Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

af-fĭcĭo (better adf-), affēci (adf-), affectum (adf-), 3, v. a. [facio], to do something to one, i. e. to exert an influence on body or mind, so that it is brought into such or such a state (used by the poets rarely, by Hor. never).

    1. 1. Aliquem.
  1. A. Of the body rarely, and then commonly in a bad sense: ut aestus, labor, fames, sitisque corpora adficerent, Liv. 28, 15: contumeliis adficere corpora sua, Vulg. Rom. 1, 24: non simplex Damasichthona vulnus Adficit, Ov. M. 6, 255: aconitum cor adficit, Scrib. Comp. 188: corpus adficere M. Antonii, Cic. Phil. 3: pulmo totus adficitur, Cels. 4, 7; with abl. of spec.: stomacho et vesicā adfici, Scrib. Comp. 186.
    In bon. part.: corpus ita adficiendum est, ut oboedire rationi possit, Cic. Off. 1, 23.
  2. B. More freq. of the mind: litterae tuae sic me adfecerunt, ut, etc., Cic. Att. 14, 3, 2: is terror milites hostesque in diversum adfecit, Tac. A. 11, 19: varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 2: consules oportere sic adfici, ut, etc., Plin. Pan. 90: adfici a Gratiā aut a Voluptate, Cic. Fam. 5, 12; id. Mil. 29, 79: sollicitudo de te duplex nos adficit, id. Brut. 92, 332: uti ei qui audirent, sic adficerentur animis, ut eos adfici vellet orator, id. de Or. 1, 19, 87 B. and K.: adfici animos in diversum habitum, Quint. 1, 10, 25.
    1. 2. With acc. and abl., to affect a person or (rarely) thing with something; in a good sense, to bestow upon, grace with; in a bad sense, to visit with, inflict upon; or the ablative and verb may be rendered by the verb corresponding to the ablative, and if an adjective accompany the ablative, this adjective becomes an adverb.
      Of inanimate things (rare): luce locum adficiens, lighting up the place, Varr. ap. Non. p. 250, 2: adficere medicamine vultum, Ov. Med. Fac. 67: factum non eo nomine adficiendum, designated, Cic. Top. 24, 94: res honore adficere, to honor, id. N. D. 1, 15, 38: non postulo, ut dolorem eisdem verbis adficias, quibus Epicurus, etc., id. Tusc. 2, 7, 18.
    2. 3. Very freq. of persons.
        1. (α) In a good sense: Qui praedā atque agro adoreāque adfecit populares suos, Plaut. Am. 1, 1, 38: quem sepulturā adficit, buries, Cic. Div. 1, 27, 56: patres adfecerat gloriā, id. Tusc. 1, 15, 34: admiratione, id. Off. 2, 10, 37: voluptate, id. Fin. 3, 11, 37: beneficio, id. Agr. 1, 4, 13: honore, id. Rosc. Am. 50, 147: laude, id. Off. 2, 13, 47: nomine regis, to style, id. Deiot. 5, 14: bonis nuntiis, Plaut. Am. prol. 8: muneribus, Cic. Fam. 2, 3; Nep. Ages. 3, 3: praemio, Cic. Mil. 30, 82: pretio, Verg. A. 12, 352: stipendio, Cic. Balb. 27, 61.
        2. (β) In a bad sense: injuriā abs te adficior indignā, pater, am wronged unjustly, Enn. ap. Auct. ad Heren. 2, 24, 38; so Ter. Phorm. 5, 1, 3: Quantā me curā et sollicitudine adficit Gnatus, id. ib. 2, 4, 1; so Cic. Att. 1, 18: desiderio, id. Fam. 2, 12: timore, to terrify, id. Quint. 2, 6: difficultate, to embarrass, Caes. B. G. 7, 6: molestiā, to trouble, Cic. Att. 15, 1: tantis malis, Vulg. Num. 11, 15: maculā, Cic. Rosc. Am. 39, 113: ignominiā, id. ib. 39, 123: contumeliis, Vulg. Ezech. 22, 7; ib. Luc. 20, 11: rerum et verborum acerbitatibus, Suet. Calig. 2: verberibus, Just. 1, 5: supplicio, Cic. Brut. 1, 16; so Caes. B. G. 1, 27: poenā, Nep. Hann. 8, 2: exsilio, to banish, id. Thras. 3: morte, cruciatu, cruce, Cic. Verr. 3, 4, 9: morte, Vulg. Matt. 10, 21: cruce, Suet. Galb. 9: ultimis cruciatibus, Liv. 21, 44: leto, Nep. Regg. 3, 2.
          And often in pass.: sollicitudine et inopiā consilii, Cic. Att. 3, 6: adfici aegritudine, id. Tusc. 3, 7, 15: doloribus pedum, id. Fam. 6, 19: morbo oculorum, Nep. Hann. 4, 3: inopiā rei frumentariae, Caes. B. G. 7, 17: calamitate et injuriā, Cic. Att. 11, 2: magnā poenā, Auct. B. G. 8, 39: vulneribus, Col. R. R. 4, 11: torminibus et inflationibus, Plin. 29, 5, 33, § 103: servitute, Cic. Rep. 1, 44.
          Hence, affectus (adf-), a, um, P. a.
