No entries found. Showing closest matches:
af-fĭcĭo (better adf-), affēci (adf-), affectum (adf-), 3, v. a. [facio], to do something to one, i. e. to exert an influence on body or mind, so that it is brought into such or such a state (used by the poets rarely, by Hor. never).
- 1. Aliquem.
- A. Of the body rarely, and then commonly in a bad sense: ut aestus, labor, fames, sitisque corpora adficerent, Liv. 28, 15: contumeliis adficere corpora sua, Vulg. Rom. 1, 24: non simplex Damasichthona vulnus Adficit, Ov. M. 6, 255: aconitum cor adficit, Scrib. Comp. 188: corpus adficere M. Antonii, Cic. Phil. 3: pulmo totus adficitur, Cels. 4, 7; with abl. of spec.: stomacho et vesicā adfici, Scrib. Comp. 186.
In bon. part.: corpus ita adficiendum est, ut oboedire rationi possit, Cic. Off. 1, 23.
- B. More freq. of the mind: litterae tuae sic me adfecerunt, ut, etc., Cic. Att. 14, 3, 2: is terror milites hostesque in diversum adfecit, Tac. A. 11, 19: varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 2: consules oportere sic adfici, ut, etc., Plin. Pan. 90: adfici a Gratiā aut a Voluptate, Cic. Fam. 5, 12; id. Mil. 29, 79: sollicitudo de te duplex nos adficit, id. Brut. 92, 332: uti ei qui audirent, sic adficerentur animis, ut eos adfici vellet orator, id. de Or. 1, 19, 87 B. and K.: adfici animos in diversum habitum, Quint. 1, 10, 25.
- 2. With acc. and abl., to affect a person or (rarely) thing with something; in a good sense, to bestow upon, grace with; in a bad sense, to visit with, inflict upon; or the ablative and verb may be rendered by the verb corresponding to the ablative, and if an adjective accompany the ablative, this adjective becomes an adverb.
Of inanimate things (rare): luce locum adficiens, lighting up the place, Varr. ap. Non. p. 250, 2: adficere medicamine vultum, Ov. Med. Fac. 67: factum non eo nomine adficiendum, designated, Cic. Top. 24, 94: res honore adficere, to honor, id. N. D. 1, 15, 38: non postulo, ut dolorem eisdem verbis adficias, quibus Epicurus, etc., id. Tusc. 2, 7, 18.
- 3. Very freq. of persons.
- (α) In a good sense: Qui praedā atque agro adoreāque adfecit populares suos, Plaut. Am. 1, 1, 38: quem sepulturā adficit, buries, Cic. Div. 1, 27, 56: patres adfecerat gloriā, id. Tusc. 1, 15, 34: admiratione, id. Off. 2, 10, 37: voluptate, id. Fin. 3, 11, 37: beneficio, id. Agr. 1, 4, 13: honore, id. Rosc. Am. 50, 147: laude, id. Off. 2, 13, 47: nomine regis, to style, id. Deiot. 5, 14: bonis nuntiis, Plaut. Am. prol. 8: muneribus, Cic. Fam. 2, 3; Nep. Ages. 3, 3: praemio, Cic. Mil. 30, 82: pretio, Verg. A. 12, 352: stipendio, Cic. Balb. 27, 61.
- (β) In a bad sense: injuriā abs te adficior indignā, pater, am wronged unjustly, Enn. ap. Auct. ad Heren. 2, 24, 38; so Ter. Phorm. 5, 1, 3: Quantā me curā et sollicitudine adficit Gnatus, id. ib. 2, 4, 1; so Cic. Att. 1, 18: desiderio, id. Fam. 2, 12: timore, to terrify, id. Quint. 2, 6: difficultate, to embarrass, Caes. B. G. 7, 6: molestiā, to trouble, Cic. Att. 15, 1: tantis malis, Vulg. Num. 11, 15: maculā, Cic. Rosc. Am. 39, 113: ignominiā, id. ib. 39, 123: contumeliis, Vulg. Ezech. 22, 7; ib. Luc. 20, 11: rerum et verborum acerbitatibus, Suet. Calig. 2: verberibus, Just. 1, 5: supplicio, Cic. Brut. 1, 16; so Caes. B. G. 1, 27: poenā, Nep. Hann. 8, 2: exsilio, to banish, id. Thras. 3: morte, cruciatu, cruce, Cic. Verr. 3, 4, 9: morte, Vulg. Matt. 10, 21: cruce, Suet. Galb. 9: ultimis cruciatibus, Liv. 21, 44: leto, Nep. Regg. 3, 2.
