Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Āfer, fra, frum, adj. [v. Africa], African: litus, Ov. H. 7, 169: aequora, the sea between Africa and Sicily, id. F. 4, 289: avis, i. e. a Numidian hen, in high estimation on account of its size and rareness, Hor. Epod. 2, 53: Afro Murice tinctae lanae, i. e. of Gœtulia, id. C. 2, 16, 35; cf. id. Ep. 2, 2, 181, and Ov. F. 2, 318.
Hence, subst.: Āfer, an African, and Ā̆fri, ōrum, m., Africans, Cic. Balb. 18: sitientes Afri, Verg. E. 1, 65: discincti, ungirded, i. e. unwarlike, id. A. 8, 724: dirus Afer, i. e. Hannibal, Hor. C. 4, 4, 42.
Poet.: medius liquor Secernit Europen ab Afro, i. e. from Africa, Hor. C. 3, 3, 47.

af-făber (better adf-), bra, brum, adj.

  1. I. Made or prepared ingeniously or with art, ingenious: affabrum: fabrefactum, Paul. ex Fest. p. 28 Müll.
    Hence, adv.: adfā̆brē, ingeniously, skilfully: adfabre atque antiquo artificio factus, Cic. Verr. 1, 5, 14; Prisc. 1009 P.
  2. II. In act. sense, skilled in art, skilful, ingenious: litteras adfabra rerum vel natura vel industria peperit, Symm. Ep. 3, 17.

affābĭlis (better adf-), e, adj. [adfari], that can be easily spoken to, easy of access, courteous, affable, kind, friendly, Ter. Ad. 5, 6, 8: cum in omni sermone omnibus adfabilem esse se vellet, * Cic. Off. 1, 31, 113: adfabilis, blandus, Nep. Alcib. 1, 3: nec dictu adfabilis ulli, Verg. A. 3, 621 (cf. Att. ap. Macr. S. 6, 1: quem nec adfari queas): adfabilior, Sen. Ep. 79: adfabilem te facito, Vulg. Eccli. 4, 7.
Sup. prob. not used.
Adv.: adfābĭlĭter, courteously, kindly, Macr. S. 7, 2; Spart. ap. Carac. 3: adfabilissime, Gell. 16, 3.

* affābĭlĭtas (better adf-), ātis, f. [adfabilis], the quality of affabilis, affability, courtesy, kindness: comitas adfabilitasque sermonis, Cic. Off. 2, 14, 48.

affābĭlĭter, adv., v. affabilis.

affā̆brē, adv., v. affaber, I.

* affā̆brĭcātus (better adf-), a, um [Part., as if from adfabrico], fitted or added to by art: consuetudo quasi adfabricata natura, Aug. Mus. 6, 7.

affāmen (better adf-), ĭnis, n. [adfari], an accosting, address (in App. for the usual adfatus): blando adfamine, App. M. 11, p. 260, 23 Elm.; id. ib. 11, p. 272, 39.

affānĭae, ārum, f. [perh. adfari], empty, trifling talk, chatter, idle jests: dicta futilia, gerrae; only in two passages in App.: affanias adblaterare, App. M. 9, p. 221, 25 Elm.: effutire, id. ib. 10, p. 243, 14 ib.

affătim (also adf-), adv. [Serv. ad Verg. A. 1, 123, cites fatim = abundanter; cf.: fatiscor, defatiscor, fatigo; Corss. Ausspr. I. p. 158, refers fatim to the same root as χατίς, χῆρος].

  1. I. To satisfaction, sufficiently, abundantly, enough (so that one desires no more, therefore subjective; while satis signifies sufficient, so that one needs nothing more, therefore objective, Doed. Syn. I. p. 108 sq.): adfatim edi, bibi, lusi, Liv. Andron. ap. Paul. ex Fest. p. 11 Müll., after Hom. Od. 15, 372 (Com. Rel. p. 4 Rib.): edas de alieno quantum velis, usque adfatim, till you have enough, Plaut. Poen. 3, 1, 31: miseria una uni quidem homini est adfatim, id. Trin. 5, 2, 61 (where adfatim, as sometimes also satis, abunde, frustra, is constr. as an adj.): eisdem seminibus homines adfatim vescuntur, Cic. N. D. 2, 51: adfatim satiata (aquila), id. Tusc. 2, 10, 24: adfatim satisfacere alicui, id. Att. 2, 16: parare commeatum adfatim, Sall. J. 43: de cytiso adfatim diximus, Plin. 18, 16, 43, § 148.
    Acc. to Fest. p. 11, Terence uses it (in a passage not now extant) for ad lassitudinem, to weariness, satiety, which may be derived from the etym. above given.
    Sometimes, like abunde and satis, as subst. with gen.; v. Roby, §§ 1294, 1296, and Rudd. II. p. 317: divitiarum adfatim est, Plaut. Mil. 4, 1, 33: hominum, id. Men. 3, 1, 10: copiarum, Liv. 34, 37: vini, Just. 1, 8.
  2. II. In later Lat. before an adj. (cf. abunde), sufficiently, enough: adfatim onustus, App. M. 9, p. 221, 31 Elm.: feminae adfatim multae, Amm. 14, 6.
    Note: The poet and gram. Annianus, in Gell. 7, 7, 1, accented the word a/dfatim, while at an earlier period it was pronounced adfa/tim, since it was considered as two words; cf. Doed. Syn. I. p. 110.

1. affātus (better adf-), Part. of adfari.

2. affātus (better adf-), ūs, m. [adfari], a speaking to or addressing, address (class. only in the poets; later also in prose): quo nunc reginam ambire furentem Audeat adfatu? Verg. A. 4, 284: adfatus reddere, Stat. S. 2, 4, 7; Sen. Med. 187: ora solvere ad adfatus, Sil. 17, 340 al.
In prose, Cod. Just. 5, 4, 23; Cod. Imp. Leo, 1, 26, 6 al.

affectātĭo (better adf-), ōnis, f. [adfecto], a striving after something (in a good or bad sense; for the most part only in post-Aug. prose).

  1. I. In gen.: philosophia sapientiae amor est et adfectatio, Sen. Ep. 89: magna caeli adfectatione compertum, i. e. perscrutatione, investigation, Plin. 2, 20, 18, § 82 (but Jan reads adsectatio): decoris, id. 11, 37, 56, § 154: Nervii circa adfectationem Germanicae originis (in the endeavor to pass for Germans), ultro ambitiosi sunt, Tac. G. 28: imperii, aspiring to the empire, Suet. Tit. 9.
  2. II. Esp., in rhetoric, a striving to give a certain character or quality to discourse without possessing the ability to do it, also an inordinate desire to say something striking, affectation, conceit: (ad malam adfectationem) pertinent, quae in oratione sunt tumida, exsilia, praedulcia, abundantia, arcessita, exsultantia, Quint. 8, 3, 56: nihil est odiosius adfectatione, id. 1, 6, 11; 8, 3, 27; 9, 3, 54; 10, 1, 82; Suet. Gram. 10; id. Tib. 70.

affectātor (better adf-), ōris, m. [adfecto], one that strives for something: justi amoris, Eutr. 10, 7.
In a bad sense: nimius risūs, Quint. 6, 3, 3 al.

* affectātrix (better adf-), īcis, f. [adfectator], she that strives for a thing: sapientia adfectatrix veritatis, Tert. Praescr. 1, 7.

affectātus (better adf-), a, um, P. a., from affecto.

affectē (adf-), adv., v. afficio, P. a. fin.

affectĭo (adf-), ōnis, f. [adficio].