  1. I. In a peculiar sense, that on which we have bestowed labor, that which we are now doing, so that it is nearly at an end; cf.: Adfecta, sicut M. Cicero et veterum elegantissime locuti sunt, ea proprie dicebantur, quae non ad finem ipsum, sed proxime finem progressa deductave erant, Gell. 3, 16: bellum adfectum videmus et paene confectum, Cic. Prov. Cons. 8, 19: in provinciā (Caesar) commoratur, ut ea. quae per eum adfecta sunt, perfecta rei publicae tradat, id. ib. 12, 29: cum adfectā prope aestate uvas a sole mitescere tempus, etc., near the end of summer, id. ap. Gell. l. c.: Jamque hieme adfectā mitescere coeperat annus, Sil. 15, 502: in Q. Mucii infirmissimā valetudine adfectāque jam aetate, Cic. de Or. 1,45,200; id. Verr. 2,4,43, § 95.
  2. II. In nearly the same sense as the verb, absol. and with abl.
    1. A. Absol.
          1. (α) Of persons laboring under disease, or not yet quite recovered: Qui cum ita adfectus esset, ut sibi ipse diffideret, was in such a state, Cic. Phil. 9, 1, 2: Caesarem Neapoli adfectum graviter videam, very ill, id. Att. 14, 17; so Sen. Ep. 101: quem adfectum visuros crediderant, ill, Liv. 28, 26: corpus adfectum, id. 9, 3: adfectae vires corporis, reduced strength, weakness, id. 5, 18: puella, Prop. 3, 24, 1: aegra et adfecta mancipia, Suet. Claud. 25: jam quidem adfectum, sed tamen spirantem, id. Tib. 21.
          2. (β) Of things, weakened, sick, broken, reduced: partem istam rei publicae male adfectam tueri, Cic. Fam. 13, 68: adfecta res publica, Liv. 5, 57: Quid est enim non ita adfectum, ut non deletum exstinctumque esse fateare? Cic. Fam. 5, 13, 3: sic mihi (Sicilia) adfecta visa est, ut hae terrae solent, in quibus bellum versatum est, id. Verr. 5, 18, 47: adfecta res familiaris, Liv. 5, 10: opem rebus adfectis orare, id. 6, 3; so Tac. H. 2, 69: fides, id. ib. 3, 65: spes, Val. Fl. 4, 60.
          3. (γ) Of persons, in gen. sense, disposed, affected, moved, touched: Quonam modo, Philumena mea, nunc te offendam adfectam? Ter. Hec. 3, 1, 45: quomodo sim adfectus, e Leptā poteris cognoscere, Cic. Fam. 14, 17: ut eodem modo erga amicum adfecti simus, quo erga nosmetipsos, id. Lael. 16, 56; id. Fin. 1, 20, 68: cum ita simus adfecti, ut non possimus plane simul vivere, id. Att. 13, 23; id. Fin. 5, 9, 24: oculus conturbatus non est probe adfectus ad suum munus fungendum, in proper state, id. Tusc. 3, 7, 15: oculi nimis arguti, quem ad modum animo adfecti simus, loquuntur, id. Leg. 1, 9, 27; id. Off. 3, 5, 21; id. Att. 12, 41, 2.
          4. (δ) As rhet. t. t.: affectus ad, related to, resembling: Tum ex eis rebus, quae quodam modo affectae sunt ad id, de quo quaeritur, Cic. Top. 2, 8 Forcellini.
    2. B. With abl. chiefly of persons, in indifferent sense, in good or bad sense (cf.: Animi quem ad modum adfecti sint, virtutibus, vitiis, artibus, inertiis, aut quem ad modum commoti, cupiditate, metu, voluptate, molestiā, Cic. Part. Or. 10, 35).
          1. (α) In indifferent sense, furnished with, having: validos lictores ulmeis affectos lentis virgis, Plaut. As. 3, 2, 29: pari filo similique (corpora) adfecta figurā, Lucr. 2, 341: Tantāne adfectum quemquam esse hominem audaciā! Ter. Phorm. 5, 7, 84: omnibus virtutibus, Cic. Planc. 33, 80.
          2. (β) In bad sense: aegritudine, morbo adfectus, Col. R. R. 7, 5, 20: aerumnis omnibus, Lucr. 3, 50: sollicitudine, Caes. B. G. 7, 40: difficultatibus, Cic. Fam. 7, 13: fatigatione, Curt. 7, 11: frigore et penuriā, id. 7, 3: adfecta sterilitate terra, Col. R. R. praef. 1, 2: vitiis, Cic. Mur. 6, 13: ignominiā, id. Att. 7, 3: supplicio, Tac. A. 15, 54: verberibus, Curt. 7, 11: vulnere corpus adfectum, Liv. 1, 25: morbo, Ter. Hec. 3, 3, 6: dolore, Cic. de Or. 2, 49, 201: febre, Suet. Vit. 14: pestilentiā, Liv. 41, 5: desperatione, Cic. Att. 14, 22: clade, Curt. 10, 6: senectute, Cic. de Or. 3, 18, 68: aetate, id. Cat. 2, 20; id. Sen. 14, 47: morte, Serv. ad Cic. Fam. 4, 12.
            Sup.: remiges inopiā adfectissimi, Vell. 2, 84.
          3. (γ) In good sense: beneficio adfectus, Cic. Fam. 14, 4: aliquo honore aut imperio, id. Off. 1, 41, 149: valetudine optimā, id. Tusc. 4, 37, 81: laetitiā, id. Mur. 2, 4, and ad Brut. 1, 4: munere deorum, id. N. D. 3, 26, 67: praemiis, id. Pis. 37, 90.
            Adv.: affectē (adf-), with (a strong) affection, deeply: oblectamur et contristamur et conterremur in somniis quam adfecte et anxie et passibiliter, Tert. Anim. 45.

