Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

infĭtĭae (infĭcĭae), ārum, f. [2. infateor],

  1. I. denial; only in the acc. in connection with ire, and very rarely without a negative, except in ante-class. Lat.: infitias ire, to deny (not in Cic. or Cæs.); constr. with acc. and inf., aliquid or absol.: quī lubet ire infitias mihi facta quae sunt? Plaut. Men. 2, 3, 45: ille infitias ibit, Ter. Ad. 3, 2, 41: omnia infitias ire, Plaut. Cist. 4, 1, 9; so without a negative: infitias eunt mercedem se belli Romanis inferendi pactos, Liv. 10, 10, 8.
    With a negative: ne infitias eat, Plaut. Truc. 4, 3, 76: quod nemo it infitias, Nep. Epam. 10, 4: neque infitias eo, quasdam esse, etc., Quint. 3, 7, 3: neque nego, neque infitias eo, nos enixe operam dedisse, Liv. 6, 40, 4; id. 9, 9, 4; 31, 31, 9: nec eo infitias, quin, etc., Front. Aquaed. 72; Gell. 2, 26, 7; 19, 8, 5.
  2. II. Esp., to defend an action at law: jurare debent non calumniae causa litem intendere, et non calumniae causa ad infitias ire, Dig. 10, 2, 44, § 4.

infĭtĭor (infĭc-), ātus, 1, v. dep. a. [infitiae], not to confess, to contradict, deny, disown.

  1. I. In gen.: omnia infitiatur ea, quae dudum confessa est mihi, Plaut. Cist. 4, 1, 9: cum id posset infitiari, repente confessus est, Cic. Cat. 3, 5, 11: verum, id. Part. Or. 14: neque infitiandi ratio, neque defendendi facultas, id. Verr. 2, 4, 47: resistere aut infitiando aut definiendo, id. Part. Or. 29, 102: notitiam alicujus, Ov. P. 4, 6, 42: fama factis infitianda tuis, to be refuted by thy deeds, id. H. 9, 4: Varro Sophocleo non infitiande Cothurno, whom the tragic Muse need not disown, Mart. 5, 30, 1.
  2. II. In partic., to deny any thing promised or received: infitiari creditum fraudare, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.: quid si infitiatur, quid si omnino non debetur? Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10: depositum, Juv. 13, 60: praedas, to withhold the promised booty, Flor. 1, 22, 2: pretium, Ov. M. 11, 205: adversus infitiantem in duplum agimus, one who denies a claim, Gai. Inst. 4, 10; 171.