Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word prodisset could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

1. prōdīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [prodo], treacherous (eccl. Lat.), Tert. ad Nat. 1, 7.

2. Prŏdĭcĭus, a, um, adj., v. Prodicus, II.

prō-dīco, xi, ctum, 3, v. a.

  1. I. To say beforehand, to fix or appoint beforehand (very rare): prodictā die, Cic. Dom. 17, 45 (dub.).
  2. II. To put off, defer (not in Cic. or Cæs.): diem prodicere, to adjourn the time of trial, Liv. 2, 61, 7; v. Weissenb. ad loc.; Liv. 6, 20, 11; 38, 51, 5: ubi praetor reo atque accusatoribus diem prodixisset, Tac. A. 2, 79 (in Cic. N. D. 2, 3, 7, the true read. is praedici; Cic. Div. 1, 42, 93, praedicunt).

prō-dictātor, ōris, m., a vice-dictator (only in Livy): prodictatorem populus creavit Q. Fabium Maximum, Liv. 22, 8, 6; instead of which: pro dictatore, id. 22, 31 fin.

prōdictĭo, ōnis, f. [prodico, II.], a deferring, adjournment, Fest. p. 253, b fin. Müll.

prōdictus, a, um, Part., from prodico.

Prŏdĭcus, i, m., = Πρόδικος,

  1. I. a Grecian sophist of Ceos, contemporary with Socrates, author of the story of The Choice of Hercules, Cic. Brut. 8, 30; id. de Or. 3, 32, 128; Quint. 3, 1, 12.
    Hence,
  2. II. Prŏdĭcĭus, a, um, adj., of or belonging to Prodicus: Prodicius Hercules, Cic. Off. 1, 32, 118.

prōdĭgālĭtas, ātis, f. [prodigus], wastefulness, prodigality (very rare): summa, Auct. Decl. ap. Cat. 9.

prōdĭgē, adv., v. prodigus fin.

prōdĭgentĭa, ae, f. [prodigo], extravagance, profusion, prodigality (Tacitean; cf.: luxuria, profusio): prodigentia opum, Tac. A. 6, 14; so (opp. avaritia) id. ib. 13, 1; 15, 37.

prōdĭgĭālis, e, adj. [prodigium].

  1. I. Unnatural, strange, wonderful, portentous, prodigious (post-class.): res, Amm. 25, 10, 1: caput, Claud. in Ruf. 2, 434: signa, Prud. Ham. 467.
    Adverb.: prodigiale canens, Stat. Th. 7, 403: cometes prodigiale rubens, Claud. Rapt. Pros. 1, 232.
  2. II. That averts bad omens (Plautin.): prodigialis Juppiter, Plaut. Am. 2, 2, 107.
    Adv.: prōdĭgĭā-lĭter, unnaturally, in a strange manner, prodigiously (poet. and in post-Aug. prose): variare rem unam, Hor. A. P. 29: accidere, Col. 3, 3, 3.

prōdĭgĭātor, ōris, m. [prodigium], an interpreter of prodigies: prodigiatores haruspices, prodigiorum interpretes, Fest. p. 229 Müll.

prōdĭgĭŏlum, i, n. dim. [prodigium], a little prodigy, Not. Tir. p. 96.

prōdĭgĭōsē, adv., v. prodigiosus fin.

prōdĭgĭōsus, a, um, adj. [prodigium], unnatural, strange, wonderful, marvellous, prodigious (poet. and in post-Aug. prose): atria Circes, Ov. M. 13, 968: cura Veneris, id. ib. 9, 727: mendacia, id. Am. 3, 6, 17: corpora, Quint. 1, 1, 2; cf. id. 2, 5, 11: astra, Stat. Th. 3, 523: ostentatio (virium), Plin. 7, 20, 19, § 83: fides, Juv. 13, 62: prodigiosum dictu! Tac. H. 3, 56: ora prodigiosa Tartarei canis, mart. 5, 36, 2.
Comp.: quo nihil prodigiosius passa est respublica, Trebell. XXX. Tyr. 31; Salv. Gub. Dei, 7, p. 281.
Adv.: prōdĭgĭōsē, in an unnatural, strange, or wonderful manner: lien cum jecinore locum aliquando permutat, sed prodigiose, Plin. 11, 37, 80, § 204; 30, 11, 29, § 95.

