Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

adst-. Words beginning thus, v. under ast-.

* a-sterno (better adst-), ĕre, v. a., to strew upon; hence, mid., to stretch one’s self, to lie stretched: adsternunturque sepulchro, they prostrate themselves upon, Ov. M. 2, 343.

astĭpŭlātĭo (adst-), ōnis, f. [astipulor]; lit., an assent to or agreement with; hence,

  1. I. An assenting to, affirming the same facts: quā de re exstat etiam Annaei Senecae adstipulatio, Plin. 29, 1, 5, § 10.
  2. II. A modulation of the voice according to the sentiment; Accedit enim vis et proprietas rebus tali adstipulatione, quae nisi adsit, aliud vox, aliud animus ostendat, Quint. 11, 3, 175.

astĭpŭlātor (adst-), ōris, m. [astipulor].

  1. I. One who joins another in a stipulation, Gai Inst. 3, 110; so id. ib. 3, 117.
    Hence,
  2. II. An assistant in a trial, in gen.: testes totcum adstipulatore tuo comparabuntur? Cic. Quint. 18, 58; so id. Pis. 9.
    And trop., one who assents to or agrees with: illud falsum esse et Stoici dicunt et eorum adstipulator Antiochus, Cic. Ac. 2, 21, 67: vanae opinionis, Val. Max. 7, 1 fin.

* astĭpŭlātus (adst-), ūs, m., = astipulatio, an assenting to, assent: Jovis adstipulatu, Plin. 7, 47, 48, § 152.

a-stĭpŭlor (adst-, Weissenb., Jan), āri, 1, v. dep. (act. adstĭpŭlo, āre, Jul. Val. Rer Gest. Alex. M 1, 18), to join in a stipulation, to stipulate with, Gai Inst. 3, 112.
Trop, to agree with one, = adsentiri: adstipulari irato consuli, Liv. 39, 5: Hellanico adstipulatur Damastes memorans, etc., Plin. 7, 48, 49, § 154.

a-stĭtŭo (better than adst-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [statuo], to place a person or thing somewhere (very rare, perh. only in the foll. exs.): Juben an non jubes astitui aulas? Plaut. Capt. 4, 2, 66 Fleck.: reum ad lectum ejus (aegroti) astituemus, Auct. ad Her. 3, 20 B. and K.; App. M. 9, p. 222, 1; 3, p. 130.

a-sto (asto, Fleck., Rib., B. and K.; adsto, Ritschl, Lachm.), stĭti, no sup., 1, v. n., to stand at or near a person or thing, to stand by, stand (syn.: adsisto, adsum, faveo).

  1. I. Lit. (very freq. and class.); constr. absol., with ad, juxta, propter, in with abl., ante, coram, contra, supra, etc.; with dat., acc., and abl., and with local adv.: astitit illum locum, et illo, et illi, et circa illum, Prisc. p. 1181 P.: marinas propter plagas, Enn. ap. Fest. p. 309 Müll. (Sat. v. 41 Vahl.): si iste stabit, adstato simul, Plaut. Ps. 3. 2, 75: cum omnis multitudo adstaret, Vulg. Lev. 9, 5; ib. Psa. 2, 2; ib. Act. 22, 20: ante ostium, Plaut. Truc. 1, 2, 72; so id. Men. 4, 3, 2: ante aras, Lucr. 1, 90: ante oculos astare, Verg. A. 3, 150: adstare ante Dominum, Vulg. Tob. 12, 15; ib. Luc. 1, 19: intra limen adstate illic, Plaut. Most. 5, 1, 16: ut mihi confidenter contra adstitit! id. Capt. 3, 5, 6: Postquam ille hinc abiit, tu adstas solus! id. Ps. 1, 4, 1; so id. Bacch. 5, 2, 16; id. Stich. 3, 2, 11; id. Mil. 2, 4, 5; 2, 5, 36; id. Poen. 1, 2, 49 al.: adsta atque audi, id. Cist. 2, 3, 53; so id. Ep. 1, 1, 61; id. Most. 1, 4, 11: cum patre astans, Ter. Phorm. 4, 3, 2: cum Alexander in Sigeo ad Achillis tumulum astitisset, Cic. Arch. 10, 24: in eopse adstas lapide, Plaut. Bacch. 4, 7, 17: astat in conspectu meo, Cic. Cat. 4, 2: multis coram adstantibus, Vulg. Gen. 45, 1: adstat coram vobis, ib. Act. 4, 10: supra caput, Verg. A. 4, 702; 5, 10: nec opinanti Mors ad caput adstitit, Lucr. 3, 959: adstiterunt ad januam, Vulg. Act. 10, 17: adstiterunt juxta illos, ib. ib. 1, 10: qui campis adstiterant, Tac. A. 2, 17 Halm: tribunali, id. ib. 12, 36 fin.: mensae, Suet. Tib. 61; so Mart. 8, 56, 13: adstabo tibi, Vulg. Psa. 5, 5; ib. Act. 27, 23: aliquem adstare, Plin. Pan. 23, 2, where Keil reads astaret: limine divae Adstitit, Stat. Th. 9, 607.
  2. II. Trop.: Certa quidem finis vitae mortalibus adstat, awaits, Lucr. 3, 1078.
    Also, to stand at one’s side as counsel or aid, to assist (cf.: assisto, adsum, etc.): Amanti supparisator, hortor, adsto, admoneo, gaudeo, Plaut. Am. 3, 4, 10: Dum adsto advocatus cuidam cognato meo, id. Cas. 3, 3, 4.
    Poet., of an object still existing or remaining: astante ope barbaricā, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (for this Verg. has: Priami dum regna manebant, A. 2, 22).
  3. III. Transf., to stand up, to stand upright (cf. ad, I. 1.): squamis astantibus, Verg. G. 3, 545: Minerva, quae est in Parthenone adstans, Plin. 34, 8, 19, § 54, where Jan reads stans.

