No entries found. Showing closest matches:
ădĭtĭālis, e, adj. [aditus], pertaining to entrance: cena, given by a magistrate when he entered upon his office, an inaugural feast, Varr. R. R. 3, 6, 6; Sen. Ep. 95, 41; 123, 4; Plin. 10, 20, 23, § 45; so, epulae, id. 29, 4, 14, § 58.
ădĭtĭcŭlus, i, m. dim. [aditus], “parvus aditus,” Fest. p. 29 Müll.
The same in the fem., ădĭtĭcŭla, ae, Jul. Val. 3, 70 Mai.
ădĭtĭo, ōnis, f. [1. adeo].
- I. A going to, approach: quid tibi hanc aditio est? (i. e. aditio ad hanc, the verbal substantive with the case of the verb; v. Zumpt, § 681), why do you approach her? Plaut. Truc. 2, 7, 62: praetoris, Dig. 39, 1, 1 al.
- II. hereditatis, the entering upon an inheritance (v. 1. adeo, II. A.), Dig. 50, 17, 77 al.
ădĭto, āvi, v. freq. [id.], to go to or approach often: ad eum aditavere, Enn. ap. Diom. 336 P. (Trag. v. 433 ed. Vahl.); perh. also Col. 8, 3, 4: aditet aviarius qui, etc. (instead of habitet): si adites propius, os denasabit tibi, Plaut. Capt. 3, 4, 75; where Ritschl reads adbites.
1. ădĭtus, a, um, Part. of 1. adeo.
2. ădĭtus, ūs, m. [1. adeo], a going to, approach, access.
- I. Lit.: quorum abitu aut aditu, Lucr. 1, 677: urbes permultas uno aditu atque adventu esse captas, Cic. Imp. Pomp. 8: quo neque sit ventis aditus, Verg. G. 4, 9; so id. A. 4, 293, 423 al.
With ad: aditus ad eum difficilior, Cic. Att. 15, 8; so id. N. D. 2, 47 fin.; Ov. F. 1, 173; Tac. A. 2, 28.
With in (cf. 1. adeo): aditus in id sacrarium non est viris, Cic. Verr. 2, 4, 45; so Auct. Or. pro Dom. 42, 110 al.: aditus ad me minime provinciales, which are not made in the manner customary (with the prœtor), Cic. Att. 1, 2.
- II. Transf.
- A. The possibility, leave, permission, or right of approaching, or of admittance, access (cf. accessus): faciles aditus ad eum privatorum, Cic. Imp. Pomp. 14; so id. Rosc. Am. 38; id. Fam. 6, 13; Nep. Paus. 3; Liv. 41, 23; Hor. S. 1, 9, 56: homo rari aditūs, a man rarely accessible, Liv. 24, 5.
Trop.: si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi, Cic. Fam. 6, 10; so Caes. B. G. 5, 41; id. B. C. 1, 31.
- B. Coner., the place through which one approaches a thing, an entrance, avenue, etc. (opp. abitus; cf. also accessus): primo aditu vestibuloque prohibere, Cic. Caecin. 12; id. Verr. 2, 2, 66, § 160: aditus insulae muniti, id. Att. 4, 16; so id. Phil. 1, 10; Caes. B. G. 4, 20; id. B. C. 2, 16; Liv. 36, 10; Ov. M. 3, 226; id. F. 6, 157; id. H. 18, 44.
Hence trop. (in Cic. very freq.): quartus aditus ad initia rerum, Varr. L. L. 5, § 8 Müll.: aditus ad causam, Cic. Sull. 2: vestibula honesta aditusque ad causam illustres facere, id. Or. 15; so id. de Or. 1, 21, 47; 3, 2; id. Off. 2, 9; id. Font. 5; id. Caecin. 25, 72; id. Agr. 2, 15; id. Att. 2, 17 al.