Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

versūtē, adv., v. versutus fin.

versūtus (vors-), a, um, adj. [a lengthened form of versus, from verto; cf. astutus init.].

  1. I. In a good sense, adroit, dexterous, versatile; shrewd, clever, ingenious (class.; syn. callidus): homo versutus et callidus (versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur), Cic. N. D. 3, 10, 25: quod (genus acuminis) erat in reprehendendis verbis versutum et sollers, id. Brut. 67, 236: animus acutus atque versutus, id. de Or. 2, 20, 84: versutissimum et patientissimum Lacedaemonium Lysandrum accepimus, id. Off. 1, 30, 109: adulescens docte vorsutus fuit, Plaut. Stich. 4, 1, 55.
  2. II. In a bad sense, cunning, crafty, wily, sly, deceitful (freq. and class.; syn. vafer): vorsutior es quam rota figularis, Plaut. Ep. 3, 2, 35: non esse servus pejor hoc quisquam potest, Nec magis versutus, id. As. 1, 1, 106; cf. id. Ps. 4, 8, 6: hoc est hominis versuti, obscuri, astuti, fallacis, malitiosi, callidi, veteratoris, vafri, Cic. de Or. 3, 13, 57; cf. id. ib. 2, 3, 10: acutus, versutus, veterator, id. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54: Corinna, Ov. Am. 2, 19, 9: propago, id. M. 11, 312 al.
    Sup., Vell. 2, 118, 1.
    With gen.: versutus ingenii, Plin. 7, 12, 10, § 56.
    Adv.: ver-sūtē, cunningly, craftily, slyly, Cic. Or. 7, 22; id. Brut. 9, 35.
    Sup., Aug Trin. 15, 20.