  1. I. The relation to or disposition toward a thing produced in a person by some influence (in this and the two foll. signif. almost peculiar to the philos. lang. of Cic.): comparantur ea, quae aut majora aut minora aut paria dicuntur; in quibus spectantur haec: numerus, species, vis, quaedam etiam ad res aliquas adfectio, relation, Cic. Top. 18, 68, and § 70; cf. id. ib. 2, 7.
  2. II.
    1. A. A change in the state or condition of body or mind, a state or frame of mind, feeling (only transient, while habitus is lasting): adfectio est animi aut corporis ex tempore aliqua de causa commutatio ut, laetitia, cupiditas, metus, molestia, morbus, debilitas, et alia, quae in eodem genere reperiuntur, Cic. Inv. 1, 25, 36; 1, 2, 5; cf. 1, 2, 5, § 19. In Gellius = adfectus, as transl. of the Gr. πάθος, Gell. 19, 12, 3.
    2. B. A permanent state of mind, a frame of mind, a state of feeling, Gr. διάθεσις: virtus est adfectio animi constans conveniensque, Cic. Tusc. 4, 15, 34 Kühn (cf. in Gr. διάθεσις ψυχῆς συμφώνης αὑτῇ, Stob. Ecl. Eth. 2, p. 104); id. Fin. 3, 26, 65 Goer.: non mihi est vita mea utilior quam animi talis adfectio, neminem ut violem commodi mei gratiā, id. Off. 2, 6, 29 Beier.
      Also of body, as anal. to the mind, a fixed, permanent constitution: tu qui detinieris summum bonum firma corporis adfectione contineri, etc., Cic. Tusc. 5, 9, 27.
      And metaph. of the stars, their position in respect to one another: astrorum, a constellation, Cic. Fat. 4: ex qua adfectione caeli primum spiritum duxerit, id. Div. 2, 47 (cf. affectus, a, um, B.).
    3. C. Esp., a favorable disposition toward any one, love, affection, good-will (post-Aug. prose): simiarum generi praecipua erga fetum adfectio, Plin. 8, 54, 80: egit Nero grates patribus laetas inter audientium adfectiones, Tac. A. 4, 15: argentum magis quam aurum sequuntur, nullā adfectione animi, sed quia, etc., id. G. 5; Just. 24, 3: Artemisia Mausolum virum amāsse fertur ultra adfectionis humanae fidem, Gell. 10, 18, 1.
      Concr., the loved object: adfectiones, children, Cod. Th. 13, 9, 3.
    4. D. In the Lat. of the Pandects, ability of willing, will, volition, inclination (cf. 2. affectus, II. D.): furiosus et pupillus non possunt incipere possidere, quia adfectionem tenendi non habent, Dig. 5, 16, 60.

* affectĭōsus (adf-), a, um, adj. [affectio], full of attachment or affection, Tert. Anim. 19.
* Adv.: adfectĭōsē, affectionately, Serv. ad Verg. E. 9, 27.

affecto (better adf-), āvi, ātum, 1, v. freq. [adficio]; constr. aliquid.

  1. I. To strive after a thing, to exert one’s self to obtain, to pursue, to aim to do: adfectare est pronum animum ad faciendum habere, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.
    So, adfectare viam or iter, trop., to enter on or take a way, in order to arrive at a destined point (very freq. in Plaut. and Ter.): ut me defraudes, ad eam rem adfectas viam, you are on your way to this, Plaut. Men. 4, 3, 12; id. Aul. 3, 6, 39: hi gladiatorio animo ad me adfectant viam, set upon me, Ter. Phorm. 5, 7, 71; so id. Heaut. 2, 3, 60: quam viam munitet, quod iter adfectet, videtis, Cic. Rosc. Am. 48.
    So in other cases: cur opus adfectas novum? Ov. Am. 1, 1, 14: adfectare spem, to cling to or cherish, Liv. 28, 18; cf. Ov. M. 5, 377: navem, to seize or lay hold of: verum ubi nulla datur dextrā adfectare potestas (of the giant Polyphemus), Verg. A. 3, 670.
  2. II. To endeavor to make one’s own, to pursue, strive after, aspire to, aim at, desire: munditiem, non adfluentiam adfectabat, Nep. Att. 13, 5; Cic. Her. 4, 22: diligentiam, Plin. 17, 1, 1: magnificentiam verborum, Quint. 3, 8, 61: elegantiam Graecae orationis verbis Latinis, Gell. 17, 20: artem, Val. Max. 8, 7, n. 1 extr.
    Pass.: morbo adfectari, to be seized or attacked by disease, Liv. 29, 10 init.
    1. B. In a bad sense, to strive after a thing passionately, to aim at or aspire to: dominationes, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 3, 17: caelum, Ov. Am. 3, 8, 51: uniones, Plin. 9, 35, 56: regnum, Liv. 1, 46, 2; 2, 7, 6: imperium in Latinos, id. 1, 50, 4: cruorem alicujus, Stat. Th. 11, 539: immortalitatem, Curt. 4, 7.
      Also with inf. as object, Plaut. Bacch. 3, 1, 9: non ego sidereas adfecto tangere sedes, Ov. A. A. 2, 39; Stat. Th. 1, 132: Sil. 4, 138; Quint. 5, 10, 28: qui esse docti adfectant, id. 10, 1, 97.
    2. C. In the histt., to seek to draw to one’s self, to try to gain over: civitates formidine adfectare, Sall. J. 66: Gallias, Vell. 2, 39: Galliarum societatem, Tac. H. 4, 17; 1, 23; 4, 66; id. G. 37, 9; Flor. 2, 2, 3.
    3. D. To imitate a thing faultily, or with dissimulation, to affect, feign (only post-Aug.): crebrum anhelitum, Quint. 11, 3, 56: imitationem antiquitatis, id. 11, 3, 10: famam clementiae, Tac. H. 2, 63: studium carminum, id. A. 14, 16; so Suet. Vesp. 23: Plin. Pan. 20.
      Hence, adfectātus, a, um, P. a.; in rhetoric, choice, select, or farfetched; studied: subtilitas, Quint. 3, 11, 21: scurrilitas, id. 11, 1, 30: (gradatio) apertiorem habet artem et magis adfectatam, id. 9, 3, 54: adfectata et parum naturalia, id. 11, 3, 10 (but in 12, 10, 45 the correct read. is effectius, acc. to Spald.).
      Adv.: adfec-tātō, studiously, zealously, Lampr. Heliog. 17.

affector (adf-), ātus, 1, verb. dep. [adficio].

    1. * 1. To strive eagerly after something: adfectatus est regnum, Varr. ap. Diom. p. 377 P.
    2. 2. In later Lat., to have an inclination for, to become attached to: ad mulierem, App. Herb. 15.

affectŭōsus (adf-), a, um, adj. [adfectus], in later Lat., full of inclination, affection, or love; affectionate, kind: piam adfectuosamque rem fecisse, Macr. S. 2, 11; so Cassiod. Ep. 5, 2; Tert. c. Marc. 5, 14.
Adv.: adfectŭōsē, affectionately, etc., Cassiod. Ep. 3, 4.
Sup., Sid. Ep. 4, 11.

1. affectus (adf-), a, um, P. a., nom. afficio.

2. affectus (adf-), ūs, m. [afficio].

  1. I. A state of body, and esp. of mind produced in one by some influence (cf. affectio, I.), a state or disposition of mind, affection, mood: adfectuum duae sunt species: alteram Graeci πάθος vocant, alteram ἦθος, Quint. 6, 2, 8: qualis cujusque animi adfectus esset, talem esse hominem, Cic. Tusc. 5, 16, 47: dubiis adfectibus errat, Ov. M. 8, 473: mentis, id. Tr. 4, 3, 32: animi, id. ib. 5, 2, 8: diversos adfectus exprimere, flentis et gaudentis, Plin. 34, 8, 19, n. 10: adfectu concitati, Quint. 6, 2, 8: adfectus dulciores, id. 10, 1, 101; 1, 11, 2; 6, 1, 7 al.
    Of the body: supersunt alii corporis adfectus, Cels. 3, 18; 2, 15.
  2. II. Esp.
    1. A. Love, desire, fondness, good-will, compassion, sympathy (postAug.): opes atque inopiam pari adfectu concupiscunt, Tac. Agr. 30: si res ampla domi similisque affectibus esset, Juv. 12, 10: parentis, Suet. Tit. 8: adfectu jura corrumpere, Quint. Decl. 6, 11.
    2. B. In Lucan and in later prose, meton. for the beloved objects, the dear or loved ones (in plur.; cf. adfectio, II. C.): tenuit nostros Lesbos adfectus, Luc. Phars. 8, 132: milites, quorum adfectus (wives and children) in Albano monte erant, Capitol. Maxim. 23; id. Anton. Phil. 24; hence, adfectus publici, the judges as representatives of the people, Quint. Decl. 2, 17 al.
    3. C. In Seneca and Pliny, low, ignoble passion or desire: adfectus sunt motus animi improbabiles subiti et concitati, Sen. Ep. 75; Plin. Pan. 79, 3.
    4. D. In the Latin of the Pandects, ability of willing, will, volition (cf. affectio, II. D.): hoc edicto neque pupillum, neque furiosum teneri constat, quia adfectu carent, Dig. 43, 4, 1; 44, 7, 54; 3, 5, 19, § 2 al.

af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.

