Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ăbercet = prohibet, Paul. ex Fest. p. 25 Müll.

ăberrātĭo, ōnis, f. [aberro, II. B.], a relief from something, a diversion; perh. only in Cicero (and in him only in two passages): a dolore, Att. 12, 38, 3 (cf. ib. § 1: non equidem levor, sed tamen aberro): a molestiis, id. Fam. 15, 18, 1.

ăb-erro, āvi, ātum, 1, v. n., to wander from the way, to go astray.

  1. I. Lit.: puer inter homines aberravit a patre, Plaut. Men. prol. 31: taurus, qui pecore aberrāsset, Liv. 41, 13, 2.
  2. II. Trop.
    1. A. (Like abeo, II. A.) To wander from, stray, or deviate from a purpose, subject, etc. (Ciceronian): a regulā et praescriptione naturae, Cic. Acc. 2, 46, 140: ne ab eo, quod propositum est, longius aberret oratio, id. Caecin. 19; so id. Off. 1, 28; 1, 37; id. Fin. 5, 28 al.
      Also without ab: vereor ne nihil conjecturā aberrem, Cic. Att. 14, 22 (with a conjecturā, id. N. D. 1, 36, 100): etiam si aberrare ad alia coeperit, ad haec revocetur oratio, id. Off. 1, 37 fin.: rogo, ut artificem (sc. pictorem), quem elegeris, ne in melius quidem sinas aberrare, that the painter should not depart from the original, even to improve it, Plin. Ep. 4, 28 fin.
    2. B. To divert the mind or attention, to forget for a time: at ego hic scribendo dies totos nihil equidem levor, sed tamen aberro, I am indeed not free from sorrow, but I divert my thoughts, Cic. Att. 12, 38; so id. ib. 12, 45 (cf. aberratio).