Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

admīrābĭlis, e, adj. [admiror].

  1. I. Worthy of admiration, admirable, wonderful: admirabilis in dicendo vir, Cic. de Or. 1, 2: O clementiam admirabilem, id. Lig. 2, 6: gravitatem atque constantiam, id. Phil. 13, 41: scientia, id. ib. 9, 10.
    Ironically: o admirabilem impudentiam, audaciam, temeritatem, Cic. Phil. 3, 7, 18; so, o admirabilior oratio, id. Or. 35: magnitudo pop. R. admirabilior adversis rebus quam secundis, Liv. 22, 37: admirabilem licentiam, Cic. Fat. 16: quam admirabile est nomen, Vulg. Psa. 8, 2: de tenebris vos vocavit in admirabile lumen suum, ib. 1 Pet. 2, 9.
  2. II. That produces wonder, wonderful, astonishing, strange, rare, paradoxical: haec παράδοξα ili, nos admirabilia dicamus, Cic. Fin. 4, 27; cf. id. Par. praef. and Par. 4: admirabile genus (causae), a quo alienatus est animus eorum qui audituri sunt, id. Inv. 1, 15, 20: concursus, id. ib. 10, 7: gloria, id. ib. 3, 26.
    Comp.: non esse admirabilius Romanos Graeciā pelli quam Hannibalem Italiā pulsum esse, Liv. 42, 50; also Flor. 4, 2, 47.
    Sup. not used.
    Adv.: admīrābĭlĭter (only in the posit.).
      1. 1. Admirably, Cic. N. D. 2, 53, 132; id. Opt. Gen. Or. 6, 37; id. Att. 5, 14, 2.
      2. 2. Paradoxically, strangely, παραδόξως, Cic. Tusc. 4, 16 fin.

admīrābĭlĭtas, ātis, f. [admirabilis], the quality that produces admiration or wonder, admirableness, wonderfulness (vis, quae admirationem excitat): quanta sit admirabilitas caelestium rerum atque terrestrium, Cic. N. D. 2, 36: cum admirabilitate maxima, id. ib. 2, 40: haec animi despicientia admirabilitatem magnam facit, excites great admiration of the possessor of this virtue, id. Off. 2, 11.

admīrābĭlĭter, adv., v. admirabilis.

admīrandus, a, um, v. admiror fin.

admīrātĭo, ōnis, f. [admiror].

  1. I. An admiring, admiration.
    Absol.:
    tua divina virtus admirationis plus habet quam gloriae, Cic. Marcell. 26: qui (plausus) non numquam ipsa admiratione compressus est, id. Deiot. 34: perspicua admiratione declaratur, id. Balb. 2; id. Off. 2, 10, 36.
    More freq. with gen. of object: copiose sapienterque dicentis, Cic. Off. 2, 14: si quid fuit in isto studio admirationis, id. Mur. 25: admiratione afficiuntur ii, id. ib. 2, 10: admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus, id. N. D. 2, 48, 124 al.: cuivis inicere admirationem sui, Nep. Iph. 3: hominis admiratio, Cic. Arch. 4: admiratio viri, Liv. 9, 8; so id. 7, 34; Suet. Ner. 52 al.: in magna admiratione esse, to be greatly admired, Plin. 36, 5, 10, § 32.
    In plur.: haec sunt, quae admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. de Or. 1, 33; so id. Brut. 84, 290; Vitr. 7, 13.
  2. II. Wonder, surprise, astonishment (cf.: admiror, admirabilis): hoc mihi maximam admirationem movet, Cic. Phil. 10, 2; so, habere, id. Fam. 5, 12, 18: divitiarum, id. Off. 2, 20; id. de Or. 2, 62; id. Or. 3 al.: admiratio ancipitis sententiae, Liv. 21, 3: non sine admiratione, Suet. Calig. 19; so Plin. 7, 12, 10, § 56; 16, 26, 44, § 107: ut admirationem faciam populo, Vulg. Isa. 29, 14: miratus sum illam admiratione magna, ib. Apoc. 17, 6.
    Also with quod: (Decium) admiratio incessit, quod nec pugnam inirent, etc., Liv. 7, 34, 12.