And often in pass.: sollicitudine et inopiā consilii, Cic. Att. 3, 6: adfici aegritudine, id. Tusc. 3, 7, 15: doloribus pedum, id. Fam. 6, 19: morbo oculorum, Nep. Hann. 4, 3: inopiā rei frumentariae, Caes. B. G. 7, 17: calamitate et injuriā, Cic. Att. 11, 2: magnā poenā, Auct. B. G. 8, 39: vulneribus, Col. R. R. 4, 11: torminibus et inflationibus, Plin. 29, 5, 33, § 103: servitute, Cic. Rep. 1, 44.
Hence, affectus (adf-), a, um, P. a.
- I. In a peculiar sense, that on which we have bestowed labor, that which we are now doing, so that it is nearly at an end; cf.: Adfecta, sicut M. Cicero et veterum elegantissime locuti sunt, ea proprie dicebantur, quae non ad finem ipsum, sed proxime finem progressa deductave erant, Gell. 3, 16: bellum adfectum videmus et paene confectum, Cic. Prov. Cons. 8, 19: in provinciā (Caesar) commoratur, ut ea. quae per eum adfecta sunt, perfecta rei publicae tradat, id. ib. 12, 29: cum adfectā prope aestate uvas a sole mitescere tempus, etc., near the end of summer, id. ap. Gell. l. c.: Jamque hieme adfectā mitescere coeperat annus, Sil. 15, 502: in Q. Mucii infirmissimā valetudine adfectāque jam aetate, Cic. de Or. 1,45,200; id. Verr. 2,4,43, § 95.
- II. In nearly the same sense as the verb, absol. and with abl.
- A. Absol.
- (α) Of persons laboring under disease, or not yet quite recovered: Qui cum ita adfectus esset, ut sibi ipse diffideret, was in such a state, Cic. Phil. 9, 1, 2: Caesarem Neapoli adfectum graviter videam, very ill, id. Att. 14, 17; so Sen. Ep. 101: quem adfectum visuros crediderant, ill, Liv. 28, 26: corpus adfectum, id. 9, 3: adfectae vires corporis, reduced strength, weakness, id. 5, 18: puella, Prop. 3, 24, 1: aegra et adfecta mancipia, Suet. Claud. 25: jam quidem adfectum, sed tamen spirantem, id. Tib. 21.
- (β) Of things, weakened, sick, broken, reduced: partem istam rei publicae male adfectam tueri, Cic. Fam. 13, 68: adfecta res publica, Liv. 5, 57: Quid est enim non ita adfectum, ut non deletum exstinctumque esse fateare? Cic. Fam. 5, 13, 3: sic mihi (Sicilia) adfecta visa est, ut hae terrae solent, in quibus bellum versatum est, id. Verr. 5, 18, 47: adfecta res familiaris, Liv. 5, 10: opem rebus adfectis orare, id. 6, 3; so Tac. H. 2, 69: fides, id. ib. 3, 65: spes, Val. Fl. 4, 60.
- (γ) Of persons, in gen. sense, disposed, affected, moved, touched: Quonam modo, Philumena mea, nunc te offendam adfectam? Ter. Hec. 3, 1, 45: quomodo sim adfectus, e Leptā poteris cognoscere, Cic. Fam. 14, 17: ut eodem modo erga amicum adfecti simus, quo erga nosmetipsos, id. Lael. 16, 56; id. Fin. 1, 20, 68: cum ita simus adfecti, ut non possimus plane simul vivere, id. Att. 13, 23; id. Fin. 5, 9, 24: oculus conturbatus non est probe adfectus ad suum munus fungendum, in proper state, id. Tusc. 3, 7, 15: oculi nimis arguti, quem ad modum animo adfecti simus, loquuntur, id. Leg. 1, 9, 27; id. Off. 3, 5, 21; id. Att. 12, 41, 2.
- (δ) As rhet. t. t.: affectus ad, related to, resembling: Tum ex eis rebus, quae quodam modo affectae sunt ad id, de quo quaeritur, Cic. Top. 2, 8 Forcellini.
