Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

accūsātor, ōris, m. [id., prop. belonging to an accusation, hence], orig. one who calls another to account; hence, transferred to public life, an accuser, a plaintiff, esp. in a state-offence (while petitor signifies a plaintiff in private causes; yet accusator is often used for every kind of accuser, and then includes the petitor, v. accuso no. II. A.).

  1. I. In gen. (very freq.): accusatorem pro omni actore et petitore appello, Cic. Part. Or. 32, 110: possumus petitoris personam capere, accusatoris deponere? id. Quint. 13 fin.; cf. Quint. 6, 1, 36: accusatores multos esse in civitate utile est, ut metu contineatur audacia, Cic. Rosc. Am. 20: acres atque acerbi, id. Brut. 36: vehemens et molestus, id. ib. 34 fin.: graves, voluntarii, id. Leg. 3, 20, 47: firmus verusque, id. Div. in Caecil. 9, 29 al.: eundem accusatorem capitis sui ac judicem esse, Liv. 8, 32, 9: ita ille imprudens ipse suus fuit accusator, Nep. Lys. 4, 3: graviter eos accusat quod, etc., Caes. B. G. 1, 16, 5: accusatores tui, Vulg. Act. 23, 35; 25, 18 al.
  2. II. Esp., in silv. age, an informer, a denouncer (= delator): accusatorum denuntiationes, Suet. Aug. 66; so Juv. 1, 161.

accūsātōrĭe, adv., v. accusatorius.

accūsātōrĭus, a, um, adj. [accusator], pertaining to an accuser, accusatory: lex, Cic. Mur. 5: jus et mos, id. Flacc. 6, 14; artificium, id. Rosc. Am. 17, 49: animus, id. Clu. 4, 11: vox, Liv. 45, 10: spiritus, id. 2, 61: vita, Quint. 12, 7, 3: libelli, Dig. 48, 5, 17, § 1 al.
Adv.: accūsātōrĭe, in the manner of an accuser, Cic. Verr. 2, 2, 72, § 176; 2, 3, 70, § 164; Liv. 40, 12, 6.