No entries found. Showing closest matches:
ag-grĕdĭo (adg-), ĕre (act. form of aggredior; cf. adorio), 3, v. n., to go to, approach: hoc si adgredias, Plaut. Truc. 2, 1, 40: scrupea saxea Bacchi templa prope adgredite, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Trag. Rel. p. 97, Ribbeck has adgreditur, but proposes adgreditor).
Pass.: ut adgrederer dolis, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792, 22 P.: facillimis quibusque adgressis, Just. 7, 6.
ag-grĕdĭor (adg-), gressus, 3, v. dep. [gradior] (second pers. pres. adgredire, Plaut. As. 3, 3, 124; inf. adgrediri, id. Truc. 2, 5, 7: adgredirier, id. Merc. 2, 1, 24, and id. Rud. 3, 1, 9; part. perf. adgretus, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. Müll.), to go to or approach a person or thing (coinciding, both in signif. and constr., with adire; Horace never uses adgredi; Cic. and the histt. very freq.); constr. with ad or acc. (cf. Zumpt, § 387).
- I. In gen.: ad hunc Philenium adgredimur? Plaut. As. 3, 3, 90: adgredior hominem, id. Curc. 2, 3, 59.
With loc. adv.: non enim repelletur inde, quo adgredi cupiet, Cic. de Or. 3, 17, 63.
- II. Esp.
- A. Aliquem, to go to or approach, for the purpose of conversing or advising with, asking counsel of, entreating or soliciting something of; to apply to, address, solicit, etc.: quin ego hunc adgredior de illā? Plaut. Merc. 2, 3, 50: Locustam ego Romae adgrediar atque, ut arbitror, commovebo, apply to, Cic. Q. Fr. 3, 1: Damasippum velim adgrediare, to solicit, id. Att. 12, 33: legatos adgreditur, Sall. J. 46, 4: adgredi aliquem pecuniā, i. e. to attempt to bribe, to tamper with, id. ib. 28, 1: reliquos legatos eādem viā (i. e. pecuniā) adgressus, id. ib. 16, 4: aliquem dictis, to accost, Verg. A. 4, 92: aliquem precibus, to pray one, Tac. A. 13, 37: animos largitione, id. H. 1, 78: acrius alicujus modestiam, id. A. 2, 26: crudelitatem Principis, spur on, stir up, id. ib. 16, 18.
- B. To go to or against one in a hostile manner, to fall on, attack, assault (prop. of an open, direct attack, while adorior denotes a secret, unexpected approach): quis audeat bene comitatum adgredi? Cic. Phil. 12, 10: milites palantes inermes adgredi, Sall. J. 66, 3: adgressus eum interfecit, Vulg. 3 Reg. 2, 34: aliquem vi, Sall. C. 43, 2: unus adgressurus est Hannibalem, Liv. 23, 9: regionem, Vell. 2, 109: somno gravatum ferro, Ov. M. 5, 659; so id. ib. 12, 482; 13, 333: senatum, Suet. Aug. 19; so id. ib. 10; id. Calig. 12; id. Oth. 6; id. Dom. 17: inopinantes adgressus, Just. 2, 8.
- C. To go to or set about an act or employment, to undertake, begin (so esp. often in Cic.); constr. with inf., ad, or acc.
With inf.: adgretus fari, Enn. ap. Fest. p. 6 Müll.: quā de re disserere adgredior, Lucr. 6, 941; so id. 6, 981: quā prius adgrediar quam de re fundere fata, id. 5, 111: quidquam gerere, id. 5, 168; once in Cic. with inf.: de quibus dicere adgrediar, Off. 2, 1.
With ad: si adgredior ad hanc disputationem, Cic. N. D. 3, 3: ad dicendum, id. Brut. 37: ad crimen, id. Clu. 3: ad petitionem consulatūs, id. Mur. 7: ad faciendam injuriam, id. Off. 1, 7 fin.
With acc.: cum adgredior ancipitem causam, Cic. de Or. 2, 44, 186: magnum quid, id. Att. 2, 14: in omnibus negotiis priusquam adgrediare (sc. ea), id. Off. 1, 21, 73: adgrediar igitur (sc. causam), si, etc., id. Ac. 2, 20, 64: aliam rem adgreditur, Sall. J. 92, 4: adgrediturque inde ad pacis longe maximum opus, Liv. 1, 42: opus adgredior opimum casibus, Tac. H. 1, 2: multa magnis ducibus non adgredienda, Liv. 24, 19: ad rem publicam, Vell. 2, 33.
Poet.: magnos honores, enter upon, Verg. E. 4, 48: fatale adgressi avellere Palladium, id. A. 2, 165: Jugurtham beneficiis vincere adgressus est, Sall. J. 9, 3; so id. ib. 21, 3; 75, 2: Caesarem pellere adgressi sunt, Tac. Or 17: isthmum perfodere adgressus, Suet. Ner. 19; id. Calig. 13; id. Claud. 41.
ag-grĕgo (adg-), āvi, ātum, 1, v. a. [grex, grego].
- * I. To bring or add to a flock: ADGREGARE: ad gregem ducere, Paul. ex Fest. p. 23 Müll.
Hence,
- II. To add to something: se adgregare, to attach one’s self to, to follow or adhere to (more rare than adjungere, and only in prose, but class.): si secum suos eduxerit, et eodem ceteros naufragos adgregaverit, Cic. Cat. 1, 12: filium eodem indicio ad patris interitum, to implicate in, id. Vatin. 10, 25: te semper in nostrum numerum adgregare soleo, to add to, reckon among, id. Mur. 7, 16: meam voluntatem ad summi viri dignitatem adgregāssem, had shown my zeal for the increase of his reputation, id. Fam. 1, 9: se ad eorum amicitiam, to join or ally themselves to, Caes. B. G. 6, 12; Vell. 2, 91: oppidani adgregant se Amphotero, Curt. 4, 5; and instead of se adgregare, the pass.: ne desciscentibus adgregarentur, Suet. Ner. 43.
aggressĭo (adg-), ōnis, f. [aggredior].
- I. A going to or toward a thing (very rare; in the class. per. only in rhet. lang. for a proëm, introduction to a speech, = prooemium): cumque animos primā adgressione occupaverit, infirmabit excludetque contraria, * Cic. Or. 15, 50.
Also a rhetorical syllogism, Gr. ἐπιχείρημα, Quint. 5, 10, 4; 28, 14, 27.
- II. An attack, assault (cf. aggredior, II. B.), App. M. 8, p. 208, 27 Elm.
aggressor (adg-), ōris, m. [aggredior], one that attacks, an assailant, aggressor (only in the Lat. of the Pandects), Dig. 29, 5, 1 fin.; also for a robber, ib. 48, 9, 7 al.
aggressūra (adg-), ae, f. [aggredior], an attack, assault (only in App. and in the Pandects), Dig. 49, 16, 5; so ib. 29, 5, 3; App. M. 7, p. 190, 41 Elm.
1. aggressus (adg-), a, um, Part. of aggredior.
2. aggressus (adg-), ūs, m. [aggredior].
- * I. An attack, assault (cf. aggredior, II. B.), Dig. 36, 1, 17.
- II. An entering upon, beginning; opp. exitus (cf. aggredior, II. C.), Firm. Math. 2, 10.