Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

2. mando, di, sum (in the dep. form mandor, acc. to Prisc. p. 799 P.), 3, v. a. [akin to madeo, properly to moisten; hence], to chew, masticate (syn. manduco).

  1. I. Lit. (class.): animalia alia sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt, Cic. N. D. 2, 47, 122: asini lentissime mandunt, Plin. 17, 9, 6, § 54; Col. 6, 2, 14.
    Poet.: (equi) fulvum mandunt sub dentibus aurum, i. e. champ, Verg. A. 7, 279: tristia vulnera saevo dente, i. e. to eat the flesh of slaughtered animals, Ov. M. 15, 92.
    In part. perf.: mansum ex ore daturum, Lucil. ap. Non. 140, 14; Varr. ib. 12: omnia minima mansa in os inserere, Cic. de Or. 2, 39, 162: ut cibos mansos ac prope liquefactos demittimus, Quint. 10, 1, 19.
  2. II. Transf., in gen., to eat, devour (mostly poet. and in postAug. prose): quom socios nostros mandisset impiu’ Cyclops, Liv. Andr. ap. Prisc. p. 817 P.; Enn. ap. Prisc. p. 683 P. (Ann. v. 141 Vahl.): apros, Plin. 8, 51, 78, § 210: Diomedes immanibus equis mandendos solitus objectare advenas, to throw to them for food, Mel. 2, 2.
    Poet.: mandere humum (like mordere humum), to bite the ground, said of those who fall in battle, Verg. A. 11, 669; so, compressa aequora, Val. Fl. 3, 106: corpora Graiorum maerebat mandier igni, to be consumed, Matius in Varr. L. L. 6, § 95 Müll.

mănĕo, nsi, nsum (contr. perf. mansti for mansisti, Lucil. ap. Gell. 18, 8), 2, v. n. and a. [root man, to think; whence the notion of hesitating leads to that of waiting; cf. Gr. μένω, μένος, μιμνήσκω, μάντις; and Lat. memini, moneo, mens, etc.].

  1. I. Neutr., to stay, remain anywhere (class.).
    1. A. In gen.: ut ut erat, mansum tamen oportuit, Ter. Heaut. 1, 2, 26: facilem esse rem, seu maneant, seu proficiscantur, Caes. B. G. 5, 30: domi, id. ib. 4, 1: in loco, id. B. C. 2, 41: in patria, Cic. Off. 3, 26, 99: si consulem manere ad urbem senatui placuisset, Liv. 30, 27: ad exercitum, Caes. B. G. 5, 51: uno loco manens, Nep. Eum. 5, 4: unum manere diem, Prop. 2, 9, 20: decem dies, Vulg. Gen. 24, 55: diebus quindecim, id. Gal. 1, 18.
      Impers. pass.: omnia excogitantur, quare nec sine periculo maneatur, Caes. B. G. 5, 31: in Italia fortasse manebitur, Cic. Att. 8, 3, 7; Vell. 2, 16, 4: manendum eo loco, Caes. B. C. 3, 74: hic maneri diutius non potest, Cic. Att. 11, 15, 3.
    2. B. In partic.
      1. 1. To stay, tarry, stop, continue, abide, pass the night ( = pernoctare): apud aliquem, Cic. Att. 4, 18, 3: eo die mansit Venafri, id. ib. 7, 13, 7: in tabernaculo, id. ib. 5, 16, 3: sub Jove frigido, Hor. C. 1, 1, 25: extra domum patris, Liv. 3, 45, 7: ad decimum lapidem, id. 3, 69, 8: cum is Casilini eo die mansurum eum dixisset = Casilini, id. 22, 13, 8; cf.: triduom hoc, Ter. Phorm. 3, 2, 4: apud alium mansit, Sen. Ben. 3, 17, 3: mane apud me, Vulg. Gen. 29, 19: manebis clam, id. 1 Reg. 19, 2.
        In mal. part.: cum masculo mansione muliebri, Mos. et Rom. Leg. Coll. 5, 1, 1.
      2. 2. Pregn., to remain, last, endure, continue in any place or manner: si in eo manerent, quod convenisset, would adhere to, abide by that, Caes. B. G. 1, 36, 5: in vita, to remain alive, Cic. Fam. 4, 13, 2: in veritate, to adhere to the truth, id. Clu. 63, 176: in condicione, to fulfil a condition, id. Att. 7, 15, 3: in sententia, to adhere to, id. ib. 9, 2, 1: in voluntate, id. Fam. 5, 2, 10: in pristina mente, id. Sest. 27, 58: in officio, Hirt. B. G. 8, 47: tu modo promissis maneas, abide by, keep, Verg. A. 2, 160: in pactione, to abide by, Nep. Ages. 2, 4: an credi posse ullum populum in ea condicione mansurum? Liv. 8, 21, 6: mansit in condicione atque pacto, Cic. Verr. 1, 6, 16: plerique negant Caesarem in condicione mansurum, id. Att. 7, 15, 3.
        Of inanim. and abstr. subjects: nihil semper suo statu manet, Cic. N. D. 1, 12, 29: munitiones, Caes. B. G. 6, 31: monumenta, Nep. Them. 10: regna, Verg. A. 2, 22: adfinitas. Ter. Hec. 4, 4, 101: memoria, Cic. Off. 2, 12, 43: rerum omnium mutabilium immutabiles manent origines, Aug. Conf. 1, 2.
        With dat.: manent ingenia senibus, Cic. Sen. 7, 22: his bellum, to continue, not be at an end, Liv. 1, 53: cujus quidem tibi fatum manet, awaits, Cic. Phil. 2, 5, 11.
        Absol.: maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile, be it regarded as a settled principle, Cic. Off. 3, 12, 49; id. Mil. 4, 11: quamobrem illud maneat, et fixum sit, quod neque moveri, etc., id. Rab. Post. 9, 25.
        Part. act. fut.: mansurus, that which will abide or endure; lasting, permanent: urbs, Verg. A. 3, 86.
        So part. pres. manens: civitas, Vulg. Heb. 13, 14.
  2. II. Act., to wait for, await, expect a person or thing (not in Cic. or Cæs.; syn.: opperior, praestolor, expecto).
    1. A. In gen.: nunc te, nox, quae me mansisti, mitto ut concedas die, Plaut. Am. 1, 3, 48: sese, id. Aul. 4, 6, 14: non manebat aetas virginis meam neclegentiam, Ter. Phorm. 3, 1, 16: hostium adventum mansit, Liv. 42, 66; Ter. Phorm. 4, 1, 4.
    2. B. In partic., to await one (as his fate, portion, etc.), to be about to befall one: mors sua quemque manet, Prop. 2, 21, 58 (3, 26, 12): quis me manet exitus? Ov. M. 9, 725: qui si manet exitus urbem, id. ib. 8, 60: funera quos maneant, id. ib. 11, 540: quae (acerba) manent victos, Liv. 26, 13 fin.; Suet. Caes. 14; id. Dom. 18: maneat nostros ea cura nepotes, Verg. A. 3, 505: vincula et tribulationes me manent, Vulg. Act. 20, 23.