* affictĭcĭus (adf-) or -tĭus, a, um, adj. [affingo], added to, annexed, Varr. R. R. 3, 12, 1.

affictus (adf-), a, um, Part., v. affingo.

af-fīgo (better adf-), ixi, ixum, 3, v. a. (affixet for affixisset, Sil. 14, 536), to fix or fasten to or upon, to affix, annex, attach to; constr. with ad or dat.

  1. I. Lit.: sidera aetherieis adfixa caverneis, Lucr. 4, 392: corpus, id. 4, 1104; 4, 1238: litteram ad caput, to affix as a brand, Cic. Rosc. Am. 20 fin.: Minerva, cui pinnarum talaria adfigunt, id. N. D. 3, 23: Prometheus adfixus Caucaso, id. Tusc. 5, 3, 8: aliquem patibulo, Sall. Fragm. ap. Non. 4, 355: aliquem cuspide ad terram, Liv. 4, 19: aliquem cruci adfigere, id. 28, 37: signa Punicis Adfixa delubris, Hor. C. 3, 5, 19: lecto te adfixit, id. S. 1, 1, 81 (cf. Sen. Ep. 67: senectus me lectulo adfixit): radicem terrae, Verg. G. 2, 318: flammam lateri (turris), id. A. 9, 536 al.
  2. II. Trop., to fix on, imprint or impress on: aliquid animo, to impress upon the mind, Quint. 2, 7, 18, and Sen. Ep. 11: litteras pueris, to imprint on their memory, Quint. 1, 1, 25.
    Hence, adfixus, a, um, P. a.
    1. A. Fastened to a person or thing, joined to; constr. alicui or ad rem: jubes eum mihi esse adfixum tamquam magistro, Cic. Q. Fr. 3, 1, 6: me sibi ille adfixum habebit, id. Fam. 1, 8: nos in exiguā parte terrae adfixi, id. Rep. 1, 17: anus adfixa foribus, Tib. 1, 6, 61: Tarraconensis adfixa Pyrenaeo, situated close to, Plin. 3, 2, § 6.
      Trop., impressed on, fixed to: causa in animo sensuque meo penitus adfixa atque insita, Cic. Verr. 2, 5, 53: quae semper adfixa esse videntur ad rem neque ab possunt separari, id. Inv. 1, 26 al.
    2. B. In the Latin of the Pandects: adfixa, ōrum, n., the appendages or appurtenances belonging to a possession: domum instructam legavit cum omnibus adfixis, with all pertaining thereto, all the fixtures, Dig. 33, 7, 18 fin.