- B. With abl. chiefly of persons, in indifferent sense, in good or bad sense (cf.: Animi quem ad modum adfecti sint, virtutibus, vitiis, artibus, inertiis, aut quem ad modum commoti, cupiditate, metu, voluptate, molestiā, Cic. Part. Or. 10, 35).
- (α) In indifferent sense, furnished with, having: validos lictores ulmeis affectos lentis virgis, Plaut. As. 3, 2, 29: pari filo similique (corpora) adfecta figurā, Lucr. 2, 341: Tantāne adfectum quemquam esse hominem audaciā! Ter. Phorm. 5, 7, 84: omnibus virtutibus, Cic. Planc. 33, 80.
- (β) In bad sense: aegritudine, morbo adfectus, Col. R. R. 7, 5, 20: aerumnis omnibus, Lucr. 3, 50: sollicitudine, Caes. B. G. 7, 40: difficultatibus, Cic. Fam. 7, 13: fatigatione, Curt. 7, 11: frigore et penuriā, id. 7, 3: adfecta sterilitate terra, Col. R. R. praef. 1, 2: vitiis, Cic. Mur. 6, 13: ignominiā, id. Att. 7, 3: supplicio, Tac. A. 15, 54: verberibus, Curt. 7, 11: vulnere corpus adfectum, Liv. 1, 25: morbo, Ter. Hec. 3, 3, 6: dolore, Cic. de Or. 2, 49, 201: febre, Suet. Vit. 14: pestilentiā, Liv. 41, 5: desperatione, Cic. Att. 14, 22: clade, Curt. 10, 6: senectute, Cic. de Or. 3, 18, 68: aetate, id. Cat. 2, 20; id. Sen. 14, 47: morte, Serv. ad Cic. Fam. 4, 12.
Sup.: remiges inopiā adfectissimi, Vell. 2, 84.
- (γ) In good sense: beneficio adfectus, Cic. Fam. 14, 4: aliquo honore aut imperio, id. Off. 1, 41, 149: valetudine optimā, id. Tusc. 4, 37, 81: laetitiā, id. Mur. 2, 4, and ad Brut. 1, 4: munere deorum, id. N. D. 3, 26, 67: praemiis, id. Pis. 37, 90.
Adv.: affectē (adf-), with (a strong) affection, deeply: oblectamur et contristamur et conterremur in somniis quam adfecte et anxie et passibiliter, Tert. Anim. 45.
* affictĭcĭus (adf-) or -tĭus, a, um, adj. [affingo], added to, annexed, Varr. R. R. 3, 12, 1.
affictus (adf-), a, um, Part., v. affingo.
af-fīgo (better adf-), ixi, ixum, 3, v. a. (affixet for affixisset, Sil. 14, 536), to fix or fasten to or upon, to affix, annex, attach to; constr. with ad or dat.
- I. Lit.: sidera aetherieis adfixa caverneis, Lucr. 4, 392: corpus, id. 4, 1104; 4, 1238: litteram ad caput, to affix as a brand, Cic. Rosc. Am. 20 fin.: Minerva, cui pinnarum talaria adfigunt, id. N. D. 3, 23: Prometheus adfixus Caucaso, id. Tusc. 5, 3, 8: aliquem patibulo, Sall. Fragm. ap. Non. 4, 355: aliquem cuspide ad terram, Liv. 4, 19: aliquem cruci adfigere, id. 28, 37: signa Punicis Adfixa delubris, Hor. C. 3, 5, 19: lecto te adfixit, id. S. 1, 1, 81 (cf. Sen. Ep. 67: senectus me lectulo adfixit): radicem terrae, Verg. G. 2, 318: flammam lateri (turris), id. A. 9, 536 al.
- II. Trop., to fix on, imprint or impress on: aliquid animo, to impress upon the mind, Quint. 2, 7, 18, and Sen. Ep. 11: litteras pueris, to imprint on their memory, Quint. 1, 1, 25.
Hence, adfixus, a, um, P. a.
