No entries found. Showing closest matches:
ăquaelīcĭum (ăquīlīcĭum), ii, n. [aqua-elicio], a means (sacrifice, etc.) to produce rain: aquaelicium dicitur, cum aqua pluvialis remediis quibusdam elicitur, ut quondam, si creditur, manali lapide in urbem ducto, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.; Tert. Apol. 40.
* ăquaemănālis, e, adj. [aqua-manus], pertaining to water for the hand, i. e. to water for washing; hence, ăquaemă-nālis, is, m., sc urceus (cf. aqualis), a basin for washing the hands, a wash-basin, Varr. ap. Non. p 547, 9.
For which in Paul. Sent. 3, 6, ăquĭmĭnāle, is, n., v aquiminarium
Ăquĭcaldenses, ium, m., a people in Spain, whose chief city was Aquœ Calidœ, now Caldes, Plin. 3, 3, 4, § 23.
†† aquicelus, i, m., among the Taurini, pine-kernels boiled in honey, Plin. 15, 10, 9, § 36.
* ăquĭdūcus, a, um, adj. [aqua-duco], med. t., for the Gr. ὑδραγωγός, drawing off water medicamina, Cael. Aur. Tard. 3, 8.
ăquĭfŏlĭus, a, um, adj. [2. acus-folium, like antiquus from anticus, aquipenser from acipenser], having pointed leaves; hence, aquifolia ilex, or absol.: ăquĭfŏ-lĭa, ae, f., or ăquĭfŏlĭum, ii, n., the holly-tree, or the scarlet holm: llex aquifolium, Linn.; Plin. 16, 8, 12, § 32; 16, 18, 30, § 73, 16, 43, 84, § 230.
And adj.: vectes aquifolii, made of holly-wood, Cato, R. R. 31.
* ăquĭfŭga, ae, comm. [aqua-fugio], one fearful of water, med. t., one having hydrophobia, ὑδροφόβος, Cael. Aur. Acut. 3, 15.
* ăquĭgĕnus, a, um, adj. [aqua-gigno], born in the water: animalia, Tert. adv. Marc. 2, 12.
1. ăquĭla, ae, f. [gen. aquilāï, Cic. Arat 372) [perh. from aquilus, from its common color, Gr μελανάετος; cf. Engl. eagle; Fr. aigle; Germ. Adler], an eagle.
2. Ăquĭla, ae, m., a Roman proper name.
Aquilarĭa, ae, f., a town of Zeugitana, now prob. Alhowareah, Caes. B. C. 2, 23.
ăquĭlĕgus, a, um, adj. [aqua-lego].
Ăquĭlēia, ae, f., = Ἀκυληἱα, a town in Upper Italy, still called Aquileia, not far from Tergeste, built by the Romans after the second Punic war, as a protection against the neighboring tribes, Liv. 40, 34; Caes. B. G. 1, 10; Mart. 4, 25; Plin. 3, 18, 22, § 127; Mel. 2, 4, 3; cf. Mann. Ital. I. 74 sq.
Hence, Ăquĭlēiensis, adj.: ager, Liv. 39, 45; and Ăquĭlēienses, ium, m., the inhabitants of Aquileia, id. 43, 17.
* ăquĭlentus, a, um, adj. [aqua], full of water, humid, wet: luna, bringing rain, Varr. ap. Non. 4, 318.
ăquĭlex, ĕgis (ĭcis post-class., Tert. adv. Marc. 3, 5; Serv. ad Verg. G. 1, 109), m. [aqua-lego], a conduit-master, water-inspector (= indagator aquarum, Col. 2, 2, 20), Varr. ap. Non. p. 69, 21; Plin. 26, 6, 16, § 30: Plin. Ep. 10, 46; Sen. Q. N. 3, 15.
Ăquilĭānus (Ăquill-), a, um, adj., Aquilian, proceeding from the jurist Aquilius (a friend of Cicero): quod si Aquiliana definitio vera est, Cic. Off. 3, 15, 61.
ăquīlīcĭum, v. aquaelicium.
ăquĭlĭfer, fēri, m. [aquila-fero], an eaglebearer, standard-bearer, an officer who carried the chief standard of the Roman legion, Caes. B. G. 5, 37; id. B. C. 3, 64; Suet. Aug. 10; Inscr. Orell. 3389; 3477; 4729.
ăquĭlīnus, a, um, adj. [aquila], of or pertaining to the eagle, aquiline: ungulae, Plaut. Ps. 3, 2, 63: aspectus, i. e. sharp, App. M. 2, p. 115.
Ăquilĭus (on coins and in inscrr. Ăquill-; in MSS. Ăquil-), a, um, adj., name of a Roman gens; hence,
ăquĭlo, ōnis, m. [perh. from aqua, as bringing wet weather, or aquilus, dark, as bringing lowering and stormy weather].
ăquĭlōnāris, e, adj. [aquilo.].
Ăquĭlōnĭa, ae, f., a town of the Hirpini, upon the river Aufidus, now Lacedogna, Liv. 10, 38; 39, 41 sq.; cf. Mann. Ital. I. 797.—Ăquĭlōni, ōrum, m., its inhabitants, Plin. 3, 11, 16, § 105.
* Ăquĭlōnĭgĕna, ae, comm. [aquilogigno], born in the north, of northern extraction; a poet. epithet of northern nations: Britanni, Aus. Mos. 407.
ăquĭlōnĭus, a, um, adj. [aquilo].
ăquĭlus, a, um, adj. [etym. uncertain; cf. Paul. ex Fest. p. 22 Müll.], dark-colored, dun, swarthy (very rare): Aquilus color est fuscus et subniger, Paul. ex Fest. l. l.: Staturā haud magnā, corpore aquilo, Plaut. Poen. 5, 2, 152: color inter aquilum candidumque, * Suet. Aug. 79; Arn. 3, p. 108.
ăquĭmĭnāle, v. aquaemanalis and aquiminarium.
ăquĭmĭnārĭum, ii, n. [aqua-manus] (post-class. for ăquaemănālis), a waterbasin, wash-basin, Dig. 34, 2, 19, § 12; 34, 2, 21 (Paul. Sent. 3, 6, has ăquĭmĭnāle, is, n.).
Ăquīnĭus (or Ăquīnus), i, m., an inferior poet, friend of Cicero: Mihi fuit cum Aquinio amicitia, Cic. Tusc. 5, 22, 63.
As an appell.: Caesios, Aquinos, Cat. 14, 18.
Ăquīnum, i, n., a town in Latium, not far from Casinum, now Aquino, the birthplace of the poet Juvenal, Cic. Phil. 2, 41; id. Fam. 16, 24; Plin. 3, 5, 9, § 63; Juv. 3, 319; cf. Mann. Ital. I. 674.
Hence, Ăquī-nas, ātis, adj., belonging to Aquinum: colonia, Tac. H. 2, 63: nescit Aquinatem potantia vellera fucum, i.e. the purple color manufactured at Aquinum, Hor. Ep. 1, 10, 27.—Ăquīnātes, ium, m.
Ăquītānĭa, ae, f.
ăquĭ-vergĭum, ii [vergo], a place in which water is collected, Agrim. Goes. pp. 225, 234.