  1. I. In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    1. A. Lit.: lumen, Enn. Ann. 1, 40: viginti minas, Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.: adtuli hunc.
      Quid, adtulisti?
      Adduxi volui dicere, id. Ps. 2, 4, 21: tandem bruma nives adfert, Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12: adfer huc scyphos, Hor. Epod. 9, 33: nuces, Juv. 5, 144: cibum pede ad rostrum veluti manu, Plin. 10, 46, 63, § 129: pauxillum aquae, Vulg. Gen. 18, 4: caput ejus, ib. Marc. 6, 28.
      With de in part. sense: adferte nobis de fructibus terrae, Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).
      So of letters: adferre litteras, ad aliquem or alicui, Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one’s self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.): huc me adfero, Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.: Fatis huc te poscentibus adfers, Verg. A. 8, 477: sese a moenibus, id. ib. 3, 345.
      So pass. adferri: urbem adferimur, are driven, come, Verg. A. 7, 217; and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis, id. Cat. 14, 21.
      To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.): adfer manum tuam, reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.
    2. B. Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
          1. (α) In bon. part.: pacem ad vos adfero, Plaut. Am. prol. 32: hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum, i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159: nihil ostentationis aut imitationis adferre, id. ib. 3, 12, 45: non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis, id. Mur. 2, 4: consulatum in familiam, id. Phil. 9, 2: animum vacuum ad scribendas res difficiles, id. Att. 12, 38: tibi benedictionem, Vulg. Gen. 33, 11: Domino gloriam, ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.
          2. (β) In mal. part.: bellum in patriam, Ov. M. 12, 5: nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes, to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9: adferam super eos mala, Vulg. Jer. 23, 12: Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc? id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.: manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam), Cic. Verr. 2, 1, 26: domino a familiā suā manus adlatas esse, id. Quint. 27: intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur, id. Caecin. 17: qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi, id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one’s self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.
            Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18: bonis alienis, id. Off. 2, 15: manus suis vulneribus, to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before: ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo, to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
  2. II. Esp.
    1. A. To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.; in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc., Plaut. Am. prol. 9: istud quod adfers, aures exspectant meae, id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22: calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret, Cic. Imp. Pomp. 9, 25: si ei subito sit adlatum periculum patriae, id. Off. 1, 43, 154: nihil novi ad nos adferebatur, id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21: Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere, id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.: magnum enim, quod adferebant, videbatur, Caes. B. C. 3, 15 Dint.: cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium, Nep. 3, 3: haud vana adtulere, Liv. 4, 37; 6, 31: exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse, id. 8, 17 Drak.: per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est, word was brought, id. 10, 45 al.: idem ex Hispaniā adlatum, Tac. H. 1, 76: esse, qui magnum nescio quid adferret, Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475: scelus adtulit umbris, Val. Fl. 3, 172 al.
      So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.
    2. B. To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind: aegritudinem alicui, Ter. Heaut. 4, 3, 2: alicui molestiam, id. Hec. 3, 2, 9: populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam, Cic. Mur. 1: alicui multas lacrimas, magnam cladem, id. N. D. 2, 3, 7: ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis, id. Fin. 1, 11, 37; so, adferre auctoritatem et fidem orationi, id. Phil. 12, 7: metum, id. Verr. 2, 5, 25: dolorem, id. Sull. 1: luctum et egestatem, id. Rosc. Am. 5: consolationem, id. Att. 10, 4: delectationem, id. Fam. 7, 1 al.: detrimentum, Caes. B. C. 2, 82: taedium, Plin. 15, 2, 3, § 7: dolorem capitis, id. 23, 1, 18: gaudium, Plin. Ep. 10, 2, 1 al.
    3. C. To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.: quam causam adferam? Ter. Heaut. 4, 3, 23: justas causas adfers, Cic. Att. 11, 15; also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto, id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13: idque me non ad meam defensionem adtulisse, id. Caecin. 29, 85: ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes, id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215: quid enim poterit dicere? … an aetatem adferet? i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.
      Also absol.: Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam … ? will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566): et, cur credam, adferre possum, Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.
    4. D. Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.: quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris, Cic. Off. 1, 1: negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre, id. Fin. 2, 27, 87: quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus, id. Off. 1, 44, 155: illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc., id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24: quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc., id. N. D. 2, 63.
    5. E. Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero: agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt, Cic. Off. 1, 15: herbam adferentem semen, Vulg. Gen. 1, 29: arva non adferent cibum, ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2: ager fructum, ib. Luc. 12, 16 al.

af-fĭcĭo (better adf-), affēci (adf-), affectum (adf-), 3, v. a. [facio], to do something to one, i. e. to exert an influence on body or mind, so that it is brought into such or such a state (used by the poets rarely, by Hor. never).

