Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ădĭtĭālis, e, adj. [aditus], pertaining to entrance: cena, given by a magistrate when he entered upon his office, an inaugural feast, Varr. R. R. 3, 6, 6; Sen. Ep. 95, 41; 123, 4; Plin. 10, 20, 23, § 45; so, epulae, id. 29, 4, 14, § 58.

ădĭtĭcŭlus, i, m. dim. [aditus], “parvus aditus,” Fest. p. 29 Müll.
The same in the fem., ădĭtĭcŭla, ae, Jul. Val. 3, 70 Mai.

ădĭtĭo, ōnis, f. [1. adeo].

  1. I. A going to, approach: quid tibi hanc aditio est? (i. e. aditio ad hanc, the verbal substantive with the case of the verb; v. Zumpt, § 681), why do you approach her? Plaut. Truc. 2, 7, 62: praetoris, Dig. 39, 1, 1 al.
  2. II. hereditatis, the entering upon an inheritance (v. 1. adeo, II. A.), Dig. 50, 17, 77 al.

ădĭto, āvi, v. freq. [id.], to go to or approach often: ad eum aditavere, Enn. ap. Diom. 336 P. (Trag. v. 433 ed. Vahl.); perh. also Col. 8, 3, 4: aditet aviarius qui, etc. (instead of habitet): si adites propius, os denasabit tibi, Plaut. Capt. 3, 4, 75; where Ritschl reads adbites.

1. ădĭtus, a, um, Part. of 1. adeo.

2. ădĭtus, ūs, m. [1. adeo], a going to, approach, access.

  1. I. Lit.: quorum abitu aut aditu, Lucr. 1, 677: urbes permultas uno aditu atque adventu esse captas, Cic. Imp. Pomp. 8: quo neque sit ventis aditus, Verg. G. 4, 9; so id. A. 4, 293, 423 al.
    With ad: aditus ad eum difficilior, Cic. Att. 15, 8; so id. N. D. 2, 47 fin.; Ov. F. 1, 173; Tac. A. 2, 28.
    With in (cf. 1. adeo): aditus in id sacrarium non est viris, Cic. Verr. 2, 4, 45; so Auct. Or. pro Dom. 42, 110 al.: aditus ad me minime provinciales, which are not made in the manner customary (with the prœtor), Cic. Att. 1, 2.
  2. II. Transf.
    1. A. The possibility, leave, permission, or right of approaching, or of admittance, access (cf. accessus): faciles aditus ad eum privatorum, Cic. Imp. Pomp. 14; so id. Rosc. Am. 38; id. Fam. 6, 13; Nep. Paus. 3; Liv. 41, 23; Hor. S. 1, 9, 56: homo rari aditūs, a man rarely accessible, Liv. 24, 5.
      Trop.: si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi, Cic. Fam. 6, 10; so Caes. B. G. 5, 41; id. B. C. 1, 31.
    2. B. Coner., the place through which one approaches a thing, an entrance, avenue, etc. (opp. abitus; cf. also accessus): primo aditu vestibuloque prohibere, Cic. Caecin. 12; id. Verr. 2, 2, 66, § 160: aditus insulae muniti, id. Att. 4, 16; so id. Phil. 1, 10; Caes. B. G. 4, 20; id. B. C. 2, 16; Liv. 36, 10; Ov. M. 3, 226; id. F. 6, 157; id. H. 18, 44.
      Hence trop. (in Cic. very freq.): quartus aditus ad initia rerum, Varr. L. L. 5, § 8 Müll.: aditus ad causam, Cic. Sull. 2: vestibula honesta aditusque ad causam illustres facere, id. Or. 15; so id. de Or. 1, 21, 47; 3, 2; id. Off. 2, 9; id. Font. 5; id. Caecin. 25, 72; id. Agr. 2, 15; id. Att. 2, 17 al.