Dig. 4, 7, 4 et saep.: in se ac suum ipsius caput, Liv. 30, 20, 7: exsecratus deinde in caput regnumque Prusiae, id. 39, 51 fin.: exsecratur Thyestes, ut naufragio pereat Atreus, Cic. Tusc. 1, 44, 107: verba exsecrantia, Ov. M. 5, 105 et saep.
  2. * II. Transf., to take a solemn oath with imprecations (against its infringement): eamus omnis execrata civitas (= his votis cum exsecratione conceptis), Hor. Epod. 16, 36; cf. v. 18.
    Note:
      1. * 1. Also, act.: exsecro, āre: exsecrabant se ac suos, Afran. ap. Non. 473, 24; cf. Prisc. p. 797 P.
      2. 2. exsē̆crātus, a, um, in pass. signif. and as P. a., accursed, execrable, detestable: non te exsecratum populo Romano, non detestabilem, etc. … scias, Cic. Phil. 2, 26 fin.: exsules duo, Cato ap. Prisc. p. 792 P.: columna, Cic. Phil. 1, 2, 5; Vulg. Apoc. 21, 8.
        Sup.: exsecratissima auguria, Plin. 28, 2, 5, § 27.
      3. 3. exsē̆-crandus, a, um, as P. a., detestable (late Lat.); Vulg. Levit. 11, 10: libido, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 2 Huschke.
        Sup.: exsecrandissimum nefas, Salv. Gub. D. 7, 19.