    1. 1. Aliquem.
  1. A. Of the body rarely, and then commonly in a bad sense: ut aestus, labor, fames, sitisque corpora adficerent, Liv. 28, 15: contumeliis adficere corpora sua, Vulg. Rom. 1, 24: non simplex Damasichthona vulnus Adficit, Ov. M. 6, 255: aconitum cor adficit, Scrib. Comp. 188: corpus adficere M. Antonii, Cic. Phil. 3: pulmo totus adficitur, Cels. 4, 7; with abl. of spec.: stomacho et vesicā adfici, Scrib. Comp. 186.
    In bon. part.: corpus ita adficiendum est, ut oboedire rationi possit, Cic. Off. 1, 23.
  2. B. More freq. of the mind: litterae tuae sic me adfecerunt, ut, etc., Cic. Att. 14, 3, 2: is terror milites hostesque in diversum adfecit, Tac. A. 11, 19: varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 2: consules oportere sic adfici, ut, etc., Plin. Pan. 90: adfici a Gratiā aut a Voluptate, Cic. Fam. 5, 12; id. Mil. 29, 79: sollicitudo de te duplex nos adficit, id. Brut. 92, 332: uti ei qui audirent, sic adficerentur animis, ut eos adfici vellet orator, id. de Or. 1, 19, 87 B. and K.: adfici animos in diversum habitum, Quint. 1, 10, 25.
    1. 2. With acc. and abl., to affect a person or (rarely) thing with something; in a good sense, to bestow upon, grace with; in a bad sense, to visit with, inflict upon; or the ablative and verb may be rendered by the verb corresponding to the ablative, and if an adjective accompany the ablative, this adjective becomes an adverb.
      Of inanimate things (rare): luce locum adficiens, lighting up the place, Varr. ap. Non. p. 250, 2: adficere medicamine vultum, Ov. Med. Fac. 67: factum non eo nomine adficiendum, designated, Cic. Top. 24, 94: res honore adficere, to honor, id. N. D. 1, 15, 38: non postulo, ut dolorem eisdem verbis adficias, quibus Epicurus, etc., id. Tusc. 2, 7, 18.
    2. 3. Very freq. of persons.
        1. (α) In a good sense: Qui praedā atque agro adoreāque adfecit populares suos, Plaut. Am. 1, 1, 38: quem sepulturā adficit, buries, Cic. Div. 1, 27, 56: patres adfecerat gloriā, id. Tusc. 1, 15, 34: admiratione, id. Off. 2, 10, 37: voluptate, id. Fin. 3, 11, 37: beneficio, id. Agr. 1, 4, 13: honore, id. Rosc. Am. 50, 147: laude, id. Off. 2, 13, 47: nomine regis, to style, id. Deiot. 5, 14: bonis nuntiis, Plaut. Am. prol. 8: muneribus, Cic. Fam. 2, 3; Nep. Ages. 3, 3: praemio, Cic. Mil. 30, 82: pretio, Verg. A. 12, 352: stipendio, Cic. Balb. 27, 61.
        2. (β) In a bad sense: injuriā abs te adficior indignā, pater, am wronged unjustly, Enn. ap. Auct. ad Heren. 2, 24, 38; so Ter. Phorm. 5, 1, 3: Quantā me curā et sollicitudine adficit Gnatus, id. ib. 2, 4, 1; so Cic. Att. 1, 18: desiderio, id. Fam. 2, 12: timore, to terrify, id. Quint. 2, 6: difficultate, to embarrass, Caes. B. G. 7, 6: molestiā, to trouble, Cic. Att. 15, 1: tantis malis, Vulg. Num. 11, 15: maculā, Cic. Rosc. Am. 39, 113: ignominiā, id. ib. 39, 123: contumeliis, Vulg. Ezech. 22, 7; ib. Luc. 20, 11: rerum et verborum acerbitatibus, Suet. Calig. 2: verberibus, Just. 1, 5: supplicio, Cic. Brut. 1, 16; so Caes. B. G. 1, 27: poenā, Nep. Hann. 8, 2: exsilio, to banish, id. Thras. 3: morte, cruciatu, cruce, Cic. Verr. 3, 4, 9: morte, Vulg. Matt. 10, 21: cruce, Suet. Galb. 9: ultimis cruciatibus, Liv. 21, 44: leto, Nep. Regg. 3, 2.
          And often in pass.: sollicitudine et inopiā consilii, Cic. Att. 3, 6: adfici aegritudine, id. Tusc. 3, 7, 15: doloribus pedum, id. Fam. 6, 19: morbo oculorum, Nep. Hann. 4, 3: inopiā rei frumentariae, Caes. B. G. 7, 17: calamitate et injuriā, Cic. Att. 11, 2: magnā poenā, Auct. B. G. 8, 39: vulneribus, Col. R. R. 4, 11: torminibus et inflationibus, Plin. 29, 5, 33, § 103: servitute, Cic. Rep. 1, 44.
          Hence, affectus (adf-), a, um, P. a.
  1. I. In a peculiar sense, that on which we have bestowed labor, that which we are now doing, so that it is nearly at an end; cf.: Adfecta, sicut M. Cicero et veterum elegantissime locuti sunt, ea proprie dicebantur, quae non ad finem ipsum, sed proxime finem progressa deductave erant, Gell. 3, 16: bellum adfectum videmus et paene confectum, Cic. Prov. Cons. 8, 19: in provinciā (Caesar) commoratur, ut ea. quae per eum adfecta sunt, perfecta rei publicae tradat, id. ib. 12, 29: cum adfectā prope aestate uvas a sole mitescere tempus, etc., near the end of summer, id. ap. Gell. l. c.: Jamque hieme adfectā mitescere coeperat annus, Sil. 15, 502: in Q. Mucii infirmissimā valetudine adfectāque jam aetate, Cic. de Or. 1,45,200; id. Verr. 2,4,43, § 95.
  2. II. In nearly the same sense as the verb, absol. and with abl.
    1. A. Absol.
          1. (α) Of persons laboring under disease, or not yet quite recovered: Qui cum ita adfectus esset, ut sibi ipse diffideret, was in such a state, Cic. Phil. 9, 1, 2: Caesarem Neapoli adfectum graviter videam, very ill, id. Att. 14, 17; so Sen. Ep. 101: quem adfectum visuros crediderant, ill, Liv. 28, 26: corpus adfectum, id. 9, 3: adfectae vires corporis, reduced strength, weakness, id. 5, 18: puella, Prop. 3, 24, 1: aegra et adfecta mancipia, Suet. Claud. 25: jam quidem adfectum, sed tamen spirantem, id. Tib. 21.
          2. (β) Of things, weakened, sick, broken, reduced: partem istam rei publicae male adfectam tueri, Cic. Fam. 13, 68: adfecta res publica, Liv. 5, 57: Quid est enim non ita adfectum, ut non deletum exstinctumque esse fateare? Cic. Fam. 5, 13, 3: sic mihi (Sicilia) adfecta visa est, ut hae terrae solent, in quibus bellum versatum est, id. Verr. 5, 18, 47: adfecta res familiaris, Liv. 5, 10: opem rebus adfectis orare, id. 6, 3; so Tac. H. 2, 69: fides, id. ib. 3, 65: spes, Val. Fl. 4, 60.
          3. (γ) Of persons, in gen. sense, disposed, affected, moved, touched: Quonam modo, Philumena mea, nunc te offendam adfectam? Ter. Hec. 3, 1, 45: quomodo sim adfectus, e Leptā poteris cognoscere, Cic. Fam. 14, 17: ut eodem modo erga amicum adfecti simus, quo erga nosmetipsos, id. Lael. 16, 56; id. Fin. 1, 20, 68: cum ita simus adfecti, ut non possimus plane simul vivere, id. Att. 13, 23; id. Fin. 5, 9, 24: oculus conturbatus non est probe adfectus ad suum munus fungendum, in proper state, id. Tusc. 3, 7, 15: oculi nimis arguti, quem ad modum animo adfecti simus, loquuntur, id. Leg. 1, 9, 27; id. Off. 3, 5, 21; id. Att. 12, 41, 2.
          4. (δ) As rhet. t. t.: affectus ad, related to, resembling: Tum ex eis rebus, quae quodam modo affectae sunt ad id, de quo quaeritur, Cic. Top. 2, 8 Forcellini.
    2. B. With abl. chiefly of persons, in indifferent sense, in good or bad sense (cf.: Animi quem ad modum adfecti sint, virtutibus, vitiis, artibus, inertiis, aut quem ad modum commoti, cupiditate, metu, voluptate, molestiā, Cic. Part. Or. 10, 35).
          1. (α) In indifferent sense, furnished with, having: validos lictores ulmeis affectos lentis virgis, Plaut. As. 3, 2, 29: pari filo similique (corpora) adfecta figurā, Lucr. 2, 341: Tantāne adfectum quemquam esse hominem audaciā! Ter. Phorm. 5, 7, 84: omnibus virtutibus, Cic. Planc. 33, 80.
          2. (β) In bad sense: aegritudine, morbo adfectus, Col. R. R. 7, 5, 20: aerumnis omnibus, Lucr. 3, 50: sollicitudine, Caes. B. G. 7, 40: difficultatibus, Cic. Fam. 7, 13: fatigatione, Curt. 7, 11: frigore et penuriā, id. 7, 3: adfecta sterilitate terra, Col. R. R. praef. 1, 2: vitiis, Cic. Mur. 6, 13: ignominiā, id. Att. 7, 3: supplicio, Tac. A. 15, 54: verberibus, Curt. 7, 11: vulnere corpus adfectum, Liv. 1, 25: morbo, Ter. Hec. 3, 3, 6: dolore, Cic. de Or. 2, 49, 201: febre, Suet. Vit. 14: pestilentiā, Liv. 41, 5: desperatione, Cic. Att. 14, 22: clade, Curt. 10, 6: senectute, Cic. de Or. 3, 18, 68: aetate, id. Cat. 2, 20; id. Sen. 14, 47: morte, Serv. ad Cic. Fam. 4, 12.
            Sup.: remiges inopiā adfectissimi, Vell. 2, 84.
          3. (γ) In good sense: beneficio adfectus, Cic. Fam. 14, 4: aliquo honore aut imperio, id. Off. 1, 41, 149: valetudine optimā, id. Tusc. 4, 37, 81: laetitiā, id. Mur. 2, 4, and ad Brut. 1, 4: munere deorum, id. N. D. 3, 26, 67: praemiis, id. Pis. 37, 90.
            Adv.: affectē (adf-), with (a strong) affection, deeply: oblectamur et contristamur et conterremur in somniis quam adfecte et anxie et passibiliter, Tert. Anim. 45.

* affictĭcĭus (adf-) or -tĭus, a, um, adj. [affingo], added to, annexed, Varr. R. R. 3, 12, 1.

affictus (adf-), a, um, Part., v. affingo.

af-fīgo (better adf-), ixi, ixum, 3, v. a. (affixet for affixisset, Sil. 14, 536), to fix or fasten to or upon, to affix, annex, attach to; constr. with ad or dat.