* af-fĭgūro (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a., to form or fashion after the analogy of something else: disciplinosus, consiliosus, victoriosus, quae M. Cato ita (i.e. like vinosus, formosus, etc.) adfiguravit, Gell. 4, 9, 12.

af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3, v. a., to form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.

  1. I. Lit. (esp. of artists).
          1. (α) With dat.: nec ei manus adfinxit, Cic. Tim. 6: saepta, adficta villae quae sunt, Varr. R. R. 3, 3, 2.
          2. (β) Absol.: Nullam partem corporis sine aliquā necessitate adfictam reperietis, Cic. Or. 3, 45, 179.
  2. II. Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds: faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit, Cic. Clu. 4: vitium hoc oculis adfingere noli, Lucr. 4, 386: neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur, Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33: addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli, Caes. B. G. 7, 1: cui crimen adfingeretur, might be falsely imputed, Tac. A. 14, 62.
  3. III. In a general signif.
    1. A. To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising): sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter, Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit (creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118: tantum alteri adfinxit, de altero limavit, id. de Or. 3, 9, 36.
    2. B. To feign, forge: litteras, App. M. 4, 139, 34 Elm.

af-fīnis (better adf-), e, adj. (abl. adfini, Cic. de Or. 1, 15, 66; once adfine, Ter. Hec. 5, 3, 9; cf. Schneid. Gram. II. 222).

  1. I. Lit., that is neighboring or a neighbor to one (ADFINES: in agris vicini, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.), bordering on, adjacent, contiguous: gens adfinis Mauris, = confinis, Liv. 28, 17: saevisque adfinis Sarmata Moschis, Luc. 1, 430; also, near by family relationship, allied or related to by marriage, κηδεστεῖς; and subst., a relation by marriage (opp. consanguinei, συγγενεῖς), as explained by Modestin. Dig. 38, 10, 4: adfines dicuntur viri et uxoris cognati. Adfinium autem nomina sunt socer, socrus, gener, nurus, noverca, vitricus, privignus, privigna, glos, levir, etc.: ego ut essem adfinis tibi, tuam petii gnatam, Att. ap. Paul. ex Fest. s. v. numero, p. 170 Müll. (Trag. Rel. p. 201 Rib.): Megadorus meus adfinis, my son-in-law, Plaut. Aul. 3, 4, 14; Ter. Heaut. 5, 1, 63: tu me, adfinem tuum, repulisti, Cic. Red. in Sen. 7: ex tam multis cognatis et adfinibus, id. Clu. 14; id. ad Quir. 5: Caesarem ejus adfinem esse audiebant, Auct. B. Afr. 32: quanto plus propinquorum, quo major adfinium numerus, Tac. G. 20, 9: per propinquos et adfines suos, Suet. Caes. 1: adfinia vincula, Ov. P. 4, 8, 9.
  2. II. Fig., partaking, taking part in, privy to, sharing, associated with; constr. with dat. or gen.; in Pac. with ad: qui sese adfines esse ad causandum volunt, Pac.ap.Non. 89, 11 (Trag. Rel. p. 80 Rib.): publicis negotiis adfinis, i. e. implicitus, particeps, taking part in, Plaut. Trin. 2, 2, 55; Ter. Heaut. 2, 1, 1: duos solos video adfines et turpitudini judicari, Cic. Clu. 45: huic facinori, id. Cat. 4, 3: culpae, id. Rosc. Am. 7, 18; id. Inv. 2, 44, 129; 2, 10: noxae, Liv. 39, 14.

affīnĭtas (adf-), ātis, f. [affinis] (gen. plur. adfinitatium, Just. 17, 3), the state or condition of adfinis.