- A. Fastened to a person or thing, joined to; constr. alicui or ad rem: jubes eum mihi esse adfixum tamquam magistro, Cic. Q. Fr. 3, 1, 6: me sibi ille adfixum habebit, id. Fam. 1, 8: nos in exiguā parte terrae adfixi, id. Rep. 1, 17: anus adfixa foribus, Tib. 1, 6, 61: Tarraconensis adfixa Pyrenaeo, situated close to, Plin. 3, 2, § 6.
Trop., impressed on, fixed to: causa in animo sensuque meo penitus adfixa atque insita, Cic. Verr. 2, 5, 53: quae semper adfixa esse videntur ad rem neque ab eā possunt separari, id. Inv. 1, 26 al.
- B. In the Latin of the Pandects: adfixa, ōrum, n., the appendages or appurtenances belonging to a possession: domum instructam legavit cum omnibus adfixis, with all pertaining thereto, all the fixtures, Dig. 33, 7, 18 fin.
* af-fĭgūro (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a., to form or fashion after the analogy of something else: disciplinosus, consiliosus, victoriosus, quae M. Cato ita (i.e. like vinosus, formosus, etc.) adfiguravit, Gell. 4, 9, 12.
af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3, v. a., to form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.
- I. Lit. (esp. of artists).
- (α) With dat.: nec ei manus adfinxit, Cic. Tim. 6: saepta, adficta villae quae sunt, Varr. R. R. 3, 3, 2.
- (β) Absol.: Nullam partem corporis sine aliquā necessitate adfictam reperietis, Cic. Or. 3, 45, 179.
- II. Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds: faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit, Cic. Clu. 4: vitium hoc oculis adfingere noli, Lucr. 4, 386: neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur, Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33: addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli, Caes. B. G. 7, 1: cui crimen adfingeretur, might be falsely imputed, Tac. A. 14, 62.
- III. In a general signif.
- A. To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising): sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter, Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit (creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118: tantum alteri adfinxit, de altero limavit, id. de Or. 3, 9, 36.
- B. To feign, forge: litteras, App. M. 4, 139, 34 Elm.
af-fīnis (better adf-), e, adj. (abl. adfini, Cic. de Or. 1, 15, 66; once adfine, Ter. Hec. 5, 3, 9; cf. Schneid. Gram. II. 222).
- I. Lit., that is neighboring or a neighbor to one (ADFINES: in agris vicini, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.), bordering on, adjacent, contiguous: gens adfinis Mauris, = confinis, Liv. 28, 17: saevisque adfinis Sarmata Moschis, Luc. 1, 430; also, near by family relationship, allied or related to by marriage, κηδεστεῖς; and subst., a relation by marriage (opp. consanguinei, συγγενεῖς), as explained by Modestin. Dig. 38, 10, 4: adfines dicuntur viri et uxoris cognati. Adfinium autem nomina sunt socer, socrus, gener, nurus, noverca, vitricus, privignus, privigna, glos, levir, etc.: ego ut essem adfinis tibi, tuam petii gnatam, Att. ap. Paul. ex Fest. s. v. numero, p. 170 Müll. (Trag. Rel. p. 201 Rib.): Megadorus meus adfinis, my son-in-law, Plaut. Aul. 3, 4, 14; Ter. Heaut. 5, 1, 63: tu me, adfinem tuum, repulisti, Cic. Red. in Sen. 7: ex tam multis cognatis et adfinibus, id. Clu. 14; id. ad Quir. 5: Caesarem ejus adfinem esse audiebant, Auct. B. Afr. 32: quanto plus propinquorum, quo major adfinium numerus, Tac. G. 20, 9: per propinquos et adfines suos, Suet. Caes. 1: adfinia vincula, Ov. P. 4, 8, 9.
- II. Fig., partaking, taking part in, privy to, sharing, associated with; constr. with dat. or gen.; in Pac. with ad: qui sese adfines esse ad causandum volunt, Pac.ap.Non. 89, 11 (Trag. Rel. p. 80 Rib.): publicis negotiis adfinis, i. e. implicitus, particeps, taking part in, Plaut. Trin. 2, 2, 55; Ter. Heaut. 2, 1, 1: duos solos video adfines et turpitudini judicari, Cic. Clu. 45: huic facinori, id. Cat. 4, 3: culpae, id. Rosc. Am. 7, 18; id. Inv. 2, 44, 129; 2, 10: noxae, Liv. 39, 14.
affīnĭtas (adf-), ātis, f. [affinis] (gen. plur. adfinitatium, Just. 17, 3), the state or condition of adfinis.
