Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ac-cūro (adc.), āvi, ātum, 1, v. a. (arch. accurassis = accuraveris, Plaut. Ps. 4, 1, 29; id. Pers. 3, 1, 65), to take care of, to do a thing with care.

  1. I. In gen. (in Plaut. and Ter. very often; more rare in the class. per., partic. in the verb. fin.; while the P. a. occurs very often in Cic., see below).
          1. (α) With acc.: prandium alicui, Plaut. Mer. 1, 3, 25: quod facto est opus, id. Cas. 3, 3, 25: rem sobrie aut frugaliter, id. Pers. 4, 1, 1 al.: melius adcurantur, quae consilio geruntur, quam quae sine consilio administrantur, Cic. Inv. 1, 34, 58: virtus et cultus humanus sub tecto adcurantur, id. Fr. in Col. 12 praef.: barbam, Lampr. Heliog. 31.
          2. (β) Absol.: ergo adcures: properato opus est, Plaut. Mil. 3, 1, 210, v. Ritschl a. h. l.
          3. (γ) With ut or ne: omnes bonos bonasque adcurare addecet, suspicionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42; so with ut, Ter. And. 3, 2, 14; with ne, id. Hec. 5, 1, 12.
  2. II. Esp.: adcurare aliquem, to treat one carefully, regale a guest, Plaut. Ep. 5, 1, 55.
    Hence, accūrātus, a, um, P. a., prepared with care, careful, studied, elaborate, exact (never of persons, for which diligens is used; syn.: meditatus, exquisitus, elaboratus, politus): adcurata malitia, a studied artifice, Plaut. Truc. 2, 5, 20: adcuratae et meditatae commentationes, Cic. de Or. 1, 60, 257: adcuratius et exquisitius dicendi genus, id. Brut. 82, 283: adcuratissima diligentia, id. Att. 7, 3 al: adcuratum habere = adcurare, to take care, be at pains, Plaut. Bac. 3, 6, 21.
    Adv.: accūrāte, carefully, nicely, exactly (syn.: diligenter, studiose, exquisite), Cic. Att. 16, 5; id. Parad. 1, 4; id. Brut. 22 al.
    Comp., id. Att. 8, 12; Caes. B. G. 6, 22; id. B. Alex. 12.
    Sup., id. Fam. 5, 17; Nep. Lys. 4, 2.

ac-curro (adc.), cŭcurri and curri, cursum, 3, v. n., to run to a place, to come to by running, to hasten to.

  1. I. Lit. constr. absol., with ad and in: expeditus facito ut sis, si inclamāro ut accurras, Cic. Att. 2, 20; 12, 18 (accucurrisse); 13, 48: cupide ad praetorem accurrit, Cic. Verr. 2, 5, 3; so Caes. B. G. 1, 22; ib. 3, 5; Sall. J. 106, 2: in Tusculanum, Cic. Att. 15, 3: ad gemitum collabentis, Tac. A. 2, 31: in castra, Caes. B. Alex. 53: in auxilium accucurrerunt, Suet. Calig. 58: ad visendum, id. Ner. 34: auxilio suis, Sall. J. 101, 10.
    Impers.: accurritur ab universis, Tac. A. 1, 21.
  2. II. Trop., of ideas: istae imagines ita nobis dicto audientes sunt, ut simul atque velimus accurrant, come up, present themselves, Cic. Div. 2, 67, 138.

accursus (adc.), ūs, m. [accurro], a running or coming to: Remi, Ov. F. 2, 3, 72: comitum, Stat. Th. 6, 511: populi, Tac. A. 4, 41: subitus militum, Val. Max. 6, 8, 6: tot provinciarum, Tac. H. 4, 25 al.: civium, Sen. Hipp. 894.