Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ăd-ĭmo, ēmi, emptum, 3, v. a. [emo] (adempsit = ademerit, Plaut. Ep. 3, 2, 27), to take to one’s self from a person or thing, to take away, take any thing from, to deprive of (syn.: demere, eximere, auterre, eripere).

  1. I. Of things: si ego memorem quae me erga fecisti bene, nox diem adimat, would take away, consume, Plaut. Capt. 2, 3, 57: multa ferunt anni venientes commoda secum; multa recedentes adimunt, take them away with themselves, as a fine antithesis to secum ferunt, Hor. A. P. 175: ut istas compedes tibi adimam, huic dem, Plaut. Capt. 5, 4, 31: metum, Ter. And. 2, 2, 2; so id. Heaut. 3, 1, 13; id. Hec. 5, 3, 19; id. Phorm. 1, 3, 9: Juppiter, ingentes qui das adimisque dolores, Hor. S. 2, 3, 288: animam, Plaut. Mil. 3, 1, 137: postquam adempta spes est, Ter. And. 2, 1, 4: alicui vitam, Cic. Planc. 42: pecuniam, id. Quint. 15, 49: somnum, id. Att. 2, 16: libertatem, id. Dom. 9: exercitum, id. Phil. 11, 8: aditum litoris, id. Verr. 2, 5, 32: omnia sociis, Sall. C. 12, 5: arma militibus, Liv. 22, 44: vires ad vincendum, id. 23, 18: imperium, id. 22, 27: pernicitatem, Tac. H. 1, 79.
    And absol.: Qui propter invidiam adimunt diviti, Ter. Phorm. 2, 1, 46.
    Poet. with inf. as object: adimam cantare severis, Hor. Ep. 1, 19, 9 (cf. Gr. ἀφαιρήσομαι ἀείδειν, I will prohibit them to sing; so Ov. Pont. 1, 7, 47; Sil. 9, 425).
  2. II. Poet. of persons, to snatch away, to carry off: hanc, nisi mors, mihi adimet nemo, Ter. And. 4, 2, 14: virgo, quae puellas audis adimisque leto, Hor. C. 3, 22, 3.
    (For the distinction between demere, adimere, eximere, v. Lamb. ad Cic. Fam. 1, 7; cf. Cic. Rep. 2, 31; Bentl. Hor. C. 4, 15, 18; and cf. Doed. Syn. IV. pp. 123-126.)

ăd-implĕo, ēvi, ētum, 2, v. a., to fill up, to fill full (in the class. per., e. g. in Liv. 38, 7, 13, and Plin. 11, 37, 52, § 140, dub.).

  1. I. Lit.: Gangem decem fluminibus adimpleri, Aethic. Cosmogr. p. 709 ed. Gron.: quasi mare adimpleti sunt, Vulg. Eccli. 50, 3.
    1. B. Trop.: adimpleti tibiarum cantu vocant deam suam, Jul. Firm. de Err. p. 10 (cf. adimpletor): adimplebis me laetitiā, Vulg. Psa. 15, 10.
  2. II. Metaph., to fulfil (as a promise, prediction, duty), to perform, = absolvere, satisfacere, praestare: aliquid, Dig. 26, 7, 43: quod dictum est, Vulg. Matt. 1, 22: ut adimpleatur scriptura, ib. Joan. 13, 18: legem Christi, ib. Gal. 6, 2: Gratia vobis et pax adimpleatur, be made full, perfect, ib. 2 Pet. 1, 2.

ădimplētĭo, ōnis, f. [adimpleo].

  1. I. A completing, completion: temporum, Tert. adv. Marc. 5, 17.
  2. II. A fulfilling, fulfilment: novum (testamentum) veteris adimpletio est, Lact. 4, 20.

* ădimplētor, ōris, m. [adimpleo], he who fills (by inspiration), the inspirer: Filius Dei adimpletor prophetarum, Aug. de Temp. Serm. 144, 3.