* a-strangŭlo (ads-), āre, v. a., to strangle, Min. Felix, c. 30.

a-strĕpo (ads-, Halm), ĕre, v. n. and a.

  1. I. In gen., to make a noise at or to (only post-Aug.; freq. in Tac.): totum mare immugit, omnes undique scopuli adstrepunt, Sen. Hippol. 1027: adstrepebat volgus diversis incitamentis, Tac. A. 1, 18: volgus clamore et vocibus adstrepebat, id. H. 2, 90.
    As verb act. with acc.: irritis precibus surdas principis aures adstrepebant, Plin. Pan. 26, 2 (Keil, obstrepebant): eadem, Tac. H. 4, 49: quae pauci incipiant, reliquos adstrepere, id. A. 2, 12.
  2. II. Esp., alicui adstrepere, like acclamo, to shout applause to, to applaud, huzza: adstrepebat huic alacre vulgus, Tac. A. 11, 17: haec atque talia dicenti adstrepere volgus, id. ib. 12, 34.

astrictē (ads-), adv., v. astringo, P. a. fin.

astrictĭo (ads-), ōnis, f. [astringo].

  1. I. A power of contracting, astringency: herba gustūs amari cum adstrictione, Plin. 27, 10, 59, § 83.
  2. II. The act of sharpening, Cod. Th. 1, 4, 3.

* astrictōrĭus (ads-), a, um, adj. [astringo], binding, astringent: folia (paliuri) adstrictoriam vim habent, Plin. 24, 13, 71, § 115.

astrictus (ads-), a, um, v. astringo, P. a.

* a-strīdo (ads-), ĕre, v. n., to hiss at: longe Ora reducentem premit adstridentibus hydris, Stat. Th. 11, 494.

a-stringo (ads-, Ritschl, Baiter, Halm, Jahn, Keil; as-, Fleck., Merk., Kayser), inxi, ictum, 3, v. a., to draw close, to draw, bind, or tie together, to bind, to tighten, contract (syn.: constringo, stringo, alligo, obligo, vincio).

