No entries found. Showing closest matches:
* ădumbrātim, adv. [adumbro], sketched in shadow, à la silhouette, in general or in outline (opp. adamussim): quasi adumbratim paulum simulata videntur, as it were covered with shadows, dimly resembling, Lucr. 4, 363.
ădumbrātĭo, ōnis, f. [adumbro], a sketch in shadow, à la silhouette, a perspective sketch or draft (cf. adumbro).
- I. Lit.: scenographia est frontis et laterum abscedentium adumbratio, Vitr. 1, 2.
- II. Fig., a sketch, outline: nulla est laus oratoris, cujus in nostris orationibus non sit aliqua, si non perfectio, at conatus tamen atque adumbratio, * Cic. Or. 29.
Hence,
- B. A false show, the semblance of a thing, pretence: insidiosa beneficii adumbratio, Val. Max. 7, 3, 8; cf. Cic. Off. 1, 14, 44.
ăd-umbro, āvi, ātum, 1, v. a., to bring a shadow over a thing, to cast a shadow on, to shade or overshadow by something.
- I. In gen.
- A. Lit., constr.: aliquid aliqua re (so only in later authors): palmeis tegetibus vineas, Col. 5, 5: adumbrantur stramentis uvae, id. 11, 2, 61.
- B. Trop.: ut notae quoque litterarum, non adumbratae comarum praesidio, totae ad oculos legentium accederent, Petr. Sat. 105.
- II. Esp. in painting, to shade, to represent an object with the due mingling of light and shade, σκιαγραφέω (therefore not of the sketch in shadow, as the first outline of a figure, but of a picture already fully sketched, and only wanting the last touches for its completion): quis pictor omnia, quae in rerum natura sunt, adumbrare didicit? Quint. 7, 10, 9: Quod pictor adumbrare non valuit, casus imitatus est, Val. Max. 8, 11 fin.
- B. Fig.
- 1. To represent a thing in the appropriate manner: quo in genere orationis utrumque oratorem cognoveramus, id ipsum sumus in eorum sermone adumbrare conati, Cic. de Or. 3, 4; 2, 47; id. Fin. 5, 22: rerum omnium quasi adumbratas intellegentias animo ac mente concipere, i. e. preconceptions, innate ideas, Gr. προλήψεις, id. Leg. 1, 20.
- 2. To represent a thing only in outline, and, consequently, imperfectly: cedo mihi istorum adumbratorum deorum lineamenta atque formas, these semblances, outlines of deities (of the gods of Epicurus), Cic. N. D. 1, 27: consectatur nullam eminentem effigiem virtutis, sed adumbratam imaginem gloriae, imperfectly represented, id. Tusc. 3, 2.
Hence, ădumbrātus, a, um, P. a.
- A. Delineated only in semblance, counterfeited, feigned, false: comitia (opp. vera), Cic. Agr. 2, 12, 31: indicium, id. Sull. 18 fin.: Aeschrio, Pippae vir adumbratus, id. Verr. 2, 3, 33, § 77: laetitia, * Tac. A. 4, 31.
Also,
- B. Devised in darkness, dark, secret: fallaciae, Amm. 14, 11.
Comp., sup., and adv. not used.