Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.
impūnis (inp-), e, adj. [2. in-poena], without punishment, unpunished (in the adj. very rare, and perh. only post-class.; but in the adv. freq. and class.).
- I. Adj.: impunem me fore, App. M. 3, p. 132, 6: mulier impunis rediit, Sol. 27 med. (dub.; Mommsen immunis).
Hence,
- II. Adv.: impūne (archaic orthog. impoene, Cato ap. Fronto, Ep. ad Anton. Aug. 1, 2 fin. Mai.), without punishment, without fear of punishment, safely, with impunity: ita inductum est male facere impoene, bene facere non impoene licere, Cato, l. l.: aliquid facere, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 100 Vahl.): optimum est facere (injuriam), impune si possis, Cic. Rep. 3, 14; id Sextilius factum negabat, poterat autem impune, id. Fin. 2, 17, 55: aliquem occidere, id. Leg. 1, 15, 42: cum multos libros surripuisset nec se impune laturum putaret, aufugit, escape unpunished, id. Fam. 13, 77, 3; so id. Att. 1, 16, 13; cf.: non impune tamen scelus hoc sinit esse Lyaeus, Ov. M. 11, 67: si amanti inpune facere quod lubeat licet, Plaut. Aul. 4, 10, 21: siquidem istuc impune habueris, Ter. Eun. 5, 7, 18; 5, 2, 13; cf.: neque tantum maleficium impune habendum, be left unpunished, Tac. A. 3, 70: majorum nostrorum labore factum est, ut impune in otio esse possemus, with safety, Cic. Agr. 2, 4, 9; id. de Or. 3, 47, 182: mercator ter et quater Anno revisens aequor Atlanticum Impune, Hor. C. 1, 31, 15: (capellae) Impune per nemus quaerunt thyma, id. ib. 1, 17, 5; Verg. G. 2, 32; Plin. 18, 14, 36, § 135: facta arguebantur, dicta impune erant, Tac. A. 1, 72; 12, 54 Draeger: recitare, without retaliation, Juv. 1, 3 sq.
Comp.: crederem mihi impunius licere, Ter. Heaut. 3, 2, 49: libertate usus est, quo impunius dicax esset, Cic. Quint. 3, 11; id. Deiot. 6, 18: in metu et periculo cum creduntur facilius, tum finguntur impunius, id. Div. 2, 27, 58.
Sup.: impunissime Tibi quidem hercle vendere hasce aedes licet, Plaut. Poen. 1, 3, 2.
impūnītus (inp-; also impoenī-tus; cf. impune), a, um, adj. [2. in-punitus], unpunished, unrestrained, free from danger, safe, secure (class.; cf. inultus): injuriam inultam impunitamque dimittere, Cic. Verr. 2, 5, 58, § 149; cf. id. Div. in Caecil. 16, 53: tibi vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera, id. Cat. 1, 7, 18: si istius haec tanta injuria impunita discesserit, id. Verr. 2, 4, 30, § 68: scelera, id. Off. 2, 8, 28: Cn. Fulvio fugam ex proelio ipsius temeritatem commisso impunitam esse, Liv. 36, 2, 15; 9, 26, 1: furta omnia fuisse licita et impunita (al. impoenita), Gell. 11, 18; Sall. C. 51, 5; Auct. Her. 4, 39, 51; Sen. Contr. 1, 2, 22; Tac. H. 4, 77.
Comp.: qui tu impunitior illa obsonia captas? Hor. S. 2, 7, 105: libidinem Appi Claudii, quo inpunitior sit, Liv. 3, 50, 7.
Adv.: impūnītē, with impunity: alios in facinore gloriari, aliis ne dolere quidem impunite licere, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 3; id. Fin. 2, 18, 59: quo impunitius uxor ejus moecharetur, Fest. s. v. non omnibus, p. 173 a, Müll.