  1. I. Lit.: (hunc) adstringite ad columnam fortiter, Plaut. Bacch. 4, 7, 25: ad statuam astrictus est, Cic. Verr. 2, 4, 42: manus, Plaut. Capt. 3, 5, 9: vinculorum, id est aptissimumquod ex se atque de iis, quae adstringit quam maxume, unum efficit, Cic. Tim. 4 fin.: astringit vincula motu, Ov. M. 11, 75: laqueos, Sen. Ira, 3, 16: artius atque hederā procera adstringitur ilex, is twined around with ivy, Hor. Epod. 15, 5: adstringi funibus, Vulg. Ezech. 27, 24: aliquem adstringere loris, ib. Act. 22, 25: pavidum in jus Cervice adstrictā dominum trahat, with a halter round his neck, Juv. 10, 88 (Jahn, obstrictā): aspiceQuam non adstricto percurrat pulpita socco, not drawn close, loose; poet. for a negligent style of writing, Hor. Ep. 2, 1, 174: Ipse rotam adstringit multo sufflamine consul, checks, Juv. 8, 148: balteus haud fluxos gemmis adstrinxit amictus, Luc. 2, 362: frontem, to contract, knit, Mart. 11, 40; Sen. Ep. 106: labra porriguntur et scinduntur et adstringuntur, Quint. 11, 3, 81: frondem ferro, to cut off, clip, Col. 5, 6, 17 al.; so, alvum, to make costive (opp. solvere, q. v.), Cels. 1, 3; 2, 30.
    Of the contraction produced by cold: nivibus quoque molle rotatis astringi corpus, Ov. M. 9, 222; so id. Tr. 3, 4, 48; id. P. 3, 3, 26: ventis glacies astricta pependit, id. M. 1, 120: Sic stat iners Scythicas adstringens Bosporus undas, Luc. 5, 436: vis frigoris (corpora) ita adstringebat, Curt. 7, 3, 13; 8, 4, 6.
    Hence, also, to make colder, to cool, refresh: ex quo (puteo) possis rursus adstringere, Plin. Ep. 5, 6, 25: corpus astringes brevi Salone, Mart. 1, 49, 11 (acc. to Varr. in a pass. sense in the perf., adstrinxi for adstrictus sum, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 7).
    Of colors, to deaden: ita permixtis viribus alterum altero excitatur aut adstringitur, Plin. 9, 38, 62, § 134 (diff. from alligare, which precedes; v. alligo, I. B.).
    Also of an astringent, harsh taste: radix gustu adstringit, Plin. 27, 10, 60, § 85.
  2. II. Trop., to draw together, draw closer, circumscribe; to bind, put under obligation, oblige, necessitate: ubi adfinitatem inter nos nostram adstrinxeris, Plaut. Trin. 3, 2, 73: vellem, suscepisses juvenem regendum; pater enim nimis indulgens, quicquid ego adstrinxi, relaxat, Cic. Att. 10, 6; so, mores disciplinae severitate, Quint. 2, 2, 4 Spald.: ad adstringendam fidem, Cic. Off. 3, 31, 111: hac lege tibi meam astringo fidem, Ter. Eun. 1, 2, 22: quo (jure jurando) se cuncti astrinxerant, Suet. Caes. 84: hujus tanti officii servitutem astringebam testimonio sempiterno, to confirm, secure, Cic. Planc. 30 fin. Wund.: religione devinctum astrictumque, id. Verr. 2, 4, 42: disciplina astricta legibus, id. Brut. 10, 40; id. ad Q. Fr. 1, 1, 3: lege et quaestione, id. Clu. 155: suis condicionibus, id. Quinct. 5: auditor nullā ejus modi adstrictus necessitate, id. N. D. 1, 7, 17: orationem numeris astringere, id. de Or. 3, 44, 173 et saep.: adstringi sacris, to be bound to maintain, id. Leg. 2, 19: inops regio, quae parsimoniā astringeret milites, Liv. 39, 1: ad temperantiam, Plin. Ep. 7, 1: ad servitutem juris, Quint. 2, 16, 9: illa servitus ad certa se verba adstringendi, id. 7, 3, 16: milites ad certam stipendiorum formulam, Suet. Aug. 49; id. Tib. 18: me astringam verbis in sacra jura tuis, Ov. H. 16, 320; 20, 28: magno scelere se astringeret, Cic. Phil. 4, 4, 9; id. Sest. 50 fin.; so id. Sull. 29, 82; perh. also id. Pis. 39 fin.; instead of this abl. of class. Latin, we sometimes find in comedy apparently the gen.: et ipsum sese et illum furti adstringeret, made guilty of, charged himself with, Plaut. Rud. 4, 7, 34: Homo furti sese adstringet, id. Poen. 3, 4, 27 (cf.: Audin tu? hic furti se adligat, Ter. Eun. 4, 7, 39; Draeger, Hist. Synt. I. § 209, regards this as a vulgar extension of the use of the gen. with verbs of accusing, convicting, etc., but Klotz, s. v. astringo, regards it as really an old dative, furtoi furti; cf. quoi cui).
    Of reasoning or discourse, to compress, abridge, bring into short compass: Stoici breviter adstringere solent argumenta, Cic. Tusc. 3, 6, 13 (cf. id. ib. 3, 10, 22: Haec sic dicuntur a Stoicis, concludunturque contortius); id. Fat. 14, 32: premere tumentia, luxuriantia adstringere, Quint. 10, 4, 1 Frotsch., Halm.
    Hence, astrictus (ads-), a, um, P. a., drawn together, tight, narrow, close.
    1. A. Lit.: limen astrictum, shut, Ov. Am. 3, 1, 50: alvus fusior aut astrictior, Cels. 1, 3: corpus astrictum, i. e. alvus dura, id. 3, 6: genus morbi astrictum, costiveness, id. 1 praef.: gustu adstricto, of a harsh, astringent taste, Plin. 27, 12, 96, § 121.
    2. B. Trop.
      1. 1. Sparing, parsimonious, covetous (not before the Aug. per.): astrictus pater, Prop. 3, 17, 18: adstricti moris auctor, Tac. A. 3, 55: parsimonia, Just. 44, 2.
      2. 2. Of discourse, compact, brief, concise, short (opp. remissus): dialectica quasi contracta et astricta eloquentia putanda est, Cic. Brut. 90, 309: verborum astricta comprehensio, id. ib. 95, 327: est enim finitimus oratori poëta, numeris astrictior paulo, id. de Or. 1, 16, 70; 1, 16, 60.
        Sup. not used.
        Adv.: astrictē (ads-), concisely, briefly (only of discourse): astricte numerosa oratio, Cic. de Or. 3, 48, 184.
        Comp.: astrictius dicere, Sen. Ep. 8 fin., and Plin. Ep. 1, 20, 20: scribere, id. ib. 3, 18, 10: ille concludit adstrictius, hic latius, Quint. 10, 1, 106.
        Sup. not used.