  1. I. Lit.: sidera aetherieis adfixa caverneis, Lucr. 4, 392: corpus, id. 4, 1104; 4, 1238: litteram ad caput, to affix as a brand, Cic. Rosc. Am. 20 fin.: Minerva, cui pinnarum talaria adfigunt, id. N. D. 3, 23: Prometheus adfixus Caucaso, id. Tusc. 5, 3, 8: aliquem patibulo, Sall. Fragm. ap. Non. 4, 355: aliquem cuspide ad terram, Liv. 4, 19: aliquem cruci adfigere, id. 28, 37: signa Punicis Adfixa delubris, Hor. C. 3, 5, 19: lecto te adfixit, id. S. 1, 1, 81 (cf. Sen. Ep. 67: senectus me lectulo adfixit): radicem terrae, Verg. G. 2, 318: flammam lateri (turris), id. A. 9, 536 al.
  2. II. Trop., to fix on, imprint or impress on: aliquid animo, to impress upon the mind, Quint. 2, 7, 18, and Sen. Ep. 11: litteras pueris, to imprint on their memory, Quint. 1, 1, 25.
    Hence, adfixus, a, um, P. a.
    1. A. Fastened to a person or thing, joined to; constr. alicui or ad rem: jubes eum mihi esse adfixum tamquam magistro, Cic. Q. Fr. 3, 1, 6: me sibi ille adfixum habebit, id. Fam. 1, 8: nos in exiguā parte terrae adfixi, id. Rep. 1, 17: anus adfixa foribus, Tib. 1, 6, 61: Tarraconensis adfixa Pyrenaeo, situated close to, Plin. 3, 2, § 6.
      Trop., impressed on, fixed to: causa in animo sensuque meo penitus adfixa atque insita, Cic. Verr. 2, 5, 53: quae semper adfixa esse videntur ad rem neque ab possunt separari, id. Inv. 1, 26 al.
    2. B. In the Latin of the Pandects: adfixa, ōrum, n., the appendages or appurtenances belonging to a possession: domum instructam legavit cum omnibus adfixis, with all pertaining thereto, all the fixtures, Dig. 33, 7, 18 fin.

* af-fĭgūro (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a., to form or fashion after the analogy of something else: disciplinosus, consiliosus, victoriosus, quae M. Cato ita (i.e. like vinosus, formosus, etc.) adfiguravit, Gell. 4, 9, 12.

af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3, v. a., to form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.

  1. I. Lit. (esp. of artists).
          1. (α) With dat.: nec ei manus adfinxit, Cic. Tim. 6: saepta, adficta villae quae sunt, Varr. R. R. 3, 3, 2.
          2. (β) Absol.: Nullam partem corporis sine aliquā necessitate adfictam reperietis, Cic. Or. 3, 45, 179.
  2. II. Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds: faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit, Cic. Clu. 4: vitium hoc oculis adfingere noli, Lucr. 4, 386: neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur, Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33: addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli, Caes. B. G. 7, 1: cui crimen adfingeretur, might be falsely imputed, Tac. A. 14, 62.
  3. III. In a general signif.
    1. A. To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising): sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter, Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit (creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118: tantum alteri adfinxit, de altero limavit, id. de Or. 3, 9, 36.
    2. B. To feign, forge: litteras, App. M. 4, 139, 34 Elm.

af-fīnis (better adf-), e, adj. (abl. adfini, Cic. de Or. 1, 15, 66; once adfine, Ter. Hec. 5, 3, 9; cf. Schneid. Gram. II. 222).

  1. I. Lit., that is neighboring or a neighbor to one (ADFINES: in agris vicini, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.), bordering on, adjacent, contiguous: gens adfinis Mauris, = confinis, Liv. 28, 17: saevisque adfinis Sarmata Moschis, Luc. 1, 430; also, near by family relationship, allied or related to by marriage, κηδεστεῖς; and subst., a relation by marriage (opp. consanguinei, συγγενεῖς), as explained by Modestin. Dig. 38, 10, 4: adfines dicuntur viri et uxoris cognati. Adfinium autem nomina sunt socer, socrus, gener, nurus, noverca, vitricus, privignus, privigna, glos, levir, etc.: ego ut essem adfinis tibi, tuam petii gnatam, Att. ap. Paul. ex Fest. s. v. numero, p. 170 Müll. (Trag. Rel. p. 201 Rib.): Megadorus meus adfinis, my son-in-law, Plaut. Aul. 3, 4, 14; Ter. Heaut. 5, 1, 63: tu me, adfinem tuum, repulisti, Cic. Red. in Sen. 7: ex tam multis cognatis et adfinibus, id. Clu. 14; id. ad Quir. 5: Caesarem ejus adfinem esse audiebant, Auct. B. Afr. 32: quanto plus propinquorum, quo major adfinium numerus, Tac. G. 20, 9: per propinquos et adfines suos, Suet. Caes. 1: adfinia vincula, Ov. P. 4, 8, 9.
  2. II. Fig., partaking, taking part in, privy to, sharing, associated with; constr. with dat. or gen.; in Pac. with ad: qui sese adfines esse ad causandum volunt, Pac.ap.Non. 89, 11 (Trag. Rel. p. 80 Rib.): publicis negotiis adfinis, i. e. implicitus, particeps, taking part in, Plaut. Trin. 2, 2, 55; Ter. Heaut. 2, 1, 1: duos solos video adfines et turpitudini judicari, Cic. Clu. 45: huic facinori, id. Cat. 4, 3: culpae, id. Rosc. Am. 7, 18; id. Inv. 2, 44, 129; 2, 10: noxae, Liv. 39, 14.

affīnĭtas (adf-), ātis, f. [affinis] (gen. plur. adfinitatium, Just. 17, 3), the state or condition of adfinis.

  1. I. Relationship or alliance by marriage, esp. between a father and son-in-law, Ter. And. 1, 5, 12 Ruhnk. (cf. affinis): adstringere inter aliquos, Plaut. Trin. 3, 2, 73: effugere, Ter. And. 1, 5, 12; so id. Hec. 4, 4, 101: caritas generis humani serpit sensim foras, cognationibus primum, tum adfinitatibus, deinde amicitiis, post vicinitatibus, Cic. Fin. 5, 23, 68: adfinitate se devincire cum aliquo, id. Brut. 26: cum aliquo adfinitate conjungi, Nep. Paus. 2, 3: in adfinitatem alicujus pervenire, id. Att. 19, 1: contrahere, Vell. 2, 44: facere inter aliquos, id. 2, 65: jungere cum aliquo, Liv. 1, 1: adfinitate conjunctus, allied by marriage, Suet. Ner. 35: in adfinitatis jura succedit, Just. 7, 3.
    Meton., the persons so related, like kindred in Engl.: patriam deseras, cognatos, adfinitatem, amicos, Plaut. Trin. 3, 2, 75.
  2. II. Fig., relationship, affinity, union, connection (rare), Varr. R. R. 1, 16: litterarum, Quint. 1, 6, 24: per adfinitatem litterarum, qui φώρ Graece, Latine fur est, Gell. 1, 18, 5: tanta est adfinitas corporibus hominum mentibusque, id. 4, 13, 4.

affirmanter (adf-), and affirmātē (adf-), advv., v. affirmo fin.

affirmātĭo (adf-), ōnis, f. [affirmo], an affirmation, declaration, confirmation, or averment of a fact or assertion: est enim jus jurandum adfirmatio religiosa, Cic. Off. 3, 29; so Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, and Cic. ib. 7: in spem venire alicujus adfirmatione de aliqua re, Caes. B. G. 7, 30: constantissima annalium adfirmatione, Plin. 28, 2, 4, § 15; multā abfirmatione abnuere, Curt. 6, 11.

* affirmātīvus (adf-), a, um, adj. [affirmo], in gram., affirming, affirmative: species verborum, Diom. p. 390 P.

affirmātor (adf-), ōris, m. [affirmo], one who asserts or affirms a thing (only in late Lat.), Dig. 27, 7, 4; Tert. adv. Marc. 4, 7; Min. Fel. Oct. 31.

af-firmo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. To present a thing in words, as fixed, firm, i. e. certain, true; to assert, maintain, aver, declare, asseverate, affirm: dicendum est mihi, sed ita, nihil ut adfirmem, quaeram omnia, Cic. Div. 2, 3; so id. Att. 13, 23; id. Brut. 1, 1: jure jurando, Liv. 29, 23: quidam plures Deo ortos adfirmant, Tac. G. 2; cf. id. Agr. 10: adfirmavit non daturum se, he protested that he would give nothing, Suet. Aug. 42.
    Impers.: atque affirmatur, Tac. H. 2, 49.
    Hence,
  2. II. To give confirmation of the truth of a thing, to strengthen, to confirm, corroborate, sanction: adfirmare spem alicui, Liv. 1, 1: opinionem, id. 32, 35: dicta alicujus, id. 28, 2: aliquid auctoritate sua, id. 26, 24: populi Romani virtutem armis, Tac. H. 4, 73: secuta anceps valetudo iram Deūm adfirmavit, id. A. 14, 22.
    Hence, * affirmanter (adf-), adv. (of the absol. P. a. affirmans), with assurance or certainty, assuredly: praedicere aliquid, Gell. 14, 1, 24; and: af-firmātē (adf-), adv. (of the absol. P. a. affirmatus), with asseveration, with assurance, certainly, assuredly, positively: quod adfirmate, quasi Deo teste promiserit, id tenendum est, Cic. Off. 3, 29.
    Sup.: adfirmatissime scribere aliquid, Gell. 10, 12, 9.

affixĭō (adf-), ōnis, f. [affigo], a joining or fastening to, an addition (only in late Lat.): continua, Non. 1, 327.
Hence, a zealous, ardent attachment to a thing: philologiae, Capell. 1, p. 14.

affixus (adf-), a, um, P. a., from affigo.