* prōdĭgĭtas, ātis, f. [prodigus], extravagance, prodigality, Lucil ap. Non. 159, 31.

prōdĭgĭum, ii (gen. plur. prodigiūm, Pac. ap. Cic. Or. 46, 155), n. [for prodicium, from prodico].

  1. I. Lit., a prophetic sign, token, omen, portent, prodigy, in a good and (more freq.) in a bad sense (syn.: portentum, ostentum, monstrum): mittere, Att. ap. Cic. N. D. 3, 26, 68: multa prodigia vim ejus numenque declarant, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 107: (lunam deficientem) nullum esse prodigium, id. Rep. 1, 15; Verg. A. 5, 639: laetum, Plin. 11, 37, 77, § 197: P. Clodius fatale portentum prodigiumque rei publicae, Cic. Pis. 4, 9: (Catilina) monstrum atque prodigium, id. Cat. 2, 1, 1: non mihi jam furtum, sed monstrum ac prodigium videbatur, i. e. a monstrous and unnatural crime, id. Verr. 2, 3, 73, § 171; cf. Juv. 6, 84: piare prodigia, Tac. H. 5, 13: accipere aliquid in prodigium, id. A. 12, 43: prodigii loco habere, id. ib. 13, 58: Harpyia Prodigium canit, Verg. A. 3, 366: nuntiare, Sall. C. 30, 2: divinitus factum, Quint. 1, 10, 47: prodigiorum perita, Liv. 1, 34: prodigio par est cum nobilitate senectus, Juv. 4, 97: propter multa prodigia libros Sibyllinos adiisse, Macr. S. 1, 6, 13.
    Of miracles: signa et prodigia, Vulg. Psa. 134, 9 et saep.
  2. II. Transf., a monster, prodigy: non ego sum prodigium, Ov. M. 13, 917: prodigium triplex, id. H. 9, 91: heu prodigia ventris! Plin. 19, 4, 19, § 55.

prōdĭgo, ēgi, actum, 3, v. a. [pro-ago], to drive forth, to drive to a place.

  1. I. Lit. (ante-class.): sues in lutosos limites, Varr. R. R. 2, 4: in pabulum, id. ib. 2, 7 med.: pulli prodigendi in solem, id. ib. 3, 9 med.
  2. II. Transf., to get rid of.
    1. A. In a good sense, to use up, consume (post-class.): esculentum potulentumve, Dig. 1, 18, 18.
    2. B. In a bad sense, to squander, to lavish, waste, dissipate (not in Cic. or Cæs.; cf.: effundo, profundo, consumo): festo die si quid prodegeris, Plaut. Aul. 2, 8, 10: suom, id. Merc. 5, 4, 60: aliena bona, Sall. Or. Lepidi contra Sull.: opes, Suet. ner. 30: sua, Tac. H. 1, 20: illi prodigere vitam pro victoriā contendentes, Amm. 16, 12, 50: singulos artus suos fortunae prodigendos dare quaestu atque compendio gloriarum, Gell. 2, 27, 5.

prōdĭgŭae, hostiae vocantur, ut ait Veranius, quae consumuntur: unde homines quoque luxuriosi prodigi, Fest. p. 250 Müll. [prodigo].

prōdĭgus, a, um, adj. [prodigo], wasteful, lavish, prodigal.

