Lewis & Short

aegrōtus, a, um, adj. [aeger], ill, sick, diseased (in Cic. rare).

  1. I. Prop., of the body: facile omnes, cum valemus, recta consilia aegrotis damus, Ter. And. 2, 1, 9: aegroto, dum anima est, spes esse dicitur, Cic. Att. 9, 10; id. Fam. 9, 14: cum te aegrotum non videam, Vulg. 2 Esdr. 2, 2; ib. Ezech. 34, 4: corpus, Hor. Ep. 1, 2, 48: leo, id. ib. 1, 1, 73 al.
  2. II. Trop., of the mind: omnibus amicis morbum inicies gravem, ita ut te videre audireque aegroti sient, sick of seeing and hearing you, Plaut. Trin. 1, 2, 39 (for the constr. of the inf. here, v. Roby, II. § 1360 sq.): animus, Att. ap. Non. 469, 23; Ter. And. 1, 2, 22; 3, 3, 27; Cic. Tusc. 3, 4.
    So of the state: hoc remedium est aegrotae et prope desperatae rei publicae, Cic. Div. in Caecil. 21, 70.