* afflāgrans (adf-), antis, P. a. [afflagro], blazing or flaming up; fig.: in tempore adflagranti, i. e. in an unquiet or turbulent time, Amm. 21, 12 fin.

afflātor (adf-), ōris, m. [afflo], one who blows on or breathes into (late Lat.), Tert. adv. Herm. 32.

1. afflātus (adf-), a, um, Part., of afflo.

2. afflātus (adf-), ūs, m. [afflo].

  1. I. A blowing or breathing on, a breeze, blast, breath, etc., as of the wind, men, or animals: afflatusex terrā mentem ita movens ut, etc., Cic. Div. 2, 57, 117: adflatu nocent, by the effluvia, Ov. M. 7, 551: ambusti adflatu vaporis, Liv. 28, 23: ignes caelestes adussisse levi adflatu vestimenta, id. 39, 22: Favonii, Plin. 6, 17, 21, § 57: noxius, id. 4, 12, 26 al.
    Of animals: frondes adflatibus (apri) ardent, by his breath, Ov. M. 8, 289: serpentis, Stat. Th. 5, 527: polypus adflatu terribili canes agebat, Plin. 9, 30, 48, § 92.
    And of the aspiration in speech: Boeotii sine adflatu vocant collīs Tebas, i. e. without the h, Varr. R. R. 3, 1, 6.
    1. B. Esp., a flash or glow of light (cf. afflo, I.): juncturae leni adflatu simulacra refovent, Plin. 36, 15, 22, § 98.
  2. II. Fig., afflation of the divine spirit, inspiration: nemo vir magnus sine aliquo adflatu divino umquam fuit, Cic. N. D. 2, 66: sine inflammatione animorum et sine quodam adflatu quasi furoris, id. de Or. 2, 46.

* af-flecto (better adf-), exi, 3, v. a., to turn, incline, or direct to or toward: huic si sol adflexerit axes, Avien. Arat. 734.

af-flĕo (better adf-), ēre, v. n., to weep at a thing: ut adfleat, quom ea memoret, Plaut. Pers. 1, 3, 72: ut adflet! id. Poen. 5, 2, 148: flentibus adflat Humani voltus, Hor. A. P. 101, where Keller reads adsunt.

afflictātĭo (adf-), ōnis, f. [afflicto], pain, torture, torment of body, acc. to Cicero’s explanation: adflictatio (est) aegritudo cum vexatione corporis, Tusc. 4, 8, 18: sollicitudo, molestia, adflictatio, desperatio, id. ib. 7, 16.

afflictātor (adf-), ōris, m. [afflicto], one who causes pain or suffering, a tormentor (late Lat.), Tert. adv. Marc. 5, 16.

* afflictĭo (adf-), ōnis, f. [affligo], pain, suffering, torment: irrita, Sen. Cons. ad Helv. 16.

afflicto (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a. [ad, intensive], to disquiet greatly, to agitate, toss; to shatter, damage, harass, injure, lit. and trop.

  1. I. Lit. (rare): naves tempestas adflictabat, Caes. B. G. 4, 29: quod minuente aestu (naves) in vadis adflictarentur, were stranded, id. ib. 3, 12: Batavos, Tac. H. 4, 79.
    Far oftener,
  2. II. Trop., to trouble, disquiet, vex, torment, distress: adflictari amore, * Lucr. 4, 1151: homines aegri febri jactanturdeinde multo gravius adflictantur, Cic. Cat. 1, 13; so Suet. Tit. 2: adflictatur res publica, id. Har. Resp. 19: equites equosque adflictare, Tac. H. 3, 19: adflictare ltaliam luxuriā saevitiāque, id. A. 13, 30.
    Hence, adflictare se or adflictari aliquā re, to grieve, to be greatly troubled in mind about a thing, to be very anxious or uneasy, to afflict one’s self: ne te adflictes, Ter. Eun. 1, 1, 31: cum se Alcibiades adflictaret, Cic. Tusc. 3, 32; 3, 27: de domesticis rebus acerbissime adflictor, id. Att. 11, 1: mulieres adflictare sese, manus supplices ad caelum tendere, Sall. C. 31, 3.

* afflictor (adf-), ōris, m. [affligo], one who strikes a thing to the ground, and trop., one who destroys or overthrows, a subverter: adflictor et perditor dignitatis et auctoritatis (senatus), Cic. Pis. 27 init.

1. afflictus (adf-), a, um, P. a., from affligo.

* 2. afflictus (adf-), ūs, m. [affligo], a striking on or against, a collision: nubes adflictu ignem dant, App. de Mund. p. 63, 36 Elm.

af-flīgo (better adf-), ixi, ictum, 3, v. a. (afflixint = afflixerint, Front. ad M. Caes. 3, 3).

  1. I. Lit., to strike or beat a thing to some point, to cast or throw down or against, to dash, somewhere by striking; esp. of ships which are driven or cast away by the wind.
    Constr. with ad or dat.: te ad terram, scelus, adfligam, I will dash thee to the earth, Plaut. Pers. 5, 2, 15, and id. Rud. 4, 3, 71: nolo equidem te adfligi, id. Most. 1, 4, 19: statuam, to throw down, overthrow, Cic. Pis. 38; so, monumentum, id. Cael. 32: domum, id. pro Dom. 40: (alces) si quo adflictae casu conciderint, Caes. B. G. 6, 27: infirmas arbores pondere adfligunt, id. ib.: tempestas naves Rhodias adflixit, ita ut, etc., dashed them about, shattered them, id. B. C. 3, 27.
    So in descriptions of a battle: equi atque viri adflicti, etc., Sall. J.101,11: ubi scalae comminutae, qui supersteterant, adflicti sunt, were thrown down, id. ib. 60, 7: ubi Mars communis et victum saepe erigeret et adfligeret victorem, Liv. 28, 19: imaginem solo, Tac. H. 1, 41: caput saxo, to dash against, id. A. 4, 45: aquila duos corvos adflixit et ad terram dedit, Suet. Aug. 96 Ruhnk.; so id. Dom. 23.
    Poet., Ov. M. 12, 139; 14, 206; Sil. 9, 631.
  2. II. Fig.
    1. A. To ruin, weaken, cast down, prostrate: cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos; et cum reflavit, adfligimur, Cic. Off. 2, 6: virtus nostra nos adflixit, has ruined, id. Fam. 14, 4; id. Sest. 7: Pompeius ipse se adflixit, id. Att. 2, 19: senectus enervat et adfligit homines, id. Sen. 70: opes hostium, Liv. 2, 16: aliquem bello, id. 28, 39: Othonianas partes, Tac. H. 2, 33: amicitias, Suet. Tib. 51; so id. Aug. 66 et saep.
    2. B. To reduce, lower, or lessen in value (syn. minuo): hoc oratoris esse maxime proprium, rem augere posse laudando, vituperandoque rursus adfligere, to bring down, Cic. Brut. 12.
      Trop., of courage, to cast down, dishearten, to diminish, lessen, impair: animos adfligere et debilitare metu, Cic. Tusc. 4, 15, 34.
    3. C. Adfligere causam susceptam, to let a lawsuit which has been undertaken fall through, to give up, abandon, Cic. Sest. 41, 89.
      Hence, afflictus (adf-), a, um, P. a.
    1. A. Cast down, ill used, wretched, miserable, unfortunate, distressed; lit. and trop.: naves, damaged, shattered, Caes. B. G. 4, 31: Graecia perculsa et adflicta et perdita, Cic. Fl. 7: ab adflictā amicitiā transfugere et ad florentem aliam devolare, id. Quint. 30: non integra fortuna, at adflicta, id. Sull. 31: adflictum erigere, id. Imp. Pomp. 29.
      Comp.: adflictiore condicione esse, id. Fam. 6,1; hence: res adflictae (like accisae and adfectae), disordered, embarrassed, ruined circumstances, affairs in a bad state, ill condition, Sall. J. 76, 6; so Luc. 1, 496; Just. 4, 5: copiae, Suet. Oth. 9.
    2. B. Fig.
      1. 1. Of the mind: cast down, dejected, discouraged, desponding: aegritudine adflictus, debilitatus, jacens, Cic. Tusc. 4, 16: luctu, id. Phil. 9, 5: maerore, id. Cat. 2, 1: adflictus vitam in tenebris luctuque trahebam, Verg. A. 2, 92; Suet. Oth. 9.
      2. 2. Of character, like abjectus, abandoned, outcast, depraved, low, mean, base, vile: homo adflictus et perditus, Cic. Phil. 3, 10: nemo tam adflictis est moribus, quin, etc., Macr. S. 6, 7.
        Sup. and adv. not used.

