Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

accommŏdāte, adv., v. accommodo, P. a. fin.

accommŏdātĭo, ōnis, f. [accommodo], the fitting or adjusting of one thing to another.

  1. I. In gen.: a. verborum et sententiarum ad inventionem, Cic. Inv. 1, 7, 9.
  2. II. Esp., the adapting of one’s feeling or will to another’s, compliance, complaisance, indulgence: ex liberalitate atque accommodatione magistratuum, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189.

accommŏdātus, a, um, P. a. of

ac-commŏdo, āvi, ātum (better, adc.), 1, v. a., to fit or adapt one thing to another, to lay, put, or hang on (in good prose, esp. in Cic., very freq.), constr. with ad, dat., or absol.

  1. I. Lit.: coronam sibi ad caput, Cic. de Or. 2, 61, 250: clupeum ad dorsum, Plaut. Trin. 3, 2, 93: gladium dextrae, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21, 48; so, hastam dextrae, Sil. 5, 146: calauticam capiti, Cic. Fragm. Or. in Clod. 5; so, lateri ensem, Verg. A. 2, 393; absol.: insignia, Caes. B. G. 2, 21, 5.
    1. B. In gen., to prepare for any use: Arabus lapis dentifriciis adcommodatur crematus, Plin. 36, 21, 41, § 153.
  2. II. Trop., to adjust or adapt to, to accommodate to: meum consilium adcommodabo ad tuum, Cic. Fam. 9, 7; so id. Att. 10, 7; 12, 32; id. Leg. 3, 2 al.
    Hence, with se, to adapt one’s self to another’s opinion, wishes, etc., to conform to, to comply with: omnes qui probari volunt, ad eorum qui audiunt arbitrium et nutum totos se fingunt et adcommodant, Cic. Or. 8, 24: alicui de aliqua re, to be compliant to one in any thing: peto a teut ei de habitatione adcommodes, id. Fam. 13, 2.
    1. B. In gen., to bring a person or thing to something, to apply: testes ad crimen, Cic. Verr. 1, 18, 55: vim ad eloquentiam, id. Or. 7: curam pratis, etc., to apply, Quint. 1, 12, 7: nonnullam operam his studiis, id. 1, 10, 15; cf. 1, 8, 19: verba alicui (equival. to dare), id. 6, 1, 27; cf. 11, 1, 39 al.: intentionem his, Plin. Ep. 2, 5, 2 al.
      Hence, with se (in a more general sense than above), to apply or devote one’s self to, to undertake: se ad rem publicam et ad res magnas gerendas, Cic. Off. 1, 21; of property, to lend it to one for use: si quid iste suorum aedilibus adcommodavit, id. Verr. 2, 4, 57.
      Hence, accommŏdātus, a, um, P. a., fitted or adapted to, suitable, conformable, or appropriate to (only in prose; in poetry, accommodus is used), with ad or dat.: puppes ad magnitudinem fluctuum adcommodatae, Caes. B. G. 3, 13: oratio ad persuadendum adcommodata, Cic. Ac. 1, 8: quae mihi intelligis esse adcommodata, conformable to my interest, id. Fam. 3, 3.
      Comp.: oratio contionibus concitatis adcommodatior, id. Clu. 1; so Caes. B. G. 3, 13: nobis accommodatior, Quint. 4, 1, 5; Suet. Ner. 8.
      Sup.: exemplum temporibus suis adcommodatissimum, Cic. Fragm. Corn. 7; so Plin. 13, 3, 6, § 26; Plin. Ep. 5, 19, 7; Quint. 12, 10, 63 al.
      Adv.: accommŏ-dāte, fitly, suitably, agreeably: dicere quam maxime adc. ad veritatem, Cic. de Or. 1, 33, 149.
      Comp., id. Or. 33, 117.
      Sup., id. Fin. 5, 9, 24.