Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

grăvāte, v. gravo fin.

grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].

  1. I. To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    1. A. Lit.: praefectum castrorum sarcinis gravant, Tac. A. 1, 20; cf.: ferus Actora magno Ense gravat Capaneus, Stat. Th. 10, 257: non est ingenii cymba gravanda tui, Prop. 3, 3 (4, 2), 22: aegraque furtivum membra gravabat onus, Ov. H. 11, 38: gravantur arbores fetu, Lucr. 1, 253; cf.: sunt poma gravantia ramos, Ov. M. 13, 812: ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas, id. ib. 8, 205: quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant, Quint. 1, 12, 10: stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans, Plin. 21, 19, 75, § 128: minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius, id. 11, 53, 119, § 284: ne obsidio ipsa multitudine gravaretur, Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.: alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret, weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.: gravatus somno, Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27: vino, Curt. 6, 11, 28: telis, id. 8, 14, 38: ebrietate, id. 5, 7, 11: cibo, Liv. 1, 7, 5: vino somnoque, id. 25, 24, 6.
    2. B. Esp., to make pregnant: uterum, Stat. Th. 2, 614: gravatam esse virginem, Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15.
    3. C. Trop.
      1. 1. To burden, oppress, incommode: nil moror officium, quod me gravat, Hor. Ep. 2, 1, 264: septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat, Liv. 21, 23, 6: sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant, Ov. Tr. 4, 6, 28.
      2. 2. To make more grievous, aggravate, increase: tu fortunam parce gravare meam, id. ib. 5, 11, 30: quo gravaret invidiam matris, Tac. A. 14, 12: injusto faenore gravatum aes alienum, Liv. 42, 5, 9.
    4. D. To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo): a littera gravatur, Prisc. 539, 573 P.
  2. II. Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
          1. (α) Absol.: non gravabor, Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22: quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen, id. ib. 5, 4, 40: ne gravare, Ter. Ad. 5, 8, 19: primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat, Cic. Clu. 25, 69: ego vero non gravarer si, etc., id. Lael. 5, 17: nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc., Liv. 9, 3, 9: ille non gravatus, Primum, inquit, etc., Varr. R. R. 1, 3: spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit, Tac. A. 6, 3: benignus erga me ut siet: ne gravetur, Plaut. Mil. 4, 6, 15.
          2. (β) With an object-clause: rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti, Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1: ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre, Caes. B. C. 1, 9: quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire, Liv. 31, 46, 4: tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem, id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.
          3. (γ) With acc.: Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem, disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27: at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui, be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.: matrem, Suet. Ner. 34: ampla et operosa praetoria, id. Aug. 72: aspectum civium, Tac. A. 3, 59 fin.: spem ac metum juxta gravatus, id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.
            Hence, adv. in two forms:
    1. A. grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly: non gravate respondere, Cic. de Or. 1, 48, 208; opp. gratuito, id. Off. 2, 19, 66; opp. benigne, id. Balb. 16, 36: Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo, id. Off. 3, 14, 59: qui cum haud gravate venissent, Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati): concedere, id. 42, 43, 2.
      Comp.: manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere, Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    2. B. grăvanter, with reluctance, unwillingly: reguli Gallorum haud gravanter venerunt, Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.