Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

af-făber (better adf-), bra, brum, adj.

  1. I. Made or prepared ingeniously or with art, ingenious: affabrum: fabrefactum, Paul. ex Fest. p. 28 Müll.
    Hence, adv.: adfā̆brē, ingeniously, skilfully: adfabre atque antiquo artificio factus, Cic. Verr. 1, 5, 14; Prisc. 1009 P.
  2. II. In act. sense, skilled in art, skilful, ingenious: litteras adfabra rerum vel natura vel industria peperit, Symm. Ep. 3, 17.

affābĭlis (better adf-), e, adj. [adfari], that can be easily spoken to, easy of access, courteous, affable, kind, friendly, Ter. Ad. 5, 6, 8: cum in omni sermone omnibus adfabilem esse se vellet, * Cic. Off. 1, 31, 113: adfabilis, blandus, Nep. Alcib. 1, 3: nec dictu adfabilis ulli, Verg. A. 3, 621 (cf. Att. ap. Macr. S. 6, 1: quem nec adfari queas): adfabilior, Sen. Ep. 79: adfabilem te facito, Vulg. Eccli. 4, 7.
Sup. prob. not used.
Adv.: adfābĭlĭter, courteously, kindly, Macr. S. 7, 2; Spart. ap. Carac. 3: adfabilissime, Gell. 16, 3.

* affābĭlĭtas (better adf-), ātis, f. [adfabilis], the quality of affabilis, affability, courtesy, kindness: comitas adfabilitasque sermonis, Cic. Off. 2, 14, 48.

* affā̆brĭcātus (better adf-), a, um [Part., as if from adfabrico], fitted or added to by art: consuetudo quasi adfabricata natura, Aug. Mus. 6, 7.

affāmen (better adf-), ĭnis, n. [adfari], an accosting, address (in App. for the usual adfatus): blando adfamine, App. M. 11, p. 260, 23 Elm.; id. ib. 11, p. 272, 39.

affătim (also adf-), adv. [Serv. ad Verg. A. 1, 123, cites fatim = abundanter; cf.: fatiscor, defatiscor, fatigo; Corss. Ausspr. I. p. 158, refers fatim to the same root as χατίς, χῆρος].

  1. I. To satisfaction, sufficiently, abundantly, enough (so that one desires no more, therefore subjective; while satis signifies sufficient, so that one needs nothing more, therefore objective, Doed. Syn. I. p. 108 sq.): adfatim edi, bibi, lusi, Liv. Andron. ap. Paul. ex Fest. p. 11 Müll., after Hom. Od. 15, 372 (Com. Rel. p. 4 Rib.): edas de alieno quantum velis, usque adfatim, till you have enough, Plaut. Poen. 3, 1, 31: miseria una uni quidem homini est adfatim, id. Trin. 5, 2, 61 (where adfatim, as sometimes also satis, abunde, frustra, is constr. as an adj.): eisdem seminibus homines adfatim vescuntur, Cic. N. D. 2, 51: adfatim satiata (aquila), id. Tusc. 2, 10, 24: adfatim satisfacere alicui, id. Att. 2, 16: parare commeatum adfatim, Sall. J. 43: de cytiso adfatim diximus, Plin. 18, 16, 43, § 148.
    Acc. to Fest. p. 11, Terence uses it (in a passage not now extant) for ad lassitudinem, to weariness, satiety, which may be derived from the etym. above given.
    Sometimes, like abunde and satis, as subst. with gen.; v. Roby, §§ 1294, 1296, and Rudd. II. p. 317: divitiarum adfatim est, Plaut. Mil. 4, 1, 33: hominum, id. Men. 3, 1, 10: copiarum, Liv. 34, 37: vini, Just. 1, 8.
  2. II. In later Lat. before an adj. (cf. abunde), sufficiently, enough: adfatim onustus, App. M. 9, p. 221, 31 Elm.: feminae adfatim multae, Amm. 14, 6.
    Note: The poet and gram. Annianus, in Gell. 7, 7, 1, accented the word a/dfatim, while at an earlier period it was pronounced adfa/tim, since it was considered as two words; cf. Doed. Syn. I. p. 110.

1. affātus (better adf-), Part. of adfari.

2. affātus (better adf-), ūs, m. [adfari], a speaking to or addressing, address (class. only in the poets; later also in prose): quo nunc reginam ambire furentem Audeat adfatu? Verg. A. 4, 284: adfatus reddere, Stat. S. 2, 4, 7; Sen. Med. 187: ora solvere ad adfatus, Sil. 17, 340 al.
In prose, Cod. Just. 5, 4, 23; Cod. Imp. Leo, 1, 26, 6 al.