Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ŏdor (old form ŏdos, like arbos, labos, etc., Plaut. Capt. 4, 2, 35; id. Ps. 3, 2, 52; Sall. J. 44, 4), ōris, m. [root od-; Gr. ὄζω, ὄδωδα, ὀδμή; whence oleo, olfacio], a smell, scent, odor (class.; cf. fragrantia).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: omnis odor ad supera fertur, Cic. N. D. 2, 56, 141: odorem avide trahere naribus, Phaedr. 3, 1, 3: florum, Cic. Sen. 17, 59.
    2. B. In partic.
      1. 1. A pleasant odor, perfume; concr., perfumery, essences, spices (syn. odoramenta).
        So mostly in plur.: sternite lectos, incendite odores, Plaut. Men. 2, 2, 4: incendere odores, Cic. Tusc. 3, 18, 43; id. Verr. 2, 4, 35. § 77; 2, 5, 56, § 146: croceos odores Tmolus mittit, Verg. G. 1, 56: perfusus liquidis odoribus, perfumed waters, ointments, balsams, Hor. C. 1, 5, 2; id. Ep. 2, 1, 269: corpus differtum odoribus conditur, Tac. A. 16, 6.
        Sing., Plaut. Mil. 2, 5, 2: fragrans Assyrio odore domus, Cat. 68, 144: ara Fumat odore, incense, Hor. C. 3, 18, 7.
      2. 2. A disagreeable smell, a stench, stink (syn.: nidor, faetor): putidus odor ibi saepe ex sulfure et alumine. Varr L. L. 5, § 25 Müll.: cum odos aut pabuli egestas locum mutare subegerat, Sall. J. 44, 4: camera odore foeda, id. C. 55, 4: ingratos odores, Ov. M. 2, 626: gravis, Verg. G. 4, 49: taeter, Caes. B. C. 3, 49; Verg. A. 3, 228: malus, Hor. Epod. 12, 8: intolerabili foeditatis odore, Cic. N. D. 2, 40, 127: offensus putrefacti cerebri odore, Suet. Calig. 27 fin.: ignis, Vulg. Dan. 3, 94.
  2. II. Trop., a scent, inkling, hint, presentiment, suggestion: odor suspicionis, Cic. Clu. 27, 73: legum, id. Verr. 2, 5, 61, § 160: hominum furta odore persequi, id. ib. 2, 4, 24, § 53: res fluit ad interregnum, et est non nullos odor dictaturae, id. Att. 4, 18, 3 B. and K. (al. 4, 16, 11): lucri bonus est odor, Juv. 14, 204; cf.: Christi bonus odor sumus Deo in iis, Vulg. 2 Cor. 2, 15: urbanitatis, a tincture of politeness, Cic. de Or. 3, 40, 161.

ŏdōro, āvi, ātum, 1, v. a. [odor], to give a smell or fragrance to, to perfume a thing (poet. and in post-Aug. prose; cf.: oleo, fragro): odorant aëra fumis, Ov. M. 15, 734: mella, Col. 9, 4, 4: caelum sulfure, Avien. Arat. 1430.
Hence, ŏdōrātus, a, um, P. a., that has a smell, that emits an odor; esp., sweet-smelling, fragrant: quid tibi odorato referam sudantia ligno Balsama? Verg. G. 2, 119: cedrus, id. A. 7, 13: pabula, Col. 8, 17, 1: capilli, Hor. C. 3, 20, 14: comae, Ov. A. A. 2, 734: nectare odorato spargit corpus, id. M. 4, 250: odoratis ignibus, id. ib. 15, 574: Indi, in whose country sweetsmelling spices grow, Sil. 17, 658: Armenii, Tib. 1, 5, 36: dux, the prince of the Parthians or Assyrians, who border on Arabia, Prop. 4 (5), 3, 64.
Comp.: vina mustis odoratiora, Plin. 21, 7, 18, § 35.
Sup.: odoratissimi flores, Plin. 28, 8, 28, § 108.