  1. I. Relationship or alliance by marriage, esp. between a father and son-in-law, Ter. And. 1, 5, 12 Ruhnk. (cf. affinis): adstringere inter aliquos, Plaut. Trin. 3, 2, 73: effugere, Ter. And. 1, 5, 12; so id. Hec. 4, 4, 101: caritas generis humani serpit sensim foras, cognationibus primum, tum adfinitatibus, deinde amicitiis, post vicinitatibus, Cic. Fin. 5, 23, 68: adfinitate se devincire cum aliquo, id. Brut. 26: cum aliquo adfinitate conjungi, Nep. Paus. 2, 3: in adfinitatem alicujus pervenire, id. Att. 19, 1: contrahere, Vell. 2, 44: facere inter aliquos, id. 2, 65: jungere cum aliquo, Liv. 1, 1: adfinitate conjunctus, allied by marriage, Suet. Ner. 35: in adfinitatis jura succedit, Just. 7, 3.
    Meton., the persons so related, like kindred in Engl.: patriam deseras, cognatos, adfinitatem, amicos, Plaut. Trin. 3, 2, 75.
  2. II. Fig., relationship, affinity, union, connection (rare), Varr. R. R. 1, 16: litterarum, Quint. 1, 6, 24: per adfinitatem litterarum, qui φώρ Graece, Latine fur est, Gell. 1, 18, 5: tanta est adfinitas corporibus hominum mentibusque, id. 4, 13, 4.

affirmanter (adf-), and affirmātē (adf-), advv., v. affirmo fin.

affirmātĭo (adf-), ōnis, f. [affirmo], an affirmation, declaration, confirmation, or averment of a fact or assertion: est enim jus jurandum adfirmatio religiosa, Cic. Off. 3, 29; so Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, and Cic. ib. 7: in spem venire alicujus adfirmatione de aliqua re, Caes. B. G. 7, 30: constantissima annalium adfirmatione, Plin. 28, 2, 4, § 15; multā abfirmatione abnuere, Curt. 6, 11.

* affirmātīvus (adf-), a, um, adj. [affirmo], in gram., affirming, affirmative: species verborum, Diom. p. 390 P.

affirmātor (adf-), ōris, m. [affirmo], one who asserts or affirms a thing (only in late Lat.), Dig. 27, 7, 4; Tert. adv. Marc. 4, 7; Min. Fel. Oct. 31.

af-firmo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. To present a thing in words, as fixed, firm, i. e. certain, true; to assert, maintain, aver, declare, asseverate, affirm: dicendum est mihi, sed ita, nihil ut adfirmem, quaeram omnia, Cic. Div. 2, 3; so id. Att. 13, 23; id. Brut. 1, 1: jure jurando, Liv. 29, 23: quidam plures Deo ortos adfirmant, Tac. G. 2; cf. id. Agr. 10: adfirmavit non daturum se, he protested that he would give nothing, Suet. Aug. 42.
    Impers.: atque affirmatur, Tac. H. 2, 49.
    Hence,
  2. II. To give confirmation of the truth of a thing, to strengthen, to confirm, corroborate, sanction: adfirmare spem alicui, Liv. 1, 1: opinionem, id. 32, 35: dicta alicujus, id. 28, 2: aliquid auctoritate sua, id. 26, 24: populi Romani virtutem armis, Tac. H. 4, 73: secuta anceps valetudo iram Deūm adfirmavit, id. A. 14, 22.
    Hence, * affirmanter (adf-), adv. (of the absol. P. a. affirmans), with assurance or certainty, assuredly: praedicere aliquid, Gell. 14, 1, 24; and: af-firmātē (adf-), adv. (of the absol. P. a. affirmatus), with asseveration, with assurance, certainly, assuredly, positively: quod adfirmate, quasi Deo teste promiserit, id tenendum est, Cic. Off. 3, 29.
    Sup.: adfirmatissime scribere aliquid, Gell. 10, 12, 9.

affixĭō (adf-), ōnis, f. [affigo], a joining or fastening to, an addition (only in late Lat.): continua, Non. 1, 327.
Hence, a zealous, ardent attachment to a thing: philologiae, Capell. 1, p. 14.

affixus (adf-), a, um, P. a., from affigo.