admīrātor, ōris, m. [admiror], an admirer: alicujus, Phaedr. 4, 21, 21; Sen. Ep. 94, 70: mundi, id. Cons. ad Helv. 8: antiquitatis nimius admirator, Quint. 2, 5, 21 al.

ad-mīror, ātus, 1, v. dep., to wonder at, to be astonished at, to regard with admiration, to admire, to be in a state of mind in which something pleases us by its extraordinary greatness, its sublimity, or perfection; while mirari signifies to be surprised at, to have the feeling of the new, singular, unusual.

  1. I. In gen.: quorum ego copiam non modo non contemno, sed etiam vehementer admiror, Cic. de Or. 1, 51: ingenium tuum, Crasse, vehementer admirans, id. ib. 1, 20 fin.: res gestas, id. Brut. 94, 323: quem et admiror et diligo, id. Ac. 2, 36; so id. Scaur. 1, 4: magnitudinem animi, id. Fam. 1, 7; Nep. Dion. 2; id. Alcib. 11: illum, Verg. G. 4, 215 (cf. mirari in Hor. C. 4, 14, 43, and the Gr. θαυμάζειν, Eurip. Med. 1144).
  2. II. Esp.
    1. A. To gaze at passionately, to strive after a thing from admiration of it, to desire to obtain it: nihil hominem nisi quod honestum decorumque sit, aut admirari aut optare aut expetere oportere, Cic. Off. 1, 20: nil admirari prope res est una, Numici, Solaque quae possit facere et servare beatum, not to be brought by any thing into an impassioned state of mind, or into a state of desire or longing (as in the Gr. μὴ θαυμάζειν; acc. to Pythagoras the limit of all philos. effort), Hor. Ep. 1, 6, 1.
    2. B. More freq., to fall into a state of wonder or astonishment at a thing, to wonder at, be astonished at.
      Constr. with acc., acc. with inf., de, super aliquam rem, with a relat. clause, quod, cur, etc.: quid admirati estis? why are you so surprised? Plaut. Am. prol. 99: admiratus sum brevitatem epistulae, Cic. Att. 6, 9: hoc maxime admiratus sum, mentionem te hereditatum ausum esse facere, id. Phil. 2, 16 fin.; so Nep. Alcib. 1; id. Epam. 6, 3: de diplomate admiraris, quasi, etc., Cic. Att. 10, 17: de Dionysio sum admiratus, qui, etc., id. ib. 9, 12; so id. Mur. 19: super quae admiratus pater, Vulg. Tob. 5, 10; ib. Act. 13, 12: cave quidquam admiratus sis, quā causā id fiat, Ter. Heaut. 4, 6, 22: admirantium, unde hoc studium exstitisset, Cic. N. D. 1, 3: admiratur quidnam Vettius dicturus sit, id. Verr. 3, 167: admiror, quo pacto, etc., Hor. S. 1, 4, 99: admiratus sum, quod, etc., Cic. Att. 6, 9: ne quis sit admiratus, cur, etc., id. Off. 2, 10, 35.
      Note: Pass.: Propter venustatem vestimentorum admirari, to be admired, Canutius ap. Prisc. 792 P.
      Part. fut. pass.: admīrandus, a, um, to be admired; admirable, wonderful: suspicienda et admiranda, Cic. Div. 2, 72, 148: quo magis pravitas eorum admiranda est, Sall. J. 2, 4.
      Hence also adj., = admirabilis: patiens admirandum in modum, Nep. Ep. 3: exposuit quae in Italia viderentur admiranda, id. Cat. fin.: admiranda spectacula, Verg. G. 4, 3: vir subtilis et in plurimis admirandus, Quint. 3, 11, 22.
      Comp. and adv. not used.
      Sup. is found in Salv. Ep. 8: admirandissimi juvenes; cf. Barth, Adv. 35, 9.