af-flo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n.

  1. I. Lit., to blow or breathe on; constr. with acc. or dat.
    Of the air: udam (fabam) ventus adflavit, Plin. 18, 17, 44, § 155: adflantur vineta noto, Stat. S. 5, 1, 146: crinem sparsum cervicibus adflare, Ov. M. 1, 542: adflatus aurā, Suet. Tib. 72.
    Also of other things which exert an influence upon bodies, like a current of air; e. g. fire, light, vapor, etc.: et calidum membris adflare vaporem, and breathe a glow (lit. a warm vapor) upon our limbs, Lucr. 5, 508: veiut illis Canidia adflāsset, Hor. S. 2, 8, 95: nos ubi primus equis oriens adflavit anhelis, Verg. G. 1, 250; cf. id. A. 5, 739: ignibus (fulminum) adflari, Ov. Tr. 1, 9, 22: adflati incendio, touched, scorched, Liv. 30, 6: flammā ex Aetnā monte, id. Fragm. Serv. ad Verg. G. 1, 472.
    So, adflari sidere = siderari, to be seized with torpor or paralysis (v. sideror and sideratio), Plin. 2, 41, 41, § 108: odores, qui adflarentur e floribus, were wafted, exhaled, Cic. Sen. 17; Prop. 3, 27, 17.
  2. II. Trop., to blow or breathe to or on.
    1. A. As v. act., to bear or bring to; constr. alicui aliquid: sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis, Cic. Verr. 2, 1, 13: rumoris nescio quid adflaverat, frequentiam non fuisse, id. Att. 16, 5: alicui aliquid mali faucibus adflare, Auct. ad Her. 4, 49.
      So poet.: adflare alicui honores, to breathe beauty upon one, i. e. to impart to, Verg. A. 1, 591: indomitis gregibus Venus adflat amores, Tib. 2, 4, 57.
    2. B. As v. neutr., to be favorable to, to be friendly or propitious to: Felix, cui placidus leniter adflat Amor, Tib. 2, 1, 80.

affluens (adf-), entis, P. a., of affluo.

afflŭenter (adf-), adv., v. affluo, P. a. fin.

afflŭentĭa (adf-), ae, f. [affluo], a flowing to, Plin. 26, 10, 61, § 94.
Trop., affluence, abundance, copiousness, fulness, profusion: ex hac copiā atque rerum omnium adfluentiā, * Cic. Agr. 2, 35: annonae, Plin. Pan. 29.
Hence also, immoderate pomp or splendor in the management of one’s household, extravagance (opp. mundities): munditiem, non adfluentiam affectabat, Nep. Att. 13, 5.

af-flŭo (better adf-), xi, xum, 3, v. a. and n., to flow or run to or toward; with ad or dat.

  1. I. Lit., of water: aestus bis adfluunt bisque remeant, Plin. 2, 97, 99, § 212: Rhenus ad Gallicam ripam placidior adfluens, Tac. A. 4, 6.
    In the lang. of the Epicurean philos., of the flow of atoms from an object, as the cause of perception (cf. aestus, II. C.), Cic. N. D. 1, 19, 49.
    Poet., of time: Maecenas meus adfluentes Ordinat annos, flowing on, increasing, = accrescentes, Hor. C. 4, 11, 19.
  2. II. Transf.
    1. A. Of persons, to come to in haste, to hasten to, to run or flock to or toward (only poet. and in the histt. from the Aug. per.): ingentem comitum adfluxisse Invenio numerum, Verg. A. 2, 796: copiae adfluebant, Liv. 39, 31: adfluentibus auxiliis Gallorum, Tac. H. 4, 25: multitudo adfluens, id. A. 4, 41.
      Of food, to flow down: cibo adfluente, Suet. Claud. 44.
      Trop.: si ea sola voluptas esset, quae ad eos (sensus) cum suavitate adflueret et inlaberetur, Cic. Fin. 1, 11: nihil ex istis locis litterarum adfluxit, id. Q. Fr. 3, 3: incautis amor, Ov. R. A. 148: opes adfluunt subito, repente dilabuntur, Val. Max. 6, 9 fin.
    2. B. Aliquā re, to flow with a thing in rich abundance, to overflow with, to abound in, to have in abundance (more elevated than abundo; hence adfluens in Cic. Oratt. is much more freq. than abundans): frumento, Plaut. Ps. 1, 2, 57: divitiis honore et laude, Lucr. 6, 13: voluptatibus, Cic. Fin. 2, 28, 93: cui cum domi otium atque divitiae adfluerent, Sall. C. 36, 4: ubi effuse adfluunt opes, Liv. 3, 26.
      Hence, afflŭ-ens (adf-), entis, P. a., flowing abundantly with a thing, having in abundance or superfluity; abounding in; abundant, rich, copious, numerous: Asiatico ornatu, Liv. Andron. ap. Prisc. 1, 10: unguentis, Cic. Sest. 8: urbs eruditissimis hominibus, liberalissimisque studiis adfluens, id. Arch. 3; so id. Rosc. Com. 10; id. Verr. 2, 5, 54; id. Clu. 66; id. Agr. 2, 30; id. de Or. 3, 15; id. Off. 1, 43; id. Lael. 16 al.: uberiores et adfluentiores aquae, Vitr. 8, 1.
      Poet.: homo vestitu adfluens, in ample, flowing robes, Phaedr. 5, 1, 22: ex adfluenti, in abundance, profusely, Tac. H. 1, 57 al.
      Sup., Sol. c. 50; Aug. Conf. 2, 6.
      Adv.: afflŭente (adf-), richly, copiously, App. M. 4.
      Comp., Cic. Tusc. 5, 6; Nep. Att. 14; Tac. A. 15, 54.

* af-fŏdĭo (better adf-), ĕre, v. a., to dig in addition to: vicini caespitem nostro solo, Plin. 2, 68, 68, § 175.

af-for (better adf-), ātus, 1, v. dep. (used only in the

  1. I. pres. indic., but not in first person sing.; in the perf. part., the inf., and in the imper., second person); in gen. only poet.: aliquem, to speak to, to accost, or address one: quem neque tueri contra neque affari queas, Att.ap.Macr. 6, 1: licet enim versibus eisdem mihi adfari te, Attice, quibus adfatur Flamininum ille, *Cic. Sen. 1: aliquem nomine, id. Brut. 72, 253; so id. ib. 3, 13; Verg. A. 3, 492: hostem supplex adfare superbum, id. ib. 4, 424: aliquem blande, Stat. Achill. 1, 251: ubi me adfamini, Curt. 4, 11: adfari deos, to pray to the gods, Att. ap Non. 111, 27; Verg. A. 2, 700: precando Adfamur Vestam, Ov. F. 6, 303: adfari mortuum, to bid farewell to the dead at the burial, to take the last adieu: sic positum adfati discedite corpus, Verg. A. 2, 644.
    So also: adfari extremum, Verg. A. 9, 484.
  2. II. Esp.. in augurial lang., to fix the limits of the auspices: effari templa dicuntur ab auguribus; adfantur qui in his fines sunt, Varr. L. L. 6, § 53 Müll. (where the pass. use of the word should be observed; cf. App. M. 11, p. 265, 39 Elm.).

affŏre (better adf-) and affŏrem (better adf-), v. adsum.

