Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

offĭcĭōsē, adv., v. officiosus fin.

offĭcĭōsus, a, um, adj. [officium].

  1. I. Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one’s superiors; class.; syn. studiosus): homo, Cic. Fam. 13, 21, 2: amicitia, id. Planc. 19, 46: sedulitas, Hor. Ep. 1, 7, 8: voluntas, Ov. P. 3, 2, 17.
    Comp.: estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur? Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.
    Sup.: officiosissima natio candidatorum, Cic. Pis. 23, 55; for which with summe: homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi, id. Verr. 2, 1, 24, § 63.
  2. II. Dutiful, in accordance with duty: dolor, Cic. Tusc. 3, 28, 70: labores, id. Mil. 5, 12: pietas, Sen. Ep. 99, 18.
    1. B. Subst.: offĭcĭō-sus, i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.
      Hence, adv.: offĭcĭōsē, courteously, obligingly (class.): officiose et amice factum, Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.: scribere, Cic. Att. 1, 20, 1.
      Comp.: gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc., Cic. Att. 6, 1, 22.
      Sup.: officiosissime venit ad me, Plin. Ep. 10, 21 (32) init.