Lewis & Short

aedīlīcĭus (not aedīlīt-), a um, adj. [aedesfacio], pertaining or belonging to an œdile: munus, Cic. Off. 2, 16: repulsa, i. e. in aedilitate petenda, id. Planc. 21: scriba, of an œdile, id. Clu. 45: largitio, Liv. 25, 2; cf. Cic. Off. 2, 16: vectigal aediliciorum, sc. munerum, paid to the œdiles to defray the expense of public exhibitions, id. Q. Fr. 1, 1, 9.aedīlīcĭus, i, m. (sc. vir), one who had been an œdile (as consularis, who had been consul), an exœdile, Varr. R. R. 1, 7, 10: aedilicius est mortuus, Cic. Brut. 28; so id. Vatin. 7: edictum, an ordinance of the œdile on entering upon his office (v. edictum), Dig. 21, 1: aediliciae edictiones, Plaut. Capt. 4, 2, 43.