astructĭo (ads-), ōnis, f. [astruo] (only in Capella).

  1. I. An accumulation of proof, Mart. Cap. 5, p. 149.
  2. II. A putting together, composition, Mart. Cap. 9, p. 314.

* astructor (ads-), ōris, m. [astruo], one who adduces proof, Venant. de Vita Mart. 2 fin.

a-strŭo (ads-, Merk., Halm, Dinter), struxi, structum, 3, v. a., to build near or in addition to a thing, to add (mostly in prose and post-Aug.; never in Cic.).

  1. I. Lit.: cum veteri adstruitur recens aedificium, Col. 1, 5 fin.: utrique (villae) quae desunt, Plin. Ep. 9, 7 fin.: sicut ante secunda fortuna tot victorias adstruxerat; ita nunc adversa destruens quae cumulaverat, Just. 23, 3: medicamentum adstruere, Scrib. Comp. 227.
  2. II. In gen.
    1. A. To add to: adstrue formae, Ov. A. A. 2, 119: victus ab eo Pharnaces vix quicquam gloriae ejus adstruxit, Vell. 2, 55: aliquid magnificentiae, Plin. 9, 35, 58, § 119; so, dignitati, Plin. Ep. 3, 2, 5: famae, id. ib. 4, 17, 7: felicitati, id. Pan. 74, 2: alicui laudem, id. ib. 46, 8: alicui nobilitatem ac decus, Tac. H. 1, 78: consulari ac triumphalibus ornamentis praedito quid aliud adstruere fortuna poterat? id. Agr. 44: adstruit auditispavor, Sil. 4, 8: ut quae Neroni falsus adstruit scriptor, ascribes, imputes, Mart. 3, 20: ut Livium quoque priorum aetati adstruas, i.e. annumeres, Vell. 1, 17.
    2. B. To furnish with something (syn. instruo): contignationem laterculo adstruxerunt, covered, fastened, Caes. B. C. 2, 9.
      Trop.: aliquem falsis criminibus, i.e. to charge, Curt. 10, 1.
      Note: The signif. affirmare, which Agroet. p. 2268 P., and Beda, p. 2334 P. give, is found in no Lat. author; for in Plin. 12, 18, 41, § 83, instead of adstruxerunt, it is better to read adseverant; v. Sillig ad h. l.; so also Jan.

a-stŭpĕo (ads-, Merk.), ēre, v. n., to be amazed at or on account of, to be astonished at (rare, and mostly poet.; perh. not before the Aug. per.): Adstupet ipse sibi, Ov. M. 3, 418: Cui fida manus proceresque socerque Adstupet oranti, Stat. Th. 3, 406: divitiis, Sen. Tranq. Vit. 1, 8; Sid. Ep. 5, 5.
Of inanimate things: nemus adstupet, Stat. Th. 2, 13.