  1. I. Lit. (class.; syn.: largus, munificus): omnino duo sunt genera largorum, quorum alteri prodigi, alteri liberales. Prodigi, qui epulis et viscerationibus et gladiatorum muneribus, ludorum venationumque apparatu, pecunias profundunt in eas res, quarum memoriam aut levem aut nullam omnino sint relicturi, Cic. Off. 2, 16, 55: femina, Juv. 6, 362.
    With gen.: peculii sui prodigus, Plaut. Most. 4, 1, 19: aeris, Hor. A. P. 164; Claud. IV. Cons. Hon. 500.
    As subst.: prōdĭgus, i, m., a wasteful person, a spendthrift, prodigal: largitor et prodigus, Cic. Cat. 4, 5, 10: lege XII. tabularum prodigo interdicitur bonorum suorum administratio, Dig. 27, 10, 1 prooem.; Ulp. Reg. 12, 3; Gai. Inst. 1, 53 fin.: prodigus ad bonos mores reversus, Paul. Sent. 3, 4, a, 12.
    1. B. Transf.
      1. 1. Causing great expense, costly, expensive (post-Aug.): margaritae, prodiga res, Plin. 37, 2, 6, § 15.
      2. 2. Rich, abounding in any thing (poet.); with gen.: locus prodigus herbae, Hor. Ep. 1, 7, 42.
        Absol.: tellus, rich, fertile, Ov. M. 15, 81.
      3. 3. Abundant, great, strong (post-Aug.): odor, Plin. 13, 3, 5, § 25: alvus, great, stout, Aus. Idyll. 10, 104.
  2. II. Trop., lavish, prodigal, profuse; with gen.: prodigus suae alienaeque et fortunae et pudicitiae, Vell. 2, 48, 3: arcanique Fides prodiga, Hor. C. 1, 18, 16: judicii sui, Gell. 11, 5, 4: animaeque magnae Prodigum Paulum, careless of life, Hor. C. 1, 12, 38; cf.: prodiga gens animae, Sil. 1, 225.
    With in and acc.: libidines in cibos atque in Venerem prodigae, Gell. 19, 2, 3: sed finem impensae non servat prodiga Roma, Juv. 7, 138: prodiga corruptoris Improbitas, id. 10, 304: prodigis oculis intueri, with greedy eyes, with voluptuous glances, Auct. Quint. Decl. 292.
    Hence, adv.: prōdĭgē, lavishly, extravagantly, prodigally (class.): prodige vivere, Cic. Phil. 11, 6, 13: uti aliquā re, Sen. Ep. 88, 30.

prōdinunt, v. prodeo init.

1. prōdĭtĭo, ōnis, f. [prodo].

  1. I. A discovering, betraying; a discovery, betrayal, treason, treachery (class.): multorum in nos perfidiam, insidias, proditionem notabis, Cic. Fam. 5, 12, 4: amicitiarum proditiones, id. Ac. 2, 9, 27: arcanorum, Plin. 7, 45, 46, § 150: id nefas proditione discussum est, Flor. 3, 18, 9: timor est proditio cogitationis auxiliorum, Vulg. Sap. 17, 11.
  2. II. A putting off, deferring; the right of deferring (ante-class.), Cato ap. Fest. s. v. prodidisse, p. 242 Müll.

2. prōdĭtĭo, ōnis, f. [prodeo],

  1. I. a going or coming forth, an appearance (post-class.), Sid. Ep. 5, 13.
  2. II. Esp., a sally by a besieged garrison: tempestiva, Amm. 15, 5, 33.

prōdĭtor, ōris, m. [prodo], a betrayer, traitor (class.): cum senatus duces nullos ac pro ducibus proditores haberet, Cic. Sest. 15, 35: proditor patriae, id. Fin. 3, 19, 64; id. Fam. 12, 3, 2: disciplinae, Liv. 2, 59.
Poet., transf.: risus proditor latentis puellae, betraying, treacherous, Hor. C. 1, 9, 21.

prōditrix, īcis, f. [proditor], a female betrayer, a traitress (post-class.): patris, Lact. 1, 10, 9: proditrices numinum, Serv. Verg. E. 8, 30.
Trop.: Fama proditrix, Prud. στεφ. 1, 11.

1. prōdĭtus, a, um, Part., from prodo.

2. prōdĭtus, ūs, m., treachery (late Lat.), Jul. ap. Aug. c. Sec. Resp. Jul. 3, 168.

* prōdĭus, adv. [prodeo], farther onwards: prodius dictum interius, longius, a prodeundo, quasi porro eundo, Non. 47, 13 sq.; Varr. ap. Non. l. l.