Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

rīdĕo, si, sum, 2 (dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. κριδδέμεν for κρίζειν = γελᾶν, orig. form κριδjεμεν].

  1. I. Neutr., to laugh (cf. cachinnor).
    1. A. In gen.: numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor, Plaut. Cas. 5, 1, 4: risi te hodie multum, id. Stich. 1, 3, 89: ridere convivae, cachinnare ipse Apronius, Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62: M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius, id. Fin. 5, 30, 92: cum ridere voles, Hor. Ep. 1, 4, 16.
      With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.
      With a homogeneous object: ridere γέλωτα σαρδάνιον, Cic. Fam. 7, 25, 1: tempus flendi et tempus ridendi, Vulg. Eccl. 3, 4.
    2. B. In partic.
      1. 1. To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.: vultu Fortuna sereno, Ov. Tr. 1, 5, 27: ridere ad patrem, Cat. 61, 219.
        1. b. Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant: sedes quietae large diffuso lumine rident, Lucr. 3, 22: tempestas, id. 5, 1395: argentum et pulchra Sicyonia, id. 4, 1125: ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet, Hor. C. 2, 6, 14: argento domus, id. ib. 4, 11, 6: florum coloribus almus ager, Ov. M. 15, 205: pavonum ridenti lepore, Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20.
          With dat.: tibi rident aequora ponti, smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285.
      2. * 2. To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.): quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli, Hor. C. 4, 1, 18.
  2. II. Act., to laugh at, laugh over any thing.
    1. A. In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478): rideo hunc, Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7: Acrisium (Juppiter et Venus), Hor. C. 3, 16, 7 et saep.: risi nivem atram, Cic. Q. Fr. 2, 13, 1: joca tua, id. Att. 14, 14, 1: haec ego non rideo, quamvis tu rideas, say in jest, id. Fam. 7, 11, 13: nemo illic vitia ridet, Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633; for which: perjuros amantes, Prop. 2, 16 (3, 8), 47.
      Poet., with obj.-clause: Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus, Stat. Th. 10, 648.
      Pass.: haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc., Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.: tum enim non sal, sed natura ridetur, id. ib. 2. 69, 279; 2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu, Hor. S. 1, 7, 22: ridear, Ov. P. 4, 12, 16: neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur, Quint. 6, 3, 7: quae in mimis rideri solent, id. 6, 3, 29.
    2. B. In partic.
      1. 1. To smile upon one: quasi muti silent Neque me rident, Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.: cui non risere parentes, Verg. E. 4, 62.
      2. 2. To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride): ridet nostram amentiam, Cic. Quint. 17, 55: O rem, quam homines soluti ridere non desinant, id. Dom. 39, 104: ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus, id. Fam. 2, 9, 1; cf.: curre et quam primum haec risum veni, id. Cael. 8, 14, 4: versus Enni gravitate minores (with reprehendere), Hor. S. 1, 10, 54: risimus et merito nuper poëtam, Quint. 8, 3, 19: nostram diligentiam, id. 2, 11, 1: praesaga Verba senis (with spernere), Ov. M. 3, 514: lacrimas manus impia nostras, id. ib. 3, 657 al.
        Pass.: Pyrrhi ridetur largitas a consule, Cic. Rep. 3, 28, 40: rideatur merito, qui, etc., Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356: rideri possit eo, quod, etc., id. S. 1, 3, 30: peccet ad extremum ridendus, id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.