Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. mŏrātus, a, um, Part., from moror.

2. mōrātus, a, um, adj. [mos].

  1. I. Mannered, of morals, good or bad; constituted, conditioned, circumstanced (class.): nequiquam mulier exornata est bene, si morata est male, Plaut. Most. 1, 3, 132: condigne pater est ejus moratus moribus, id. Capt. 1, 1, 39: morata recte (puella), id. Aul. 2, 2, 62: viri bene morati, Cic. de Or. 2, 43, 184: genus hominum optime moratum, id. Agr. 2, 31, 84: melius, id. Fin. 1, 19, 63: ita haec morata est janua, is of such a nature, Plaut. As. 2, 3, 10: male moratus venter, insatiable, Ov. M. 15, 95: bene morata disciplina, Col. 1, 8: aut multitudinem melius moratam censeam fieri posse, Liv. 26, 22, 14: in tam bene morata civitate, id. 45, 23, 10: bene moratae urbes, Quint. 8, 6, 24.
  2. II. Esp. of style, etc., adapted to the manners or character of a person, or to the subject, characteristic: poëma, Cic. Div. 1, 31, 66: recte morata Fabula, in which the characters are accurately drawn, Hor. A. P. 319; cf.: in oratione morata debent esse omnia cum dignitate, Quint. 4, 2, 64.