* af-formīdo (better adf-), āre, v. n., to be afraid: magis cura’st magisque adformido, ne is pereat, Plaut. Bacch. 4, 10, 3.

af-frango (better adf-), ĕre (or adfringo, ĕre), v. a., to strike upon or against something, to break against, break in pieces (very rare, perh. only in Statius): duris adfrangunt postibus ungues, Stat. Th. 10, 47: plenis parvos uberibus, id. ib. 5, 150: hiemes bustis, id. S. 5, 1, 36.

af-frĕmo (better adf-), ĕre, 3, v. n., to roar, rage, growl, or murmur at (only in post-Aug. poets): adfremit his (Mars), Val. Fl. 1, 528: Boreas stridentibus adfremit alis, Sil. 14, 124.

affrĭcātĭo (adf-), ōnis, f. [affrico], a rubbing on or against a thing, Cael. Aur. Morb. Acut. praef. n. 131; id. ib. 1, 14, 106.

af-frĭco (better adf-), āre, ui, ātum, v. a., to rub on or against a thing: alicui (only in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: herbae se adfricans, Plin. 8, 27, 41, § 99; so id. 29, 6, 38, § 122: unguedine diu palmulis suis adfricata, App. M. 3, 138 Elm.
  2. II. Trop., to communicate or impart by rubbing: rubiginem suam alicui, Sen. Ep. 7.

* affrictus (adf-), ūs, m. [affrico], a rubbing on or against: Spuma aquae adfrictu verrucas tollit, Plin. 31, 6, 38, § 72.

affringo, v. affrango.

* af-frĭo (better adf-), āre, v. a., to rub or crumble to pieces, or to crumble over: alius aliud adfriat aut adspergit, ut Chalcidicam aut Caricam cretam, Varr. R. R. 1, 57.

af-fulgĕo (better adf-), ulsi, 2, v. n., to shine on a thing (poet., and in the Aug. and post-Aug. histt.).

  1. I. Lit.: Non Venus adfulsit, non illā Juppiter horā, Ov. Ib. 213: nitenti Adfulsit vultu ridens Venus, Sil. 7, 467: instar veris vultus tuus Adfulsit, Hor. C. 4, 5, 6.
  2. II. Fig., to shine, dawn, appear: defensurum se urbem prima spes adfulsit, Liv. 27, 28; cf. id. 23, 32: mihi talis fortuna, id. 30, 30: lux civitati, id. 9, 10: Cretensibus nihil praesidii, Val. Max. 7, 6, 1 ext.: occasio, Flor. 4, 9 al.

af-fundo (better adf-), ūdi, ūsum, 3, v. a.

  1. I. To pour to, upon, or into, to sprinkle or scatter on (poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Lit.: adfusa eis aqua calida, Plin. 12, 21, 46, § 102: adfuso vino, id. 28, 9, 38, § 144; cf. id. 16, 44, 91, § 242: Rhenum Oceano, Tac. H. 5, 23: adfundere alicui venenum in aquā frigidā, id. A. 13, 16.
      Hence: amnis adfusus oppidis, that flows by, Plin. 5, 29, 31; and: oppidum adfusum amne, washed by a river, id. 3, 3, 4, § 24.
    2. B. Trop., to add to, to send or despatch to some place in haste: equorum tria milia cornibus adfunderentur, Tac. Agr. 35: adfundere vitam alicui, to give life, vitality, to, id. A. 6, 28.
  2. II. Adfundere se or adfundi, poet., to cast one’s self to the ground: adfusa (stretched out, prostrate) poscere vitam, Ov. M. 9, 605: adfusaeque jacent tumulo, prostrate upon the tomb, id. ib. 8, 539; so Stat. Th. 686.
    In prose: Cleopatra adfusa genibus Caesaris, throwing herself at, Flor. 4, 2.

āfŏre and āfŏrem, for abfore and abforem, v. absum.

Afrānĭus, a, um, adj., name of a Roman gens.

  1. I. As adj.: Afrania fabula, i.e. written by the poet Afranius, Cic. Cael. 30.
  2. II. As subst.
    1. A. Lucius Afranius, a celebrated Roman comic poet, contemporary with Terence or a little later, of whose works we possess only a few fragments. Cf. concerning him, Cic. Brut. 45; id. Fin. 1, 3; Hor. Ep. 2, 1, 57; Quint. 10, 1, 100; Bähr, Röm. Lit. Gesch. S. 70, and Teuffel, Röm. Lit. §§ 121, 135.
    2. B. Afranius, a general of Pompey in Spain, Cic. Fam. 16, 12; Caes. B. C. 1, 37; Vell. 2, 48.
      Hence, Afrānĭā-nus, a, um, adj., of or pertaining to Afranius: legio, Auct. B. Hisp. 7.
      Subst.: Afrā-nĭāni, ōrum, m., soldiers of Afranius, Caes. B. C. 1, 43.

Afri, ōrum, v. Afer.

Afrĭca, ae, f. [the Romans received this name from the Carthaginians as designating their country, and in this sense only the Gr. ἡ Ἀφρική occurs]. In a restricted sense, designated by the Greeks ἡ Λιβύη, Libya, the territory of Carthage: Nilus Africam ab Aethiopiā dispescens, Plin. 5, 9, 10, § 53; 5, 4, 3: regio, quae sequitur a promontorio Metagonio ad aras Philaenorum, proprie nomen Africae usurpat, Mel. 1, 7; cf. Cic. Imp. Pomp. 12, and id. Lig. 7.

  • II. In an extended sense, the whole of that quarter of the globe south of the Mediterranean Sea, Mel. 1, 4.
    By meton. for its inhabitants: Africa, quae procul a mari incultius agebat, Sall. J. 89, 7 (cf. id. ib. 19, 5: alios incultius vagos agitare).
    Hence,
      1. 1. Afrĭcānus, a, um, adj., pertaining to Africa, African: bellum Africanum, the war of Cœsar with the partisans of Pompey in Africa, Cic. Deiot. 9: rumores, of the African war, id. ib.: causa, id. Fam. 6, 13: possessiones, in Africa, Nep. Att. 12: gallina, a guinea-hen, Varr. R. R. 3, 9; cf. Plin. 10, 26, 38, § 74.
        Subst.: Afrĭcānae, ārum, sc. ferae, panthers, Liv. 44, 18; so Plin. 8, 17, 24, § 64; Plin. Ep. 6, 34; Suet. Cat. 18; id. Claud. 21 al.
        Esp., Afrĭcā-nus, surname of the two most distinguished Scipios.
    1. A. Of P. Cornelius Scipio major, who defeated Hannibal at Zama (201 B. C.).
    2. B. Of his grandson by adoption, P. Cornelius Scipio Aemilianus minor, who conducted the third Punic war, destroyed Carthage (146 B.C.), and subjected the whole Carthaginian territory to the Romans.
      1. 2. Afrĭcus, a, um, adj., African (mostly poet. for the prose Africanus): terra, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 167; so Liv. 29, 23 fin.: bella, Sil. 17, 11: Vicus, a place in Rome, on the Esquiline Hill, where the Carthaginian hostages were held in custody, Varr. R. R. 5, 32, 44.
        But esp. freq., Afrĭcus ventus, or subst.: Afrĭcus, i, m., the south-west wind, Gr. λίψ, blowing between Auster and Favonius (λιβόνοτος and ζέφυρος), opp. Vulturnus (καικίας), now called, among the Italians, Affrico or gherbino; cf. Plin. 2, 47, 46, § 119, and Sen. Q. N. 5, 16: creberque procellis Africus, Verg. A. 1, 86: praeceps, Hor. C. 1, 3, 12: luctans, id. ib. 1, 1, 15: pestilens, id. ib. 3, 23, 5: protervus, id. Epod. 16, 22.
        Adj.: procellae, the waves or storms caused by the Africus, Hor. C. 3, 29, 57.
        In Propert., Africus, as the god of this wind, is called pater, 5, 3, 48, but Müll. here reads Aetheris.

    āfŭi, afuturus, for abf-, v. absum.