- I. Relationship or alliance by marriage, esp. between a father and son-in-law, Ter. And. 1, 5, 12 Ruhnk. (cf. affinis): adstringere inter aliquos, Plaut. Trin. 3, 2, 73: effugere, Ter. And. 1, 5, 12; so id. Hec. 4, 4, 101: caritas generis humani serpit sensim foras, cognationibus primum, tum adfinitatibus, deinde amicitiis, post vicinitatibus, Cic. Fin. 5, 23, 68: adfinitate se devincire cum aliquo, id. Brut. 26: cum aliquo adfinitate conjungi, Nep. Paus. 2, 3: in adfinitatem alicujus pervenire, id. Att. 19, 1: contrahere, Vell. 2, 44: facere inter aliquos, id. 2, 65: jungere cum aliquo, Liv. 1, 1: adfinitate conjunctus, allied by marriage, Suet. Ner. 35: in adfinitatis jura succedit, Just. 7, 3.
Meton., the persons so related, like kindred in Engl.: patriam deseras, cognatos, adfinitatem, amicos, Plaut. Trin. 3, 2, 75.
- II. Fig., relationship, affinity, union, connection (rare), Varr. R. R. 1, 16: litterarum, Quint. 1, 6, 24: per adfinitatem litterarum, qui φώρ Graece, Latine fur est, Gell. 1, 18, 5: tanta est adfinitas corporibus hominum mentibusque, id. 4, 13, 4.
affirmanter (adf-), and affirmātē (adf-), advv., v. affirmo fin.
affirmātĭo (adf-), ōnis, f. [affirmo], an affirmation, declaration, confirmation, or averment of a fact or assertion: est enim jus jurandum adfirmatio religiosa, Cic. Off. 3, 29; so Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, and Cic. ib. 7: in spem venire alicujus adfirmatione de aliqua re, Caes. B. G. 7, 30: constantissima annalium adfirmatione, Plin. 28, 2, 4, § 15; multā abfirmatione abnuere, Curt. 6, 11.
* affirmātīvus (adf-), a, um, adj. [affirmo], in gram., affirming, affirmative: species verborum, Diom. p. 390 P.
affirmātor (adf-), ōris, m. [affirmo], one who asserts or affirms a thing (only in late Lat.), Dig. 27, 7, 4; Tert. adv. Marc. 4, 7; Min. Fel. Oct. 31.
af-firmo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a.
- I. To present a thing in words, as fixed, firm, i. e. certain, true; to assert, maintain, aver, declare, asseverate, affirm: dicendum est mihi, sed ita, nihil ut adfirmem, quaeram omnia, Cic. Div. 2, 3; so id. Att. 13, 23; id. Brut. 1, 1: jure jurando, Liv. 29, 23: quidam plures Deo ortos adfirmant, Tac. G. 2; cf. id. Agr. 10: adfirmavit non daturum se, he protested that he would give nothing, Suet. Aug. 42.
Impers.: atque affirmatur, Tac. H. 2, 49.
Hence,
- II. To give confirmation of the truth of a thing, to strengthen, to confirm, corroborate, sanction: adfirmare spem alicui, Liv. 1, 1: opinionem, id. 32, 35: dicta alicujus, id. 28, 2: aliquid auctoritate sua, id. 26, 24: populi Romani virtutem armis, Tac. H. 4, 73: secuta anceps valetudo iram Deūm adfirmavit, id. A. 14, 22.
Hence, * affirmanter (adf-), adv. (of the absol. P. a. affirmans), with assurance or certainty, assuredly: praedicere aliquid, Gell. 14, 1, 24; and: af-firmātē (adf-), adv. (of the absol. P. a. affirmatus), with asseveration, with assurance, certainly, assuredly, positively: quod adfirmate, quasi Deo teste promiserit, id tenendum est, Cic. Off. 3, 29.
Sup.: adfirmatissime scribere aliquid, Gell. 10, 12, 9.
affixĭō (adf-), ōnis, f. [affigo], a joining or fastening to, an addition (only in late Lat.): continua, Non. 1, 327.
Hence, a zealous, ardent attachment to a thing: philologiae, Capell. 1, p. 14.
affixus (adf-), a, um, P. a., from affigo.