Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

arrŏgans (adr-), antis, P. a., from arrogo.

arrŏganter (adr-), adv., v. arrogo, P. a. fin.

arrŏgantia (adr-), ae, f. [arrogans].

  1. I.
    1. A. An assuming, presumption, arrogance, conceitedness (syn.: superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima, Cic. Div. in Caecil. 11 fin.: P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus, id. Brut. 81, 282: illud γνῶθι σεαυτόν noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.: Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat, Tac. A. 13, 2: adrogantiā depravatus, Vulg. Deut. 18, 20: adrogantia tua decepit te, ib. Jer. 49, 16.
    2. B. The proud, lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority, pride, haughtiness (cf. arrogans): hujus adrogantiam pertinacia aequabat, Liv. 5, 8, 11: avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia, Tac. H. 1, 51: tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit, id. Agr. 9: cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat, id. A. 2, 72; id. Agr. 42: adrogantia ejus, Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.
  2. * II. A pertinacity in one’s demands, obstinacy: cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc., Liv. 37, 56 fin.

arrŏgātĭo (adr-), ōnis, f. [arrogo], a taking to one’s self; hence, as jurid. t. t., the full adoption, in the comitia curiata in the presence of the pontifices, later of the emperor himself, of a homo sui juris in the place of a child (cf. s. v. adoptio and the authors there cited): adrogatio dicta, quia genus hoc in alienam familiam transitus per populi rogationem fit, Gell. 5, 19, 8: adrogatio dicitur, quia et is, qui adoptat rogatur, id est interrogatur, an velit eum, quem adoptaturus sit, justum sibi filium esse, et is qui adoptatur, rogatur, an id fieri patiatur? Dig. 1, 7, 2: Claudius Tiberius Nero in Augusti liberos e privigno redactus adrogatione, Aur. Vict. Caes. 2.

arrŏgātor (adr-), ōris, m. [arrogo], he that adopts one in the place of a child (cf. arrogatio), Dig. 1, 7, 2; 1, 7, 19; 1, 7, 22; 1, 7, 40.

ar-rŏgo (adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. Jurid. and polit. t. t.
    1. A. To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.
    2. * B. Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of: cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus, Liv. 7, 25, 11.
    3. C. To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.
      Hence,
  2. II. Transf.
    1. A. To appropriate that which does not belong to one, to claim as one’s own, to arrogate to one’s self, to assume: quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc., Cic. Planc. 1: non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc., id. Rosc. Am. 32: sapientiam sibi adrogare, id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.: Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt, Sall. J. 85, 25: Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae, Tac. H. 1, 30: Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem, Hor. S. 2, 4, 35.
    2. B. Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare): Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus, Hor. Ep. 2, 1, 35: decus arrogavit, id. C. 4, 14, 40: nihil non arroget armis, adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.
      Hence, arrŏgans (adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one’s own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    1. A. Lit.: si essent adrogantes, non possem ferre fastidium, Cic. Phil. 10, 9: Induciomarus iste minax atque adrogans, id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. B. C. 3, 1: pigritia adrogantior, Quint. 12, 3, 12: adrogantissima persuasio, id. Decl. 8, 9.
    2. B. As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.): proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina, Cic. Verr. 1, 6: de se persuasio, Quint. 2, 4, 16: crudelitas adrogans, Cic. Fam. 5, 4, 2: dictum, id. Sull. 8, 25: consilium, id. de Or. 2, 39, 165: moderatio, Tac. A. 1, 3: adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis, id. ib. 11, 21: omnem adrogantem humilia, Vulg. Job, 40, 6: abominatio Domino est omnis adrogans, ib. Prov. 16, 5: beatos dicimus adrogantes, ib. Mal. 3, 15.
      Adv.: arrŏgan-ter (adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently: aliquid dicere, Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86: scribere, Cic. Att. 6, 1: aliquid praejudicare, id. ad Brut. 1, 4: petere, id. Lig. 10, 30: adsentire, id. Inv. 2, 3, 10: facere, Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9: consulere in deditos, Tac. Agr. 16.
      Comp.: multo adrogantius factum, Suet. Caes. 79: insolentius et adrogantius uti gloriā artis, Plin. 36, 10, 36, § 71: adrogantius et elatius praefari, Gell. 9, 15.
      Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.